We noemen Albanie Albananie!

Onze trip begon middenin de nacht, nog voor 3 uur ging onze wekker zodat wij om 4 uur op Schiphol konden zijn. Transavia haalde nog een grapje met ons uit, bagage inchecken in vertrekhal 1 en boarden aan de andere kant van Schiphol in vertrekhal 3, huilen. Maar vooruit, het was wel een prima vluchtje verder. We landden keurig om 8 uur 's ochtends en pakten een taxi naar ons hostel. De chauffeur maakte een babbeltje met ons en bleek Duits te praten, dat was even omschakelen. Maar alvast een leuke tocht waarbij we alvast konden observeren hoe het verkeer eraan toeging, aangezien we zelf voor de dag erna een auto hadden gehuurd. Volgens de taxichauffeurs zijn de bestuurders hier 'verruckt', maar als je vorige vakantieland Iran was valt het alles mee. Ze gebruiken hier zelfs hun richtingaanwijzer als ze van baan wisselen, dat moeten toch redelijke mensen zijn. De omgeving is bijzonder. Het gaat van zeer mooi geverfde flats, waaronder 1 in de stijl van Piet Mondriaan, tot bouwvallen met dichtgetimmerde ramen. De grootste rotonde waar we omheen reden was ook een diep gapend gat met wat hekjes eromheen. Daar zal nog wel wat gebouwd gaan worden?

In het hostel konden we inchecken, even omkleden en toen waren we precies op tijd voor de free walking tour van 10 uur 's ochtends, altijd een favorietje in Europese steden. Meteen een leuke introductie van het land. Het was een 2 uur durende wandeling langs de hoogtepunten van de stad, waarbij we meteen wat meer leerden over de geschiedenis. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar aan mij is de geschiedenis van Albanie op school nooit verteld of het is geheel langs me heen gegaan. Maar de geschiedenis in is behoorlijk triest te noemen. Eerst bezet door fascistisch Italie, om daarna door Duitsland bezet te worden. Daarna verkozen ze bij hun zuur bevochten vrijheid president Hoxha van de socialistische partij tot president die zich vervolgens ontpopte tot een communistisch dictator. Vervolgens zijn ze nog tot 1991 communistisch en afgesloten van de buitenwereld geweest onder een zeer onderdrukkend regime. De effecten hiervan zijn nog merkbaar, zo rijden ze hier volgens sommigen als idioten omdat ze nog maar 27 jaar auto rijden en in eerste instantie niet bedacht hadden dat het wel handig zou zijn als je mensen dan zou verplichten een rijbewijs te halen. Gedurende het regime waren er slechts 3.000 auto's in omloop. Al is het wel zo dat het bevolkingsaantal ook behoorlijk laag ligt. Er wonen slechts 3 miljoen Albaniers in het land (naar het schijnt wel 9 miljoen buiten Albanie, hele gemeenschappen die ergens in de geschiedenis zijn gevlucht. Hoxha heeft tijdens zijn regime de bewoners onthouden van contact met het buitenland. Hierdoor kwamen er vanaf '91 allerlei nieuwe verschijnselen het land in, zoals...bananen! Toen nog een nieuw soort fruit voor ze. Volgens Vanesa, een vriendin van Angela die al 3 jaar in Tirana woont pakken haar oudere collega's nog altijd al eerste de bananen eruit wanneer er een fruitmandje staat. Ze hebben destijds zelfs een nationaal bekend lied over bananen gemaakt, hartstikke leuk. Ook buitenlandse merken waren en zijn hier grotendeels nog onbekend. De ketens hebben hier nog nauwelijks hun intrede gedaan. Het 1e merk dat het land in kwam was....nee geen MacDonalds (is er nog steeds niet, wel 2 KFC's), Coca Cola! In die eerste jaren zetten de mensen het lege cola flesje ook ter decoratie in hun woonkamer neer.

