Teheran en Kashan, verwachte en onverwachtse eerste indrukken.

Dachten we het reisschema goed uit onderhandeld te hebben met de KLM, hoorden we 's ochtends dat ons vliegtuig van Austrian Airlines 5 uur vertraging had in Wenen. Toen ik Ellen daarover op de hoogte stelde antwoordde ze: "dan kunnen we ons lekker bezatten zonder hoofddoek!" Het moge duidelijk zijn dat we familie zijn. We hebben woord bij daad gevoegd en zijn even Wenen ingegaan voor een schnitzel en wijn, nu het nog kon. Het vliegtuig van Wenen naar Teheran was echt super klein, van het formaat dat je gewend bent voor een vlucht in Europa. Maar goed het vloog. Na een uurtje of 4 waren we bijna klaar om te landen en werden de vrouwen er door de intercom op geattendeerd dat we onze "kopf bedekkung" op moesten doen, goed woord hè haha. Dat ging allemaal nog wat onwennig. De ene vrouw ging meteen met haar sjaal aan de haal, terwijl 1 eigenwijze echt wachtte tot een seconde voordat ze het vliegtuig moest verlaten. Het vliegveld zelf was echt ontzettend klein, niet wat je verwacht bij de hoofdstad van zo'n groot land. Het was helaas verboden om foto's te maken. Ellen en Barth hadden een auto gehuurd maar totaal geen idee waar ze die zouden ophalen. Terwijl wij op zoek waren naar simkaarten en een wisselkantoor werd Ellen ineens aangesproken door een Iraans meisje dat haar naam op een enorm bord had staan. Het bleek Nadia van de autoverhuur die ons ergens neerzette, vers vruchtensap bracht en alles in orde maakte, dit in combinatie met het ruilen van geld duurde wel zo'n 1,5 uur, het werd gelijk duidelijk dat je hier geen haast moet maken.  De wisselkoers was hier overigens erg gunstig. 1 euro was goed voor 200.000 Rial, het werd duidelijk dat we snel miljonair zouden zijn! Een voordeel van het feit dat het inmiddels half 2 's nachts was, was minder chaos op de snelweg. Wel werd al snel duidelijk dat ze er hier zo hun eigen regels op na houden. Barth was al gewaarschuwd voor het feit dat het mogelijk was dat er een auto zonder lichten aan achteruit op de snelweg zou rijden. Dat gebeurde niet, maar zo nu en dan stopte er eens iemand of liep er een wandelaar op de snelweg. Dit gebeurde wel meestal op de rechterbaan, dus we hielde gewoon de middelste aan. Na een half uurtje rijden kwamen we plots bij een tolweghokje. Aangezien er van alles in het Perzisch op was geschreven hadden we geen idee hoeveel we moesten betalen en overhandigden op goed geluk een biljet. We gaven 20.000 Rial (voor de goede rekenaar 10 cent, en kregen 15.000 terug! Geen 5 cent nog die tol! Maps.me deed zijn werk en we reden vrij vlot naar het hotel. Het was inmiddels 3 uur 's nachts en het mannetje voor onze debet card, de Mah Card zou de ochtend erop om 10 uur komen, bovendien was ontbijt maar tot 10 dus we crashten snel op bed.

