Een culinair en cultureel bezoek aan Oaxaca en surfers spotten in Puerto Escondido.

Zooo dat is alweer even geleden! Ik ben lekker veel op pad geweest de afgelopen tijd, maar nu een plekje, mét airco gevonden om jullie bij te praten. Kan geen kwaad, ben momenteel in Campeche en het is heet! Maar goed, we waren gebleven bij de militaire parade in Mexico City, dat was nogal een happening. Het hele centrum stond vol met militairen in pak, er werd gedrumd, er werden pasjes gedaan, ik heb een roofvogel gezien, soms ging ineens een groepje rennen....consequentie was wel dat verder alles dicht was, dus het leek me een prima dag om de busreis naar Oaxaca (spreek uit: Wahaka) te maken. Volgende vraagstuk was wel hoe het busstation te bereiken nu alle straten afgesloten waren, maar kwam toevallig een taxichauffeur tegen. Een aardig mannetje dat in heel langzaam Spaans van alles aan me vertelde onderweg. In de bus eerst even een dutje gedaan gezien het feest van de avond ervoor, maar werd precies op het goede moment wakker! Het is namelijk een prachtige reis door de bergen, waar allerlei enorme cactussen uit de grond steken. Oaxaca zag er gelijk heel leuk uit toen ik daar aankwam. Veel gekleurde huisjes, meer groen, lekker rustig. Wel prettig na de hectiek van Mexico City.

De dag erop liep ik mee met de free walking tour, waar ik ook weer een jongen uit het hostel van Mexico City tegenkwam, Patrick, gezelligheid! We kwamen te weten waarom Oaxaca de culinaire hoofdstad van Mexico is, er wonen namelijk zelfs nu nog 16 verschillende inheemse culturen. Elk met zijn eigen gebruiken en eigen keuken. Zapoteca is de grootste cultuur daar. Ze hebben een eigen taal met nog eens 14 dialecten en ook een eigen manier van kleden. Een mooi cultureel bolwerk dus daar. Daarnaast is het een aardbeving gevoelig gebied, sterker nog, er zijn 14-16 aardbevingen per dag! De meeste kan je echter niet voelen, gemiddeld is er 1 keer per week een voelbare aardbeving (gemiddeld schaal 5). Dit heb ik niet meegemaakt, leek me eigenlijk stiekem wel interessant ;). Naast de rijke keuken, moet er natuurlijk ook gedronken worden! En daarbij is Mezcal favoriet. Een drank, die net als Tequila van de agave plant wordt gemaakt. Mezcal bevat minstens 45 % alcohol, en de soort agave bepaalt de smaak. Zo heb je agave planten die er 3 jaar over doen om volgroeid te zijn, maar sommige ook 7 of zelfs 25-30 jaar. Daarnaast kan je sommige agaveplanten niet verbouwen, dus die moeten in het wild gezocht worden. Volgens de gids zegt het aantal jaar dat de plant groeit niet per se iets over de smaak, de een vindt de ene variant lekker en de ander de andere. Nog even een tip als je goede mezcal geserveerd wil krijgen: vraag waar de plant vandaan komt en hoe oud deze is. Antwoord maakt niet zoveel uit, maar door die vragen te stellen lijkt het alsof je er iets vanaf weet en krijg je niet de goedkoopste voorgeschoteld. Zoals ik eerder benoemde ziet het stadje er gezellig uit met zijn gekleurde huizen. De overheid bepaalt in welke kleuren deze geschilderd moeten worden. Als iemand rebelleert en een andere kleur gebruikt, worden er grote stickers van afkeur opgeplakt. Deed me denken aan het appeltjesgroene huis in Nederland haha. Er is verder veel streetart te zien. Dat wordt  gebruikt als versiering, maar ook om te protesteren tegen de staat. Zoals een afbeelding van een klein meisje dat niet naar school wil omdat er meerdere keren studenten zijn verdwenen in Mexico, men vermoedt door toedoen van de staat. Daarnaast kregen we een inkijkje in wat hangemaakte arbeid in Mexico, zoals een weverij waar mannen werkelijk hun hele lichaam gebruiken om kleding te weven en een chocolade zaakje. De dame daar maakt nog chocola naar recept van haar oma. We kregen ook stukje te proeven! Onder andere met kaneel, heerlijk. Ze vertelde ook trots dat ze geen suiker gebruikt bij de productie. Maar toen we vroegen hoe ze het dan zoet, behoorde honing wel tot de mogelijkheden haha. Patrick en ik hebben de stad daarna nog verder verkend en een mezcal proeverij gedaan! We kregen een hele uitleg erbij en een soort poedertje en gedroogd fruit om het mee te combineren. Dus je kan het los drinken en met die middelen erbij, dat beinvloedt de smaak weer. We hadden Tobala, die in 6 jaar groeit (best te drinken), de Barril die in 15 jaar groeit (niet te hachelen, maar als je hem tot het laatst bewaart heb je daar niet zo´n last meer van) en de Tepextate, die laatste doet er 25-30 jaar over om te groeien en was wat ons betreft bij uitstek de winnaar! Met wat voor poeder we het nou geserveerd kregen was ons niet helemaal duidelijk, het was zoutig met een beetje pittig. Later suggereerde iemand dat het mogelijk gemalen wormen waren. Zou best kunnen aangezien ze insecten gebruiken bij het eten hihi, het smaakte in elk geval lekker hartig. Daarna liepen Patrick & ik nog tegen een soort demonstratie aan. Er sprak 1 man die kennelijk met nog vele andere ontslagen was bij het ziekenhuis en opkwam voor zijn rechten. Daartegenover stonden vertegenwoordigers van het ziekenhuis om hun verhaal te verdedigen, zomaar op straat, in het openbaar. Heel  bijzonder. ´s Avonds met een groepje van het hostel nog wat streetfood gehaald, erg lekker!