Na onze toer hebben we eerst geluncht bij een Gzara, een bbq restaurant. De menukaart was wel een uitdaging, want niet in het Engels, en de ober sprak ook vooral Albanees. Ze hadden wel Wifi dus we dachten we laten Google Translate erop los. Was ook geen succes, het ene gerecht vertaalde naar 'binnenlandse lingerie' en de andere naar ' cum'. Dus op goed geluk kozen we 2 gerechten onder het kopje tradional, het werd een vleesstoof met ricotta voor 2 euro en biertjes waren slechts 70 cent. Daarna kregen we ook nog een bord met allemaal fruit en chocola van het huis. Daarna hebben we op ons gemak zelf nog even door het centrum gedrenteld. Het mooie is dat er nog zeer weinig toeristen zijn, waardoor mensen oprecht geinteresseerd zijn en het leuk vinden dat je er bent. Overal op straat lopen of zitten mannetjes, of ze nou boeken verkopen (waarvan sommige letterlijk uit elkaar vallen), een of ander gebouw 'bewaken' of lekker domino spelen. Veel van hen zijn vol in pak en hebben er bijpassend hoedje erbij, wat er zeer fraai uit ziet. We zijn weer door een aantal Hollanders gewaarschuwd om voorzichtig te zijn, maar ook hier is het super veilig en zijn de mensen enorm behulpzaam. 2 mannen die we vroegen een foto van ons te maken wilden ook met ons op de foto (altijd zo benieuwd wat ze nou uiteindelijk met die foto's doen). Verderop op straat stond een man fruit uit een boom te plukken. We gingen even kijken wat voor fruit het was (geen idee in het Nederlands), we vroegen welke er rijp waren, toen ging hij gelijk een heleboel voor ons plukken. De stad is echt heerlijk rustig, niet vergelijkbaar met andere Europese steden, geen straatverkopers of taxichauffeurs die je lastig vallen. Er zijn overigens wel veel straatverkopers die de meest gekke meuk verkopen, waar wij vooral om moesten lachen zijn enorme stapels schoenen die op een gigantische berg zijn gegooid en waar je denk ik maar moet raden wat de maat is en goed je best moet doen om 2 van hetzelfde paar bij elkaar te zoeken, wat daar precies de gedachte achter is? Ook hebben we het House of leaves bezocht, ik denk dat het zo heet omdat het achter bomen met heel veel bladeren zit, maar weet het niet zeker. Dit was het spionage hoofdkwartier tijdens het communistische tijdperk, waar je allerlei aftap apparatuur kon zien en propaganda filmpjes met Engelse ondertiteling die niet altijd ergens op sloeg. Wat ik nog wel het meest bizarre vond, waren filmpjes van mensen die gewoon in hun eigen huis zitten, maar daar blijkbaar met camera's in de gaten werden gehouden. Big Brother is watching you!

In de avond hadden we afgesproken met Vanesa die hier dus al 3 jaar woont. Na een stage bij de ambassade heeft ze een baan bemachtigd en is blijven hangen. Ze liet ons allerlei Albaneze gerechten proeven. we hebben hier ook weer erg gegiecheld om de menukaart, waar tussen de Engelse vertaling de optie 'village cooked in wooden stove' tussen stond, gelukkig vertelde Vanesa dat ze het woord ' kip' waren vergeten te vertelen. Vanesa kon alleen maar beamen dat het hier inderdaad heel veilig is en heeft een poging gedaan om ons wat van de Albaneze taal bij te brengen. Vaak is het toch leuk om wat worden zoals ' hallo'  en ' bedankt' in de lokale taal te kennen, maar aan deze taal is echt heen touw vast te knopen, het blijft maar niet hangen. Het enige wat we hebben onthouden is ' po' en ' yo' wat ja en nee betekent en het woordje 'oei', wat water betekent. We hadden het erover dat we in andere talen woorden wel onthouden door middel van ezelsbruggetje. Om even aan te geven hoe moeilijk de taal is, het volgende ezelsbruggetje bedacht ze voor het Albaneze woord voor dankjewel: ' persen van een hen in een dekentje', wat het woord precies was, geen idee meer..Sommige woordjes zijn ook heel mooi, zo is 'te koop' in het Albanees 'shitet' en hebben we ook al op veel plaatsen 'shitje' zien staan. Daarna een koffietje met haar gedronken en heel veel tips ontvangen voordat we maar gingen ze slapen, we waren immers al heel lang wakker en hebben de eerste dag gelijk 16 km te voet afgelegd.

