Porto, stad van de badkamer tegeltjes en lokale lekkernijen.

28 september 2020 - Porto, Portugal

Wat een mazzel, toch nog even ertussenuit in corona tijd! Angela noemde de Azoren op als bestemming en die stonden al een tijd op mijn bucketlist, want groen, walvissen, spotten, niet zo toeristisch, het klonk fantastisch. Omdat we toch vrees hadden voor een lockdown, zeker i.v.m. een overstap op het vaste land van Portugal hebben we een week van tevoren vrij onvoorbereid geboekt. Aangezien we toch een overstap moesten maken, besloten we eerst een paar daagjes Porto te boeken. Vrijdag checkten we in in ons hostel, om ons onbekende redenen hadden we een upgrade van de kamer gekregen. Dus wel in een stapelbed, maar eigen mooie badkamer en openslaande deuren naar een tuin. Op dag 1 liepen we eerst maar eens naar het deel dat in het hostel het centrum werd genoemd. Wat meteen al opvalt is dat op de buitenkant van de huizen tegeltjes zitten die wij meestal in onze badkamer hebben hangen. Die glimmen, hebben allemaal kleurtjes en toffe optische patroontjes. Op de eerste dag vinden we dat nog heel bijzonder haha. We lopen per toeval langs een mooie spot om de zonsonderdag te zien, de passeio das virtudes. Een soort grasveldje met zicht op de rivier en huizen eronder waar de locals bier drinken uit plastic bekertjes of literflessen. Wij wandelen nog even door. Hierbij moet je weten dat Porto op een soort berg ligt, die naar beneden uitloopt op rivier de Douro. De heenweg is dan ook erg aangenaam, die loopt namelijk naar beneden, en op sommige stukken steil ook. Wij dalen rustig nog wat verder af tot we een aanlokkelijk terrasje met uitzicht over de rivier zien. Tijd voor wijn! Wij informeren naar de opties en de ober vraagt: what do you like? White, red or green wine? Ondertussen haalt hij de menukaart en zeg ik tegen Angela, nou 3 keuzen! Zij: uh 3? Ik: ja hij noemde ook groene wijn. Angela: dat heb je vast verkeerd verstaan. Maar niks was minder waar, op de menukaart staat ook vinho verde, wijn gemaakt van druiven die nog minder rijp zijn. We proeven een slokje en ik vind het wel verfrissend, maar voor Angela is het toch iets te droog, dus we troosten ons met een kan sangria. We kunnen wel wat moed gebruiken om de terugweg bergop weer te aanvaarden.

Zaterdag nemen we deel aan een free walking tour, onze favoriete manier om een nieuwe stad te leren kennen. Onze enthousiaste gids heet Pedro, wat niet heel gek is, hij vertelt dat iets van 60 % van de Portugezen Pedro of Joao of nog een derde naam die ik ben vergeten heten. Wel grappig dat het in het Portugees als Pedroe wordt uitgesproken. Ik vind het een beetje droevig klinken. Omdat er zoveel Portugezen Pedro(e) heten hanteert hij zijn achternaam als aanspreekpunt, namelijk Fiel (uit te spreken als Fiejèl). Ik vond dat allemaal niet zo vreemd totdat ik in zijn e-mailadres voor- en achternaam achter elkaar zag staan: Pedro Fiel….Gelukkig vallen wij met onze leeftijd inmiddels buiten de risicogroep :p. We lopen door allerlei straatjes richting de rivier, bezoeken een treinstation met aan de binnenkant de geschiedenis van Portugal afgebeeld op Delfts blauwe tegeltjes en leren over de stad. Op een gegeven moment wijst hij naar voren naar een gebouw en vraagt: zien jullie het kasteel? Uit een soort flauwigheid zeg ik ‘nee’. Zegt hij: wauw, bijna niemand heeft deze strikvraag door, het is geen kasteel maar een kathedraal! Puntje voor mij. Ook wijst hij ons op de meest bijzondere MacDonalds ter wereld. Deze huist namelijk in een oud chique koffiehuis met behoud van versiering en interieur. Ook krijgen we een klein lesje Portugees, het schrift lijkt erg op Spaans, maar de uitspraak is heel anders. Hierdoor kunnen Portugezen Spanjaarden wel verstaan, maar andersom vaak niet. Hij vergelijkt het met Nederland en Duits. Waarbij de Nederlanders de Duitsers wel verstaan, maar andersom ook niet. De Duitsers in de groep vonden het minder grappig toen ik zei dat de reden daarvoor gewoon is dat de Duitsers dommer zijn. Ach ja, beetje flauw ook.

In onze groep zat ook een Amerikaans koppel dat in Nederland woont. Een Chinees meisje (Barbie) en een Amerikaanse man (Eric). Voor aanvang van de toer zei Angela tegen me: ik moet om die jongen lachen, want hij is zo lelijk. Maar een aardig karakter had hij wel! Dus na de toer zijn we met hen naar de overkant van de rivier gegaan om port te drinken bij 1 van de porthuizen. Ze vertelde nog een leuke anekdote. Barbie komt uit Hong Kong en Erik was daar op bezoek. Hij had een paar Chinese woordjes opgepikt. Maar het woord dat hij wilde gebruiken heeft 4 verschillende betekenissen, afhankelijk van hoe je het uitspreekt. Hij zag vanuit de taxi een paar hondjes lopen en riep: look gao! Maar laat gao nou ook dumplings, negen en…piemels betekenen. Je kan wel raden welke uitspraak hij gebruikte. Port is niet door de Portugezen uitgevonden, maar door de Engelsen. De brouwerij die wij bezochten heette dan ook Graham’s. Na weer een tocht omhoog aan de andere kant van de rivier werden we beloond met een zoete drank en een mooi uitzicht. We hadden ons de benen uit het lijf gelopen en er bleek een heel goedkope taxidienst te rijden, dus we namen een rit terug naar het hostel. Pedro had ons allemaal een pdf gestuurd met tips, voornamelijk voor eten, dus ’s avonds kozen we er 1 uit. Helaas had die geen plaats, dus op naar de volgende op de lijst voor wat kip piri piri. Daar kwamen we tot onze verbazing weer het Amerikaanse koppel tegen! Ook zij hadden eerst precies hetzelfde andere restaurant geprobeerd en waren hier uitgekomen. We schoven de tafels bijeen en sloten elders af met een cocktail, want die zijn nogal goedkoop hier.