Die nacht ging ik eruit voor een toiletbezoek. Ik had mijn telefoon mee voor een lichtje en tot mijn verbazing werd ik (2 uur ´s nachts) precies op dat moment gebeld door Dan, uit het hostel van Mexico City. Wat bleek nou? Zijn bus kwam middenin de nacht aan, maar zijn hostel bleek geen 24 uurs receptie te hebben. Ondertussen kwam het met bakken uit de lucht, dus heb hem maar even mijn hostel ingelaten. Het is dus officieel regenseizoen in Mexico, in Mexico City heb ik geen drupje regen gezien, in Oaxaca regent het bijna elke dag einde middag, begin avond even, maar daarna is het meestal ook weer klaar. Dus dat is een prima rust-, of Mezcal moment. De volgende ochtend namen Patrick, Dan & ik de taxi naar Monte Alban, piramides van de Zapoteca cultuur. Ze zijn mooi op de bergen gelegen en de lucht is daar lekker fris, dus dat  was wel prima rondwandelen daar. Terug in Oaxaca liepen we pardoes tegen twee bruiloft parades aan! Dat was een vrolijke boel. Ze hadden voor beide bruidsparen grote papieren poppen die de man en vrouw representeerden, een heel orkest dat rond trompetterde, mensen uitgedost in allerlei vrolijke kleuren en mannen die op hoge stelten dansjes deden. Mazzel om dat te zien! We schatten zo in, gezien de parade en het uiterlijk van de man in vergelijking tot de vrouw, dat de dame een kwestie een tamelijk vermogende heer aan de haak had geslagen haha. Patrick en ik hebben ons daarna op een massage getrakteerd en ´s avonds gingen we met een groepje naar de Mezcalerita, een leuk zaakje met een dakterras. De dag erop zouden we naar een inheemse markt gaan, een flink endje buiten de stad, die er maar een keer per week is. Die volgende ochtend echter was het animo onder de groep niet zo heel groot meer. Aanstellers met katers enzo en het was ook nog wel lastig om de collectivo die kant op te vinden. Uiteindelijk vonden we er 1, zaten er met de hele groep in, toen de chauffeur vertelde dat hij ons niet tot aan de markt zelf kon brengen maar dat we nog 20 minuten moesten lopen. Leek mij niet zo´n probleem, maar de rest helaas wel, dus toen stapte iedereen weer uit. Ik vond dit redelijk frustrerend, al die moeite voor niks, maar soms is het niet anders. Als alternatief ging ik met Patrick en Tyler (een Amerikaan) wel naar een bijzonder plek, restaurant El Red. Bij elk drankje wat je daar bestelt krijg je ook gratis een maaltijd geserveerd! Zo´n beetje ter grootte van een voorgerecht. Bovendien waren cocktails maar 3,75 en dat is dus inclusief eten! Allemaal seafood en lekker ook. Na drie drankjes zaten we wel propvol, dus toen moesten we ook maar stoppen met  drinken. Daarna nog even wat souvenirs gehaald en afgesloten met een heerlijk avondmaal: een Tlayuda, een van de vele Mexicaanse specialiteiten. In dit geval een soort knapperige bodem, rijkelijk belegd met een saus, avocado´s, weer seafood en afgetopt met.....krekels. Ik had het eerst niet eens door totdat Tyler ons erop wees. Maar moet zeggen, was een lekkere hartige, krokante toevoeging.