Ontbijt was een feestje, iets na tienen vonden we de Ali van de Mahcard (met een amazing monobrow), die bleek diezelfde dag slechts 250 euro op de kaart te kunnen zetten de rest van het geld een dag later, echter Ellen en Barth hadden 10 x zoveel in gedachten, dus we spraken de volgende dag af om de rest van het geld te geven, wat hij duidelijk behoorlijk vreemd (het feit dat we niet gelijk al het geld gaven in goed vertrouwen) vond maar waar hij wel mee akkoord ging. Tijd voor de volgende missie: een Iraanse simkaart! We probeerden dit al op het vliegveld te regelen, maar daar vertelden ze dat het nog niet kon omdat ons visum nog niet geregistreerd was, ik tast tot nu toe nog steeds in her duister over wat dat met een simkaart van doen heeft, maar vooruit. Ik had al meerdere verhalen van mensen gehoord waarbij de simkaart niet werkte, dus het was fingers crossed, zeker aangezien de Wifi functie van mijn tellie stuk is en ik anders dus 3 weken zonder internet zou zitten, hellepie! Op aanwijzingen vanuit het hotel gingen we naar een winkeltje vlakbij en die man heeft het helemaal voor ons ingesteld, 5 gigabyte voor 3 weken in een mum van tijd. Mazzeltje! Want ik kwam net nog 2 Duitsers tegen die al 2 x een simkaart hebben gekocht die na 24 uur ineens niet meer werkte, die hadden blijkbaar de verkeerde mensen getroffen. Daarna gingen we de stad verkennen. We hadden al even uit he raam gekeken, maar daaruit zagen we voornamelijk heel veel smog..de bergen zijn bijna niet meer te zien daardoor. Leuk feitje: wanneer de smog erg is mogen de ene dag alleen auto's met een oneven nummerbord en de andere dag alleen auto's met een even nummerbord de straat op om de hoeveelheid uitlaatgassen te drukken (wat ons nummerbord is geen idee, de tekens zijn in het Perzisch). Het straatbeeld van Teheran was wel wat anders dan we hadden verwacht. Hoewel het als een vrij moderne stad bekend staat, zijn er nog best veel vrouwen die geheel in het zwart gekleed gaan. Ellen, niet alleen fan van alcohol maar ook van koffie kon haar geluk op toen we een koffietentje met echte bonenkoffie troffen, ze had gehoord dat er vooral oploskoffie zou zijn. Ook wel geinig: je krijgt hier geen koekje bij de koffie maar een dadel. Op de achtergrond klonk muziek die verdacht veel op deephouse leek, maar toch met instrumenten gemaakt, want EDM is hier verboden. Eenmaal weer buiten bleken we vlakbij de oude Amerikaanse ambassade te zijn. Je weet wel, waar de Iraniërs een jaar lang 60 Amerikanen hebben gegijzeld, dat leek ons wel interessant. We besloten ons te laten gidsen door een Iraniër met ook weer een fantastische monobrow. Het was super interessant om dit verhaal van de kant van de Iraniërs te horen. Hierbij verfraaiden ze hun eigen rol natuurlijk, zo hadden volgens hem de gijzelaars beter eten dan de studenten die ze gevangen hielden. De imam had namelijk gezegd dat ze goed behandeld moesten worden. Er hangen ook allemaal foto's van lachende Amerikanen die spelletjes spelen, want ze hadden het zo leuk daar. Tegelijkertijd is er in de gang een grote schildering over de internationale verhoudingen, die o.a. de VS als likkende hondjes achter de lolly van Saddam aan afbeeldt. Het was heel typisch dat er behalve ons en 2 Fransen nog 1 Iraanse man was die deed alsof hij toerist was en ook foto's maakte, maar iets te vaak naar ons keek en duidelijk aan het controleren was of onze gids wel de juiste dingen vertelde. Toen Barth vroeg naar de gebeurtenissen die in de film Argo worden beschreven zei de gids daar later op in te gaan. Het was vast geen toeval dat hem dat ineens na de toer te binnen schoot toen zijn controleur inmiddels uit beeld was verdwenen. Inmiddels hadden we rommelende maagjes en vroeg ik de gids om een tip voor de lunch. Die verwees ons naar een restaurant in de buurt, onze 1e aanraking met Iraanse eten! In 1 woord hemels! Vlees dat zo mals is dat het van het bot afglijdt, rijst met saffraan en gedroogde vruchtjes, en enorme hoeveelheden. Een alcoholvrij biertje erbij, dat beloofde wat voor de rest van onze trip. De rekening leidde weer tot een andere verbazing, we waren voor deze hoeveelheid met z'n drietjes in totaal maar 7 euro kwijt, dit blijkt op andere plekken in Iran ook een vrij normale prijs te zijn, ik denk dat ik wel wat kilootjes ga aankomen hier.

