Shiraz & Ghalat, opgravingen, mozaïeken en een vleugje wiet

We waren in Shiraz gebleven bij m'n overenthousiaste host Reza. De ochtend erop sloten Victor en Bruno (gelukkig zijn (honden)naam weten op te vangen) aan. Reza vertelde weer vol enthousiasme zijn plannen en ik benadrukte nog maar eens dat we de middag 'vrij' wilden. Die ochtend ging ik met Victor en Bruno naar Eram Garden, dat is, je raadt het al, een tuin. Reza ging intussen ontbijt halen, een nogal zware groentesoep met brood en Pepsi, overigens wel smakelijk en een stuk minder heftig dan het ontbijt voor de dag erop.. Daarna bezochten we de Pink Mosque, die bekend staat om zijn mooie mozaïeken en mooie lichtinval. Het was een goede zaak dat we daar vroeg waren zodat ik een uitgebreide fotoshoot kon doen alvorens de grote massa precies hetzelfde kwam doen. Daarna bezochten we op suggestie van Reza een huis met een mooie tuin en veel spiegels en vervolgens een school waar weinig te zien was, een beetje een bouwval. Reza vertelde overigens ergens tussendoor dat het gezicht van Shakira verboden is op de Iraanse tv omdat dat als erotisch wordt gezien, weer zo belachelijk dat het grappig wordt. Daarna aten we lunch gemaakt door mama en hielden we een kleine middagpauze. Daarna ging ik met de Roemenen op stap. Reza had me de dag ervoor al gevraagd of ik daarna wel wilden aangeven waar we geweest waren zodat hij dat van zijn lijst kon schrappen, enigszins neurotisch maar verder prima. De dag zelf vroeg hij vóórdat we weggingen of we alvast konden aangeven waar we heen gingen, zodat hij het van de lijst kon schrappen. Ik zei nog maar eens dat we dat  nog niet wisten en het achteraf zouden vertellen. Verder had hij de dag ervoor gevraagd of we hem om 20:30 konden bellen over onze plannen voor het avondeten. Maar de dag zelf appte hij zo'n vijf uur of we voor 6 onze locatie konden doorsturen zodat hij er 6 uur kon zijn. Dit was geen vraag...Hier werden wij een beetje zenuwachtig van en we stelden voor in plaats daarvan elkaar 20:30 te ontmoeten, zoals eerder besproken, dit werd nog wat zo. Intussen vermaakten wij ons kostelijk, we dronken een kopje thee met Rola, juist weer een super relaxte Iraniër, die ons de dag erna bij zijn huis uitnodigde. Hij is bezig een cultureel huis op te zetten met boeken en discussies en biedt ook een aantal kamers aan, waar vooral Fransen op afkomen, aangezien zijn compagnon Frans spreekt. Deze waren overigens voor de komende 2 weken volgeboekt, dus geen ontsnappingsmogelijkheid voor ons ;). Daarna moest Rola gaan en gingen we gedrieën naar de tombe van Hafez, een zeer geliefde dichter daar. Ik had deze plaats al gezien in een aflevering van 'Onze man in Teheran' (aanrader) en wilde het wel eens met eigen ogen bekijken. De Iraniërs hebben een bijzondere band met deze dichter. Wanneer ze een levensvraag hebben openen ze zijn bundel, bedenken van tevoren of ze de linker- of rechterpagina willen lezen en halen uit zijn verzen het antwoord. Er hangen daar veel locals rond die erg vriendelijk zijn en er hangt een relaxte sfeer. Wij besloten hun voorbeeld te volgen en ook een beetje rond te hangen voordat we naar het restaurant liepen dat Reza had voorgesteld. Daar aten we 'dizzy' een traditioneel gerecht dat goed te pruimen was. Voor de dag erop stonden Persepolis en omliggende opgravingen op het programma. De dag daarna vertrok Bruno terug naar huis en hadden Victor en ik nog een dagje daar. We hadden het plan opgevat om dan naar Ghalat te gaan, een dorpje in de buurt met watervallen, oude huisjes en uhm...kennelijk ook wiet. Victor was zo onverstandig geweest om hier bij Reza naar te informeren, waarop deze gelijk zei dat hij ons wel wilde begeleiden, terwijl het ons wel zo relaxed leek om even zonder hem te gaan, wordt vervolgd...