Daarna pakte ik de nachtbus naar Puerto Escondido. Qua bussen heb je een aantal opties. De meeste backpackers reizen met de maatschappij ADO, dat zijn comfortabele en veilige bussen, die over de grote wegen rijden. Daarnaast heb je ook nog allerlei organisaties met minivans. Ik wilde de ADO boeken, maar deze bleek vol te zitten, dus dan maar de minivan. Dat maakte het slapen wel een stuk lastiger, een kleiner stoeltje dat je niet kan verstellen. Eerst miste ik hem nog bijna omdat ik per ongeluk bij de maatschappij er vlak naast zat, daarna bleek hij al om 6 uur ´s ochtends aan te komen. En 3 keer raden, het hostel dat ik had geboekt had ook geen 24 uurs receptie en ging om 8 uur pas open. Ik besloot dan maar bij het busstation een boekje te lezen totdat het zover was. Puerto Escondido is een dorpje aan het strand waar veel backpackers komen om te surfen. Het was gelijk een heel ander klimaat dan Mexico City en Oaxaca, zweten jongen! Overbodige inspanning is daar dus ook niet aan te raden. Ik hing eerst even bij het zwembad en besloot vervolgens een blogje te gaan schrijven in een internetcafe. Was nog een uitdaging, want op de een of andere manier ziet in Puerto Google Maps er net een tikje anders uit dan de werkelijkheid, maar met een beetje rondvragen kom je er wel. Onderweg liep ik langs een groep kinderen dat lekker in de buitenlucht les had. Omdat naar surfers kijken me beter ligt dan zelf surfen, liep ik naar het strandje op loopafstand van het hostel, Playa Carrizalillo, een idyllisch baaitje tussen de palmbomen. Eind van de middag begaf ik me samen met een Amerikaan (waarvan de naam me op het puntje van de tong ligt...) naar een ander strand: Playa Bacocho, om een goede daad te verrichten. We gingen namelijk babyschildpadjes de zee in laten! Je kan daar elke dag om 17:00 heen om daaraan mee te doen. De locals proberen de natuur een handje te helpen door eieren te verzamelen en deze koel en veilig te bewaren. Door opwarming van het klimaat worden de eieren namelijk te warm en dat beinvloedt het geslacht van het beestje. Zodoende helpen ze om dat goed in evenwicht te houden. Je krijgt een halve, uitgeholde kalebas schil in je hand en daar krijg je dan je eigen baby schildpadje in, enorm schattig! Helaas mag je ze niet aaien, omdat je van tevoren je handen moet desinfecteren. Maar ik heb mijne wel allemaal zoete woordjes toegesproken. Vervolgens ga je allemaal op een rij aan het strand staan en laat je ze vrij waarop ze richting zee schuifelen. Een heel mooi tafereel om mee te maken. Soms komt er wel een krab tevoorschijn die er eentje te grazen neemt....maar mijne heeft in elk geval de zee gehaald en komt hopelijk over een paar jaar terug om zelf  eitjes te leggen.

´s nachts in het hostel in mijn regenjas geslapen, want de airco loeide nogal hard en had alleen een lakentje én zojuist mijn was weggebracht, dus moet creatief zijn. De dag erna was ik wat tijd kwijt rondom gedoe met een busticket, daarna ben ik met een jochie uit Uden, die ook in het hostel verbleef, naar een ander mooi strandje gedaan. Was ergens even wennen, een dagje niks doen, maar best verdiend na veel te hebben gelopen de dagen ervoor. Ik besloot diezelfde avond op de nachtbus te stappen naar San Cristobal de las Casas, want ik wilde nog heel veel plekken zien en stiekem is een maand best kort voor zo´n groot land als Mexico. San Cristobal is tot nu toe mijn favoriete plekje....waarom? Iets met drankjes, paddestoelen en krokodillen....maar dat lees je dus in de volgende blog!