Daarna dachten we laten we naar de bazaar gaan, Ellen zag dat die vrij dichtbij was op de kaart. Hier hing weer een heel andere sfeer, het zag er allemaal wat armer uit, mensen keken wat serieuzer. Er kwamen mannen voorbij die in hun eentje een zware kar vol goederen voorbij trokken. De binnenkant van de bazaar viel ons wat tegen, het zag er meer uit als een winkelcentrum met allemaal kleine shops. Uiteindelijk bleek dit verklaarbaar: we waren namelijk niet op dé bazaar van Teheran, maar gewoon op een van de vele, waar de lokale mensen hun boodschappen halen. Iran zit vol tegenstrijdigheden, zo hing er in die winkels behoorlijk veel strakke vrouwenkleding, terwijl zo op straat toch vrijwel iedereen in vormeloze gewaden loopt. En als je in zo'n gewaad loopt, waar moet je het dan van hebben? Je kan alleen pronken met je gezicht. Het is dan ook niet op 2 handen te tellen, hoeveel mannen en vrouwen je op 1 dag met een verbandje om hun neus ziet vanwege de nosejob die ze hebben laten doen. Je ziet ook dat weinig vrouwen een zonnebril dragen, zodat ze hun mooi opgemaakte ogen kunnen laten zien. Daarnaast is er veel verschil in de manieren waarop vrouwen een hoofddoek dragen. Er zijn er nog bij die het hele haar bedekken, maar ook die hem echt op het uiterste puntje van hun knot hebben hangen, en bij sommigen komt er ook aan de achterkant nog een hele dos haar onderuit, lekker rebels wel. We hadden al gehoord dat de mensen in Iran ontzettend aardig zijn, en daar is geen woord aan gelogen, ze bieden continu hulp aan en zijn ontzettend nieuwsgierig. Het was ook wel een nieuwe ervaring voor me dat mensen voor me opstaan in de metro. Nou stonden we ook wel in het gemixte gedeelte, waar vrijwel alleen mannen staan, omdat de meeste vrouwen zich in de vrouwencoupé begeven. Hun nieuwsgierigheid leidt vaak wel tot enorm staar gedrag naar ons, zowel door mannen als vrouwen, soms met een strak gezicht. Maar als je hen een glimlacht schenkt krijg je die gelijk terug. Mooie indrukken dus die eerste dag!

De dag erop verlieten we Teheran alweer om naar Kashan te gaan. UIteraard nadat Ali het resterende geld op onze debitcard had gezet. Ook hier merkten we weer een mooi cultuurverschil op. Ik kon op de automaat bij het hotel checken of m'n cash erop stond en automatisch schermde ik m'n pincode af bij het intoetsen. Ali vond daar maar gek en zei dat dat echt niet nodig was, en niets blijkt minder waar. Sterker nog, als je hier met pin betaalt geef je je kaartje af en noem je hardop je pincode waarop zij hem voor je intoetsen, wat een prachtig vertrouwen en een verschil met Nederland. Barth laveerde ons dapper door het Iraanse verkeer heen, waarbij rood licht soms ook gewoon groen is, voorsorteren niet bestaat en er soms iemand van de tegenovergestelde richting op je af kwam rijden. We maakten een tussenstop in Qom, een religieuze stad om het mausoleum van Fatima (vrouw van de 8ste imam) te bezoeken. Daar hebben Ellen en ik ervaren hoe het is om vrouw te zijn in een streng moslim gebied...Terwijl we binnen reden zagen we al dat alle vrouwen geheel in het zwart en super bedekt rond liepen. Ellen had zich netjes aangepast en ook helemaal zwart aangekleed, ik rebelleerde een beetje in het blauw. Wat ik al had verwacht gebeurde dan ook, voor we het mausoleum in mochten kregen Ellen en ik nog een gewaad voor over onze kleding aangereikt. Dit was wel een domper, want die dingen roken enorm zuur, Die vrouwen trokken zelf ook eerst handschoentjes aan voor ze ze aanreiken. Én, hoewel ze van lichte stof waren, waren ze ook enorm synthetisch zodat we bijna smolten in de volle zon boven de 30 graden. Vervolgens kregen we een verplichte gids die uitsluitend het woord tot Barth richttte. Terwijl de mannen al een minuut of 5 aan het praten waren en Ellen en ik in de zon aan het creperen waren spoorden we Barth aan om in beweging te komen. We hoorden later van Barth dat de gids toen zei dat vrouwen 2 sprekende mannen niet te horen onderbreken, maar goed we kwamen in beweging. Het mausoleum was overigens prachtig. Echter die gids praatte maar, zonder een vleugje charisma en dus langs ons heen terwijl Barth stiekem even van deze positie genoot. Ik voelde mezelf steeds opstandiger worden, en toen die gids na een half uur aan Barth vroeg "do they speak English?" kon ik het ook niet laten om met "you can ask us" te antwoorden. Dit was duidelijk niet de bedoeling, dus we gingen allemaal daarna maar een beetje ongemakkelijk lachen en de gids wuifde het weg met "Laughing is nice". Heel wat zweetdruppels en een kebabje later vervolgden we onze weg naar Kashan. Het landschap veranderde langzaam van mega zandbak in droge bergen die veel op olifantenpoten leken.

