Isfahan, the city that never sleeps

Haha ik upload dit verhaal via een WiFi netwerk met de naam 'Adolf'. Kennelijk is dat ook de naam van een schrijver hier. Anyway, even terug in de tijd. Want de laatste avond in Kashan moet nog beschreven worden! De bazaar van Kashan was prachtig, een mooi gewelfd plafond en veel kraampjes met allerhande spullen. In de bazaar zelf vonden we nog een theehuisje waar ik met Ellen, Bart en Victor even pauzeerden. Victor had intussen via couchsurfing contact met een Iraans meisje, dus die sloot later ook aan. Omdat eigenlijk alle toeristische attracties inmiddels gesloten waren nam zij ons mee naar een ontzettend kitsch restaurant vol met spiegeltjes en toeristen. Zij heeft ons veel verteld over het dagelijkse Iraanse leven, wat haar nogal zwaar valt. Ze studeert om dokter te worden, maar ervaart in het dagelijks leven nogal veel beperkingen. Met de devaluatie van de Rial hebben ze eigenlijk geen cent te makken en de overheid heeft nogal een sterke invloed op het dagelijks leven. Hierbij heeft de geestelijk leider Khamenei de meeste macht. Dit resulteert erin dat je als vrouw bijv. geen president, religieus leider of rechter mag worden. Volgens het geloof kunnen vrouwen namelijk een beslissingen nemen. Heb ik ook wel eens last van als ik moet nadenken over het avondeten. Verder heeft het beleid ook veel invloed op het sociale leven van de jongeren. Zo zijn gemengde feestjes (jongens & meisjes) verboden. Je mag ook niet samen een hotelkamer boeken, tenzij je getrouwd bent. Het grappige hiervan is, dat het homoseksuelen eigenlijk heel makkelijk wordt gemaakt om samen te slapen of te feesten, terwijl homoseksualiteit natuurlijk ook zwaar verboden is. Maar zij voelde zich door dit alles alsof ze opgesloten zit in een kooi en ze wil eruit breken. Ze zou het liefste naar de VS gaan. Toen Barth wat doorvroeg op waarom, zei ze dat dat misschien wel kwam omdat de overheid zo anti VS is. Wat ook meespeelt is dat zij zelf niet in een god gelooft, en tot nu toe alle jonge (wel steeds hoogopgeleide) Iraniërs die ik spreek zeggen ongelovig te zijn. Dit zou toch moeten betekenen dat er volgende generatie iets gaat veranderen..Maar genoeg daarover! Op de terugweg zagen we juist weer allerlei vrouwen in het zwart en mannen met een tulband die een soort religieus feest aan het vieren waren. De man met de tulband drukte me met zo veel overtuiging een bakje eten in de handen, dat ik niet kon weigeren. Het kostte mij vervolgens weer heel wat overtuigingskracht om een lokale vrouw dit van mij te laten overnemen.

De dag erop stapte ik weer bij Ellen en Barth in de auto om naar Isfahan te gaan met een tussenstop in Abyaneh, een 2.500 jaar oud dorpje hoog in de bergen. We waren gewaarschuwd dat we het best vroeg konden vertrekken omdat het later wel eens erg toeristisch kon zijn. Maar we houden ook allemaal nogal van slapen, dus volgens mij waren we er zo'n 11:30 en we zagen de eerste toeristenbussen ook al staan. Het dorpje staat bekend om zijn huisjes van klei, het was dan ook tot groot vermaak van Barth toen Ellen na een aantal straatjes verbaasd uitriep: "ik ruik klei!" Nadat we in een klein huisje thee en koffie hadden gedronken waren de toeristen uit de bus weer vertrokken en konden we het dorpje rustig verkennen. Onderweg nog even getankt voor 5 cent per liter, (benzine is hier goedkoper dan water uit de supermarkt). Daarna door naar Isfahan waar ik bij m'n hostel Mah Bibi werd afgezet. Ik sprak af met Tohid, een Iraniër wiens nummer ik van Angela had gekregen. De belangrijkste plek in Isfahan is het plein (met een moeilijke Perzische naam). Volgens sommige bronnen na het plein van de Hemelse vrede het grootste plein ter wereld, volgens andere bronnen staat het op de 7e plaats qua grootte. De locals kennen duidelijk vooral de 1e bron. De sfeer is Isfahan is gelijk al heen anders, de mensen zijn veel extraverter en ook een stuk brutaler. Terwijl ik op Tohid aan het wachten was werd ik al door twee gasten aangesproken, de 1e rook niet zo lekker, dus ik schoof steeds een stukje op en besloot mijn nummer maar niet te geven. De 2e zag er een stuk frisser uit en sprak me aan toen weer een ander me zijn carpet shop in wilde lokken. Hij leek me hiervan te redden, echter toen hij me een paar dagen later voor de thee uitnodigde bleek dat in zijn eigen carpet shop te zijn, dus hij had ook een dubbele agenda ;). Dit is wel tekenend, het is duidelijk toeristischer en de mensen zijn er meer op gericht op je dingen te verkopen. Met Tohid maak ik een rondje om het plein, dit is omringd door een bazaar, twee moskees en een paleisje met daartussen muren met mooie figuren erin. 's Avonds is dit prachtig verlicht en een verzamelplaats voor alle Iraniërs, zo wordt er gevolleyballd, gefietst, gevliegerd en gepicknickt, een gezellige bedoening! Hierna zoeken we Ellen en Barth op, eten een hapje en strijken dan neer in een traditioneel theehuisje. Tohid heeft weer een geheel andere kijk op de Iraanse samenleving, hij slaat zijn slaatje uit de sancties door met dollars en goud in te spelen op de veranderende wisselkoersen. Hij is wel met een gouden lepel in zijn mond geboren, zo heeft hij van zijn ouders meerdere appartementen en natuurlijk een carpet shop geërfd. Verder heeft hij een eigen bedrijfje waarmee hij toers aanbiedt. Omdat er mensen voor hem werken vindt hij het prima om gratis wat tijd met ons door te brengen en dingen te vertellen. Ik vroeg hem in hoeverre het hier normaal is voor mannen om vrouwen een hand te geven. Volgens het geloof mag dat dus niet. Echter, de tijden veranderen snel en veel Iraniërs zijn óf niet gelovig óf maken een uitzondering voor toeristen. Onder Iraniërs zelf is het anders, wanneer een Iraanse vrouw een Iraanse man uit zichzelf een hand geeft is dat een vorm van flirten. Hoe onschuldig! Ik vroeg me verder af waarom bijna alle auto's die hier rondrijden wit zijn. Tohid vertelde dat de mensen een beetje lui zijn en liever niet te vaak hun auto wassen en daarnaast, dat als ze een ongeluk hebben (dat gebeurt nogal vaak hier) en er wat lak van de auto geschraapt wordt, dit met een witte auto niet zichtbaar is, grappig toch. Weer wat informatie rijker gaan we naar bed.

