4x4 rijden, slapen bij nonnen in Butare en bezoek aan het regenwoud Nyungwe Forest

Op naar het paleis van de koning dus. Daar ging ik in onze Rav4 over de weg met een grote hoeveelheid aan mensen en vervoersmiddelen. De hoofdweg van Rwanda is keurig geasfalteerd en vrijwel gatenvrij. Maar Rwanda is bijna de helft van Nederland groot met toch 13 miljoen inwoners. En die lijken allemaal op straat te lopen, fietsen, scooteren of autorijden. Rustig op dezelfde weg. Vaak dragen ze ook nog van alles met zich mee. De wandelaars veelal met een mand op hun hoofd bijv. gevuld met bananen, fietsers hebben hele constructies gemaakt, waarmee ze grote zakken aardappelen vervoeren, of stalen palen, of hele deuren en een enkele keer komt er een meubelstuk voorbij. Vaak zijn ook hele families op pad, soms kinderen zonder volwassnen, waar rustig 2-jarigen bij lopen. Vaak hebben de kinderen de grootste pret hebben door achter een ronddraaiende autoband aan te hollen. Veel te zien dus! Maar daardoor ook vermoeiend om auto te rijden, voor je weet steekt er iemand over. Ook kom je regelmatig achter een grote truck die vrijwel stapsvoets rijdt en waar vaak dikke dotten zwarte rook uit komen, als je dan rechts stuurt en links moet inhalen moet je goed samenwerken om te zien wanneer dat kan. Een en ander zorgt uiteraard ook voor een iets langere reistijd dan Google voorspelt, hoewel Google er best goed rekening meehoudt. Het paleis van de koning, ons eerste doel, was geopend tot 18:00. Wij kwamen aan om 17:40, we dachten nog als ze nou met afsluiten ook langzaam zijn...maar helaas ze waren gesloten. Wel nog de koeien met de lange horens gespot, we konden alleen nergens parkeren voor een foto, dus dat moeten jullie maar geloven. We hadden eigenlijk als bestemming Nyungwe Forest in gedachten, maar het is rond zessen al donker en het ging allemaal niet zo snel die dag,, dus we besloten in Butare te stoppen. Het laatste stukje moesten we toch in het donker rijden en dat is ook echt niet aan te raden. Niet vanwege een onveilig gevoel, maar omdat er nog net zoveel verkeer en mensen op de onverlichte weg zijn, met vaak onverlichte fietsen e.d. en eerlijk, de zwarte huidskleur helpt ook niet mee voor de zichtbaarheid. Een dag later lazen we in de papieren van de automaatschappij (kregen we die dag pas via WA, waren ze bij aflevering even vergeten) ook dat we niet na 19:00 met die auto de weg op mogen. We snappen dat nu wel. Wat er trouwens ook groot op een sticker in de auto staat: in case of an accident, do NOT admit liablility. Haha, bijzonder advies hè.

Ons hostel was ook een speciale, gerund door nonnen met een gezellige tuin met bloemen en een Mariabeeld. Van binnen daadwerkelijk brandschoon. een keurig beddenspreitje zoals bij oma en een klamboe met tierelantijntjes. Helaas wel een vrij rampzalig matras, waarbij we allebei naar een kuil in het midden schoven, waardoor ik het gevoel had schuin op de Mt Everest te liggen. Ik heb hier ook uitgevonden dat onze auto te openen is met een hotelkamer sleutel. Gaat niet van een leien dakje, maar na een hoop wriemelen schiet ie zomaar open. Weer dicht is niet gelukt, ook kwam ik er toen achter dat het de verkeerde sleutel was die Angela gedecideerd in mijn handen had gedrukt.

De volgende ochtend werd het tijd om Butare te verkennen. We bezochten het Etnographic Museum, waar we een rondleiding bij ons ticket kregen. Het museum had allerlei gebruiksvoorwerpen uit de geschiedenis, en die gaven vaak ook aanleiding om te vertellen hoe de zaakjes nu zijn geregeld. Zo zagen we speren die vroeger gebruikt werden om mee te jagen, en leerden we dat nu alleen nog gedomesticeerde dieren gegeten mogen worden, je weet wel, koeien en geiten enzo. Ook legde hij ons uit hoe grote hoveelheden bananenbier gemaakt worden. Door ze uit te persen in een soort houten badkuip, er iets van graan bij te gooien, het een paar dagen onder de grond te laten fermenteren en dan nog uit te roken. Hierdoor raakten we nog nieuwsgieriger naar dit drankje. We konden ook onze vragen bij hem kwijt, zoals: hoe kan het dat we hier helemaal nog geen honden hebben gezien? Het blijkt dat die tijdens de genocide gebruikt werden om tutsi's op te sporen om die te vermoorden, dus de associatie daarmee is niet best. Al met al een leerzame ochtend. Hierna namen we nog een kijkje bij de Belgische Kathedraal, dit was niet zo spannend, een groot, leeg kerkelijk gebouw je kent het wel. De lokale kerken klinken steeds een stuk gezelliger, daar wordt mooi gezongen, gedanst en geklapt.