Ik werd in Kashan bij m'n hostel, Noghli House, gedropt. Eén van de vele traditionele huisjes met veel vloer verschillen, ondoenlijke trappetjes en een mooi open binnenplaatsje. Ik bleek m'n kamer met 4 bedjes nog voor me alleen te hebben. Verder vond ik in het hotel alleen wat oudere Denen. Dus hoewel ik eigenlijk vanaf nu m'n eigen weg zou gaan, was het toch wel gezellig om Ellen en Barth te ontmoeten voor eten. Kashan is een wereld van verschil met Teheran. Een klein schattig stadje met huisjes van steen en leem en een wirwar van kleine straatjes. Het duurde dan ook even voordat gps de boel snapte, maar toen vond ik al snel hun hotel. We maakten nog even een rondje door de stad en stuitten op de Agha Bozorg Moskee, welke prachtig verlicht was met gekleurde lampen. Ook liepen we langs een gebedshuis waar net de oproep voor gebed door de speakers schalde. We kwamen dan ook veel locals op straat tegen die ons vriendelijk groetten en soms een gesprekje aanknoopten. Helaas komt hun Engels niet veel verder dan "Where are you from" en ons Perzisch niet veel verder dan "Salam". Dus daar wordt aan gewerkt. Een restaurant zoeken was nog een uitdaging, maar uiteindelijk vonden we een super leuk restaurant met allemaal lounge plekken waar je lekker op een verhoging op een Perzisch tapijt zit te chillen en de bordjes gewoon op de grond worden gezet. Ik zag kamelenvlees op het menu staan, dus dat moest geprobeerd worden, samen met een lokaal drankje genaamd 'Doogh", een yoghurt drankje wat verrassend kruidig is en eigenlijk met niks bij ons vergeleken kan worden. Een mooie afsluiting van de tweede dag.

Vanochtend bij het ontbijt trof ik Victor, een Roemeniër, die vandaag ook in z'n uppie was dus we besloten samen verder de stad te verkennen. Zowel google maps als maps.me faalden er hard in om ons naar het badhuis van de Imam te leiden. Dus liepen we maar wat rond en vroegen locals om advies. Kashan staat bekend om de traditional houses, oude huizen van rijke Iraniërs, die mooi gerestaureerd zijn. We kochten een combinatie ticket voor een drietal huizen, en hielden vervolgens even pauze bij een tentje, Het is hier namelijk beduidend warmer dan in Teheran, dus met al mijn bedekkingen moet ik het maar rustig aan doen. Victor waagde het om er vanochtend over te klagen dat hij een lange broek aan moet, alsof mannenbenen zo verleidelijk zijn zei hij. Maar hij mag tenminste nog korte mouwen dragen en ik kan me niet herinneren dat ik ooit iemand met mijn armen hebben verleid. Anyway, we hebben daar even gezeten en werden nog vergezeld door 2 Duitsers die op doorreis waren. Daarna vonden we alsnog het badhuis, en eerlijk is eerlijk, deze was wel het mooist van alle gebouwen, dus het was zeker de moeite waard. Ik dacht nu moet ik maar het een en ander opschrijven voor het verhaal nog langer wordt. We hebben over een klein uurtje bij het hotel van Ellen en Barth afgesproken om samen met hen naar de bazaar hier te gaan. Verder heeft Victor het nummer van een local waar we vanavond misschien waterpijp mee gaan roken, ik ben benieuwd! Morgen rijdt ik met Ellen en Barth mee naar Isfahan via Abyaneh, een bergdorpje dat op de werelderfgoedlijst staat. Daar heb ik 3 nachtjes een hostel geboekt en ga ik een Iraniër ontmoeten, wiens nummer ik van Angela heb gekregen. En maar eens proberen uit te vogelen hoeveel ik nog in de komende weken kan doen! Want eigenlijk wil ik én nog naar het Noorden, én nog naar het Zuiden, dat wordt een uitdaging met deze afstanden, misschien ergens een nachtbusje tussendoor...stay posted! ;)