De dag erop stonden we moeilijk vroeg op want de jongens wilden graag een lokaal ontbijt proberen, schapenhoofd (ja echt) en vreemd genoeg is dat slechts tot half 6 's ochtends verkrijgbaar. Ik had al aangegeven dat mij dat wat te veel was op de vroege morgen en dat ik wel een hapje van de jongens zou proberen. Die ochtend vroeg Reza of ik het lekker vond ruiken, mijn antwoord was 'nee', maar even later stond er toch een bordje hoofd voor m'n neus. Ik heb één hapje geprobeerd maar dat vol walging ook weer uitgespuugd. Gelukkig was er ook wat droog brood. Dit uitgespuugde hapje zag ik trouwens later in de mond van Bruno verdwijnen, maar ach wat niet weet... Het voordeel van deze vroege exercitie was dat we daarna zo'n beetje als eerste in Persepolis waren. Een vriend van Reza, super chille gast met lange krullen en een trui reed ons erheen en wij dachten dat hij ook de gids zou zijn. Het leek er echter meer op dat ook zij er voor de 1e keer waren. Zij lazen de borden net zo aandachtig als wij en hadden verder weinig toe te voegen. Toen Reza eind van de dag toch iets vertelde herinnerde ik me dat ik dat al op het 1e bord had gelezen. Verder wel mooi om te zien hoor en gelukkig nog niet zo heet in de ochtend. Daarna bezochten we nog een stuk of 3 opgravingen terwijl we onderweg meermaals de weg kwijt raakten en ik iedereen opvrolijkte met happy hardcore en de Venga Boys toen ik de controle over de muziek in handen kreeg. Na al die opgravingen en met z'n drieën op de achterbank opgepropt te zitten had ik het op een gegeven moment wel gehad. Maar er kwam nog een verrassing. Victor had al een paar keer verteld dat hij meer van natuur hield dan steden, dus stopte Reza speciaal voor hem bij....een weg met bomen. Tja meer was het echt niet. Maar een pluim voor de moeite. Al met al best een leuke dag, maar ook wel teleurstellend, aangezien Reza wel geld rekende voor zowel de overnachtingskosten en logisch taxi's en eten, maar ook voor zijn aanwezigheid, terwijl hij in feite niks toevoegde behalve dat hij de weg wees, maar dat hadden we ook via maps kunnen doen. Vervolgens nam hij ons wel luxe mee uit eten. Gedurende de dag had hij al een paar x het bezoek aan Ghalat ter sprake gebracht, meestal alleen tegen mij. Maar ik kon me niet voorstellen dat hij daar wel wat zou toevoegen, dus ik was maar aan het denken aan een manier om eronder uit te komen. Victor kwam vervolgens met het geniale plan om te zeggen dat Ellen en Barth naar Shiraz kwamen (was ook zo maar pas in de avond) en dat we met hen konden mee rijden en hem dus niet nodig hadden. Ik vertelde hem dit in de middag voor het eerst en had het idee dat onze bedoeling wel bij hem aankwam. Vervolgens gingen wij 's avonds nog zonder hem naar Rola en consorten. Onderweg daarnaartoe bleek toch dat je als toerist niet geheel veilig bent hier. Nadat ik had gezien hoe iedereen hun pincode hardop noemt en mensen hun auto's en ramen gerust open laten staan waande ik me zeer veilig. Echter ik werd die avond bijna van m'n telefoon beroofd. Een voorbij rijdende scooter probeerde hem uit m'n handen te rukken, gelukkig waren mijn reflexen sterker en kregen ze het niet voor elkaar. Daar leer je dan weer van. Tot grote frustratie van Bruno wisten Rola en zijn vriend wel enorm boeiend over Persepolis te vertellen. Het was daar ook uiterst gezellig, de tafel stond vol met hapjes en ze hadden zelfs geprobeerd als troost alcohol te regelen toen we de dag ervoor over onze dwingende host vertelde. Dat was niet gelukt, maar ook met frisdrank was het erg leuk. Zo tegen enen gingen we toch maar naar huis aangezien Reza de deur moest openen. Eenmaal binnen begon hij toch weer tegen mij of hij niet mee moest naar Ghalat omdat ze daar niet zo goed Engels spreken, ik heb dit vriendelijk weg gewuifd.