De dag erop neemt Tohid me op sleeptouw en vertelt me alle grappige weetjes over de stad. Bijvoorbeeld dat de ramen van de moskee zo zijn gebouwd dat je wel van binnen naar buiten kan kijken, maar niet andersom. Ook laat hij me op een plekje middenin de moskee staan en vraagt me hard tegen hem te praten. Enigszins ongemakkelijk zeg ik "HELLO!" en hoor dit tot mijn verbazing door de hele moskee schallen. Dit was de plek waar de imam normaal staat en dit is zo ingericht dat iedereen hem dan hoort. Ze zijn echt superslim met lichtinval en akoestiek. Zo kan je in de kleine moskee een pauwenstaart in de koepel zien wanneer je op de drempel staat, maar niet vanuit andere plekken in de moskee. We bezoeken ook nog een paleis en daarna laat ik even de benen rusten, ik leg nogal afstanden af hier. 's Avonds treffen we Ellen en Barth weer voor het eten. Ik neem ook een Australisch meisje uit m'n hostel mee dat net is aangekomen, want die had nog niks te doen. We gaan eten bij een ontzettend protserig restaurant op de binnenplaats van het duurste hotel. Het doet me nogal aan Van de Valk denken, en het eten is dan ook niet denderend. Er zat wel 1 heel bijzonder gerecht bij wat smakelijk was. Het leek op vanillevla, maar was een mengsel van yoghurt, saffraan, kardemom, zoals een zoet toetje, wat zure besjes en....geitennek. Niet het eerste ingrediënt dat je in een toetje verwacht, maar het werkte! Zo rond elven worden we meegenomen naar de mooiste brug. Deze loopt over een zeer brede rivier die droog staat sinds de overheid een dam heeft aangelegd. Dit ziet er wel wat sneu uit maar mag de pret verder niet drukken. Het is een drukte van belang bij de brug. Zo zijn ook hier mensen aan het picknicken, zingen en muziek maken of gewoon een beetje aan het hangen. Ik stel me zo voor dat zoals wij vragen, "zullen we naar de kroeg gaan?" Zij vragen "ga je mee naar de brug?" Erg leuk om te zien. Dit blijkt niet de enige plek met een nachtleven. we besluiten verder te rijden naar de berg. Onderweg komen we langs de "match making street", ook een bijzonder concept. Hier rijden jongens en meiden, vaak wel vergezeld door een vriend of vriendin (zelfde geslacht) in hun auto om nummers te regelen. Ze gaan naast elkaar rijden en op basis daarvan besluiten ze eind van de straat om nummers uit te wisselen of niet. Erg bijzonder om te zien. De berg zelf is ook een belevenis. Wij wisten niet beter dan dat we voor een uitzicht over de stad gingen, maar er blijkt nog veel meer gaande te zijn. Er zijn allerlei gekleurde lichtjes en zelfs een kleine kermis. Ook om 1 uur 's nachts zitten hier nog mensen te picknicken onder de brug. Even verderop zien we dames met hoofddoekjes op pret hebben in botsautootjes. Nog wat verder is een groot plein waar de jeugd aan het volleyballen is. Voornamelijk jongens, maar ook wat meiden, uiteraard wel voorzien van hoofddoek. Dit is dus hun manier van uitgaan, zonder alcohol, gewoon spelletjes en sporten tot diep in de nacht. Het voelt wel een beetje belachelijk dat de meisjes ook hierbij een hoofddoek op moeten, maar ja de regering hè...