Zondag hebben we fietsen gehuurd om langs de rivier richting wat stranden en vissersdorpjes te fietsen, een vrij vlakke route gelukkig. Bij Biclas Triclas huurden we echt knappe fietsjes. We bleven eerst aan de kant van Porto en fietsten richting het grootste strand, helemaal langs de rivier. Onderweg kwamen we nog een kleine vuurtoren tegen, een parkje met een leuk marktje erin en uiteindelijk het strand. We hadden nog niet zo’n zin om te liggen, dus verder door een groot park met meerdere meertjes, door het Schalkwijk van Porto (minder mooie buurt 😉) en na nog een parkje weer richting rivier. Daar pakten we met fiets en al de ferry naar de overkant waar we bij een mooi vissersdorpje uitkwamen. Ook hier weer veel leuke glimmende tegels op de huisjes en een kleine pitstop met voor mij de lokale specialiteit, gebakken sardientjes. Daarna nog een stuk verder gefietst langs de rivier en de kustlijn. De kustlijn is wel 30 km lang, dus dat hadden we op een gegeven moment ook wel gezien. Dus na een klein dutje op het strand via de brug weer terug de stad in gefietst. Op de boulevard zagen we een koppel dat een voorstelling acro yoga ging doen. Angela kletste met de man omdat zij dit ook met haar vriend aan het oefenen is. Het is een vorm van yoga waarbij de man de vrouw als het ware laat 'vliegen' of rechtop op zijn handen laat staan. Het was wel echt een mooie show! Als klap op de vuurpijl deden er ook nog hondjes mee die dan bovenop de vrouw stonden, had je zo een stapel van 3 personen. Daarna mocht Angela ook even. Mooi om te zien hoe zij op zijn aanwijzingen in allerlei houdingen in de lucht kon blijven. Voor de avond stond een andere lokale specialiteit op het programma. Mijn Portugese collega vertelde me van tevoren dat ik in Porto een frushushush moest eten. Onmogelijk die uitspraak. Toen ik wazig keek zei hij, a French something, als je daarnaar vraagt moet het goed komen. Na wat googelen kwam ik uit op de francesinha, ook wel omschreven als ‘heart attack on a plate’. Het is een soort gigantische tosti, met lagen wit brood, kaas en vlees ertussen, er zit als 1 laag rustig een hele steak tussen en dat zwemt dan in een vette saus. Wij vonden restaurant O Afonso in de pdf van Pedro. Deze zaak is ook bezocht door Anthony Bourdain, niet de minste, en is hierin gespecialiseerd. We besloten de francesinha te delen en daarbij ook een ‘special dog’ te bestellen, al even ongezond en zwemmend in saus. We hebben er wel van gesmuld! Heerlijke smaken. We hebben ze daarna nog op veel plekken voorbij zien komen,  maar niet meer besteld, want zou die hier aan kunnen tippen? Als kers op de taart kregen we een gratis portje omdat we lang hadden moeten wachten op een tafeltje.

Onze laatste dag in Porto brak aan! Hoewel we niet erg veel van de corona maatregelen hebben gemerkt, moet je bijv. wel in elke winkel je mondkap op. Zo heb ik Angela vooral de eerste week meerdere malen ‘mondkap!’ naar het hoofd geroepen als we weer spontaan ergens binnen gingen. Angela ging nog op zoek naar nationaal gebak pastel de nata en heeft daar gedurende de vakantie vaker van gesmuld. Samen liepen we nog de hoge brug over de rivier over. Geen aanrader voor mensen met hoogtevrees.. Maar biedt wel een prachtig perspectief over de stad. En zo zie je nog beter de contrasten die je in het straatbeeld al ziet. De meest prachtige gebouwen staan naast gebouwen die volledig verlaten zijn en op instorten staan. Heel vreemd om te zien naast elkaar. Porto is een ontzettend grote stad waar je gerust een paar dagen kan vertoeven terwijl je nieuwe plekken blijft ontdekken. Een aantal dingen hebben we net niet gezien, zoals een boekhandel met een mooie trap. Ze dachten dat J.K. Rowling daar de bibliotheek van Zweinstein op had gebaseerd, maar ze vertelde later en nooit geweest te zijn. Desalniettemin staat er rustig een rij van 1 à 2 uur voor, dat vonden we het wachten niet waard. Nog een gebakje later togen we naar het vliegveld voor een portje en onze vlucht naar Ponta Delgada, wordt vervolgd…

4 Reacties

  1. Fribi:
    29 september 2020
    Met Anthony Bourdain is t niet goed afgelopen.
  2. Charlotte Bijl:
    30 september 2020
    Vlak voordat Angela wilde zeggen, " als hij het het ook overleefd heeft", deelde ik haar het droeve nieuws van zijn overlijden mee.
  3. Ellen:
    11 oktober 2020
    Glaasje Porto overgeslagen?
  4. Charlotte Bijl:
    12 oktober 2020
    Zeer zeker niet. Bij porthuis Graham's genuttigd en nog her en der voor vergelijkend warenonderzoek.