Bruno zijn bed was leeg toen ik wakker werd, niks gehoord van zijn vertrek! Wat slaap was ook niet weg na de lange dag van gisteren. Voor de geloofwaardigheid hadden Victor en ik maar wel een wekker gezet en slaagden erin alleen het huis uit te komen om een taxi te bestellen. Deze stopte eerst bij het bord Ghalat, maar het zag er nogal uit als een trieste bedoening. Victor en ik hadden verder geen idee waar we heen moesten, dus we vroegen ons nog even af of we Reza niet toch mee hadden moeten nemen. Later bleek dat we nog een stukje door moesten rijden naar de oude stad, waar het er ineens veel gezelliger uitzag. Er leek wel veel gesloten te zijn, maar uiteindelijk vonden we een koffieshop waar de helft van de menukaart niet beschikbaar was  en streken we neer om een plan te maken. Dat bestond vooral uit het bezoeken van de waterval en verder zo weinig mogelijk. Daarnaast had Victor van zijn host in Isfahan vernomen dat er een man woonde die saxofoon en nog veel meer muziekinstrumenten bespeelt en mensen ontvangt. Ook Reza noemde dit, dus dit leek ons de moeite van het onderzoeken waard. De waterval bleek een triest stroompje, maar stroomde wel door een mooi lommerrijk gebied waar veel Iraniërs lekker aan het picknicken waren. Wij kregen ook een kipje van de barbecue toen we langskwamen en bestelden daarna onze eigen lunch. We hadden inmiddels het nummer van de saxofoonman bemachtigd en die stuurde mij zijn locatie door. Dit was nogal een end lopen en ook weer helemaal buiten de oude stad, maar we dachten het zal wel kloppen. Bijna bij de aangegeven locatie zagen we een coffeeshop met een uithangbord met een olifant erop, dus ik vroeg hem of het zich bij de olifant bevond. De saxofoonman reageerde daar nogal verward op en vroeg ons onze locatie door te sturen. Daarna antwoordde hij met 'shit'. Hij had geheel de verkeerde locatie opgestuurd haha. Hij zei ons 10 minuutjes te wachten. Dat deden we braaf totdat er een auto kwam aangescheurd met een zieke beat door de speakers. Hierin zaten de langharige saxofoonman en een andere wazige dude met zo'n hippe pilotenbril met doorzichtige glazen. Daarna hadden we het gevoel alsof we een filmscène binnen stapten. Die dude zat achter het stuur en scheurde weer naar de oude stad terwijl hij wiet tevoorschijn haalde en Victor een plukje in zijn handen stopte. Vervolgens rolde hij met één hand een joint, terwijl hij met de andere stuurde en stak deze op om vervolgens keihard in hoesten uit te barsten. Hij gaf hem ook vriendelijk door naar achter, maar het leek me beter om te bedanken. Vervolgens reden we met de auto door die kleine straatjes en gooide hij soms nog wat wiet naar een bewoner op straat, toen hij plots stopte en de saxofoonman en ons eruit liet, alvorens weer met dezelfde vaart te verdwijnen. Wij volgde de saxofoonman naar zijn huis, een traditioneel uit huis met een verzameling aan instrumenten en andere objecten. Daar speelde hij eerst voor ons op een traditioneel instrument  dat wat weg had van een gitaar en schonk ons vervolgens een kopje kruidenthee in. Hij straalde ook een soort eeuwige status van stonedheid uit en merkte op dat er good energy, good atmosphere hing, heerlijk haha. Toen Victor later vertelde dat hij nog naar Kerman ging, merkte hij op dat daar goede opium verkrijgbaar was, hij zat lekker in de scene. Ik heb op verzoek nog een stukje piano gespeeld (hij had bladmuziek) , dit heeft hij later zelfs op zijn instagrampagina te hebben gezet. Mijn moment of fame in Iran. Daarna speelde hij saxofoon voor ons, hiermee is hij beroemd in Iran, dat was wel indrukwekkend. Daarna leek het ons tijd deze wazigheid te verlaten en lieten we hem een taxi terug naar Shiraz bestellen. Ellen en Barth waren inmiddels aangekomen, dus daar deelden we nog een terrasje mee. Vervolgens gingen Victor en ik terug naar het huis van Reza voor een nog een laatste maaltijd. Daarna was het tijd om in te pakken, Victor pakte de bus naar Bandar Abbas en Qeshm Island en ik stapte op de nachtbus naar Yazd, daarover volgende keer meer!