De dag erop namen we de bus naar Bunkart 2. Een gigantische bunker bovenop de berg met een museum erin. We namen de bus naar boven en moesten nog een stukje wandelen. Halverwege zag ik plots een gigantische slang over de grond kronkelen. Dat was even schrikken. Tijdens het regime van Hoxha zijn er wel 173.372 bunkers in het hele lang gebouwd (het doel was zelfs 221.2143), dit voor 'buitenlandse vijanden', dit tussen aanhalingstekens, omdat de bunkers letterlijk nooit zijn gebruikt omdat er geen oorlog meer is gekomen. Het is te merken dat Albanie nog vrij arm is en veel dingen houtje touwtje aan elkaar hangen. Zo werd er gewaarschuwd dat de electriciteit in de bunker uit kon vallen, dan moest je je geen zorgen maken, maar gewoon even wachten en dan zou het binnen enkele seconden weer herstart worden. Dit gebeurde gelukkig niet. Wel schrok Angela zich een hoedje van de special effects toen ze in een donker kamertje stond en er plots schuim bij wijze van sneeuw uit de lucht kwam vallen. Ik dan weer toen zij stiekem op een knopje drukte en er in special effects een gasaanval werd nagedaan. Daarna was het tijd om de huurauto op te halen. Ik ging eerst rijden, aangezien Angela de laatste tijd alleen in een automaat heeft gereden en dit een schakelauto is. De helft van de tijd had ik geen idee hoe hard ik mocht, maar dankzij Vanesa weten we dat ze hier geen flitsers hebben en alleen moeten stoppen als politieagenten heel hard met hun bordjes wapperen, ook zo lekker knullig. Rijden ging op zich prima, af en toe een gat in de weg of een wilde inhaalmanoeuvre van een Albanier, maar verder oke. Onze plaats van bestemming was Shkoder in het Noorden. Angela navigeerde ons eerst langs een kustplaatsje dat ze op de kaart zag, Djengjin (of zoiets), nog nooit zo'n troosteloze kuststrook gezien! Omgewaaide parasollen, ingestorte gebouwen en mega veel troep op het strand. Ook bijzonder om te zien. Daarna nog bij het graf van de nationale held waarvan ik de naam niet kan onthouden en vervolgens keurig in een rechte lijn naar het Wanderer's hostel. 's Avonds naar een tip van de hosteleigenaar een restaurant bezorgd waar ik kikkerbilletjes uit het meer van Shkoder heb verorberd en waar we de nationale drank Raki nog een kans gaven. Er stond namelijk perzik raki en appel raki op de menukaart en we dachten dat dat ons wellicht meer kon bekoren. Het fruit proefden we er niet in terug, maar na een paar slokjes zijn je smaakpapillen verdoofd en is het brandende gevoel in je keel wel lekker ;). Dit geheel heb ik op de laptop van het hostel getypt omdat een niet nader te noemen persoon haar laptop is vergeten. Geheel in Albanese stijl want op deze laptop staat gewoon nog doodleuk Windows Vista of XP :p. Voor nu laat ik het hierbij want we moeten morgen al om 06:15 aan het ontbijt zitten om naar Valbona te reizen (ik weet ook niet wat ons mankeert). Volgende x meer over Shkoder en een trip naar Valbona en Teth (haha tetten). Daaaag!