Tijd om onze weg te vervolgen naar Nyungwe Forest, misschien naar een hostel aan de andere kant, misschien ook naar een lodge aan deze kant, maar eens kijken hoe ver we zouden komen met onze auto. We volgden gewoon maar weer Google Maps, die verwees ons op een gegeven moment van de mainroad af en toen kreeg Angela de kans om de capaciteiten van onze 4X4 te testen. Dit was een flink stuk dirtroad met allerlei hobbels en hele geulen erin. Onverstoorbaar navigeerde ze de auto hier overheen, kan best veel zo'n ding. Onderweg hadden we de meest prachtige uitzichten. Rwanda is een ontzettend groen land met veel kleurrijke bananen- en theeplantages. Overal mensen ook weer. We reden door veel dorpjes heen, waar de mensen altijd (enigszins verbaasd) terug zwaaien en de kinderen soms gezellig lachend met de auto mee rennen. Ook hebben ze al jong geleerd om 'money money!' te roepen als ze ons zien. Dan voel je je wel een rijke Westerling.

Nog mooi voor het donker besloten we een hutje te boeken bij Nziza Eco Lodge. Gerund door een enigszins verdachte Franse, kale witte man, van het type dat in de film de slechterik is die de grote kat op zijn schoot aait. We verdenken hem er stiekem van in een groot huis met 3 jonge vrouwen en allemaal zwarte bedienden te wonen. Maar wellicht sloeg onze fantasie op hol, want hij was reuze aardig.Het is prachtig gelegen. Een eigen klein huisje bovenop de brg op 2.400 meter hoogte met uitzicht over de andere bergen. Om de volgende dag in het regenwoud te mogen lopen, moesten we een sneltest halen, omdat we de aapjes niet willen besmetten. Dus we reden het dorp in en dat was zo gepiept. Vanaf die plaats hoorden we allemaal kindertjes gezellig zingen. Nu we er toch waren liepen we de berg op om dit tafereeltje te aanschouwen. Het was een kerk of parochie waar de kinderen toe behoorden. Er stond een man bij die ons al snel wenkten en ineens stonden we middenin de kring tussen al die zingende Afrikaanse kindertjes. Leuk dat ze het vonden, ze gingen spontaan nog veel harder zingen. Sta je daar ineens, een beetje zoals een groep een verjaardagsliedje voor je zingt, we dansten maar een beetje mee. En het bleef niet bij een liedje, bij de volgende gingen ze ook dansen en naar ons toe dansen, het was zo schattig, we stonden daar allebei met een grote lach. Daarna mochten we nog wat zeggen en de man vertaalde dat weer in het Rwandees. De Kale Meneer bood ook eten, maar voor ruim meer de prijs dan gebruikelijk, dus we reden een stukje verder het dorpje Kibati in. Daar stonden allemaal kleine huisjes waar her en der iets verkocht werd. We pikten wat lokale snacks (lekkerste Chipati) en een superlekkere avocado (voor 10 cent) op (vind ze hier lekkerder dan in Mexico). Terug bij het gemeenschappelijke hutje raakten we aan de praat met Engelsman J)ck en een wat ouder Nederlands echtpaar. De Nederlanders hadden 40 jaar geleden (nog voor de genocide) al in Rwanda gewerkt. Een heel andere tijd toen! De dame vertelde dat ze einde van de dag overal rood stof uit kon plukken en de veiligheid was ook nog wat minder. Al met al een supergezellige avond! 's Nachts schrokken we wakker van een keiharde knal, onweer vlakbij...echt top als je dan bovenop een berg staat. Aan de andere kant, wij stonden op de berg in een cottage, en Jack in een tentje, terwijl het keihard regende, het kan altijd erger.

De volgende ochtend namen we Jack mee in onze auto (vrijwillig, geen zorgen) en reden we dwars door het bos (wel verharde weg), naar het bezoekerscentrum. Die weg was superleuk! We zagen allerlei wild langs de weg! Zwartwitte Colobus aapjes, apen die wat meer op bavianen lijken en een paar keer een soort heel klein schattig hertje, waarvan we nu weten dat het een duiker heet. Daarnaast zagen we ook heel veel mensen, local, in camouflage kleding met behoorlijke geweren. Ze keken ons nors aan. Het waren er echt heel veel, elke paar meter stond er wel 1. Zij staan er om het bos te beschermen, bijv. tegen stropers of mensen die goud willen mijnen. Bij het centrum kozen we een hike uit met zijn drieën en jungle boy Vitière. Nyungwe Forest is 1 van de oudste en grootste regenwouden van Rwanda. Jungleboy vertelde van tevoren dat er 85 zoogdieren leven, waarvan een groot deel primaten. Het was echter nogal mistig...en dat bleef het ook. Gaf ook wel weer een mystiek effect. En het was sowieso bijzonder om door zo'n oud woud met superhoge bomen te lopen. Helemaal aan het begin zagen we wel wat aapjes, mountain monkeys werden ze genoemd. Afgezien van een kikkertje hielden de dieren zich verder verscholen. Ah...vergeet ik bijna de naaktslakken, die waren er ook. De jungle geluiden waren ook heel bijzonder, gillende krekels, allerlei vogeltjes, die soms fluiten en soms schreeuwen als apen of knorren als varkens. Jungleboy herkende elk geluid. Soms was zijn accent was lastig te verstaan. zo vertelde hij op een gegeven moment waarom bepaalde planten wel/niet naast elkaar groeiden, door betrokkenheid van vogels. Hij leek dat "city's puzzle" te noemen. Jack herhaalde dat geïntrigeerd, "City's puzzle.." Nadat hij het nog eens zei, wist Angela "seed disposal" te ontcijferen, logischer, wel minder leuk. Er was ook een mega grote 300 jaar oude mahonie boom. Tot zo ver het regenwoud. Volgende blog wordt alweer de laatste over Rwanda, spoiler alert: we hebben bananenbier gedronken, hoe dat smaakte? Dat lees je daar!