De dag erop bezoek ik 's ochtends een Christelijke kathedraal in het Armeense gedeelte van de stad. Er zijn ooit door een Sjah veel Armenen hiernaartoe gehaald, wegens de genocide daar, maar ook om de zijdehandel veilig te stellen. Wel grappig om eens in een katholieke kerk rond te lopen hier. Er hoort ook een museum bij, met een aantal interessante stukken zoals met goud ingelegde gebedsboeken, maar ook veel dingen die nogal random aanvoelen. Zo kijk ik naar "parts of a wooden bed", (overigens mooi gegraveerd) en naar een "statue of a sitting woman". Ik rij hier trouwens heen met het Iraanse alternatief van über, genaamd snapp, m'n meeste ritjes kosten niet meer dan 25 cent, dus ik besluit als fooi maar het dubbele te geven. Later bezoek ik het huis van Tohid, hij heeft een flinke woning met enorme tapijten. Hij had me pure saffraan thee beloofd en dat stond ook op me te wachten, helaas had hij hier ook gelijk een enorme hoeveelheid suiker doorheen gegooid, dus ik heb me dapper door 2 kopjes heen geworsteld. Daarna tref ik Victor en zijn Roemeense vriend, waarvan ik de naam niet heb onthouden en het te laat is om het nog een keer te vragen. Zij zijn onbedoeld in een toer beland. Hun couchsurf host bleek een ander plan te hebben dan zij. Ze zijn even ontsnapt en we drinken voor de variatie wat thee samen. Daarna appen we met hun host om ergens waterpijp te gaan roken. Ze geven aan dat ze mij mee willen nemen. Dat gooit wel wat roet in het eten, want bij de plek waar hij eerst heen wilde mogen vrouwen niet mee roken. Vervolgens lopen we een klein uur om neer te strijken naast de brug waar dit wel mag. Het moet gezegd worden dat dit wel het mooiste uitzicht is ;). Later neem ik afscheid van Ellen en Barth, want zij rijden de volgende dag naar Kerman en ik neem de bus naar Shiraz.

Wederom gewapend met een contact van Angela stap ik de bus in. Dit keer is het Reza die me een slaapplek biedt en zegt me te willen rondleiden. Victor & vriend nemen de nachtbus en komen hier de volgende ochtend aan. De busreis verloopt voorspoedig, voor 2,50 zit ik 7 uur lang in een zeer comfortabele bus en krijg ik ook nog 3 stuks fruit en koud water. Bij de tussenstop is alleen Perzisch schrift te lezen, dus volg ik maar 2 Perzische meisjes om de wc te vinden. Het is ook mogelijk daar te eten, maar dat werd ook erg ingewikkeld zonder Engels, dus ik dacht ik houd het wel bij m'n koekjes en fruit. Een paar minuutjes later komen de Iraanse meisjes naast me zitten en geven me zomaar een broodje cadeau, super lief! Reza wacht me op en neemt me mee naar een koffiehuis om me zijn plannen te laten zien. Dit was even schrikken, hij blijkt een vol driedaags programma te hebben uitgedacht, inclusief ontbijt, lunch en diner en zo'n 7-9 activiteiten per dag. Ik probeer dit in de kiem te smoren, met ook Victor & vriend en hun andere onbedoelde toer in gedachten. Dit gaat nog niet al te makkelijk, maar ik ben nu tot een soort compromis gekomen, van een ochtend met hem en dan de middag alleen met de jongens. En heb ik het voor elkaar gekregen dat we maandag naar Persepolis gaan i.p.v. woensdag, want misschien zit ik dan allang ergens anders! Inmiddels ben ik in het huis van hem en zijn moeder. Ze zijn wel super lief. Zijn moeder heeft al 3 appeltjes voor me geschild en ik kreeg net ook wat dadels voorgeschoteld. Volgens mij word ik hier helemaal volgepropt. Daarna wilde ik m'n blog schrijven, maar heb tussendoor welwillend ook een potje mens-erger-je-niet gespeeld, wat ze hier overigens "Mentsj" noemen. Wat ik de jongens nog niet verteld heb is dat onze kamer maar 1 bed heeft, en wie het eerst komt....Volgens mij liggen er nog wel iets van matrassen in de kast dus dat zal wel goed komen. We gaan zien wat Shiraz te bieden heeft, jullie lezen het in de volgende!