Uitstapje naar Kosovo en afsluiten in Las Vegas..uhm...Skopje!

We dachten, we doen eens gek en steken de grens over naar Kosovo. Kosovo stond eigenlijk niet op onze planning, maar we hadden een zeer vrije planning en de goed te bereiken delen van Macedonie wel gezien. Bovendien had Vanessa ons Prizren al aangeraden en ligt de hoofdstad Pristina ook vlakbij de Macedonische grens (je zou bijna denken dat alle steden in Kosovo met 'Pri' beginnen). We wilden eigenlijk eerst naar Prizren, maar toen bleek Bo plots in Pristina te zitten en waren de bustijden daarnaartoe ook veel gunstiger, dus kozen we de hoofdstad als eerste bestemming. De grens overgang was wel weer bijzonder, dat zijn we helemaal niet meer gewend in Europa, dat gedoe met paspoortcontrole enzo, maar het heeft ook zijn leuke kanten: een nieuwe stempel in het paspoort erbij! Aangekomen gingen we met Bo eten en de klokkentoren in die uitzicht bood over de stad, onder andere op het lelijkste gebouw van de wereld. Dat is een bibliotheek met een zeer eigenaardig uiterlijk: een soort koperen raamwerk met witte uitstulpingen, ik vond het zo vanuit de verte wel geinig en een beetje Russisch aandoen. De stad zelf ziet er behoorlijk modern uit, zeker in vergelijking tot wat we tot dan toe van Albanie en Macedonie hadden gezien. Groots opgezet, moderne gebouwen, bekende merken..Ook de bevolking ziet er anders uit. In Macedonie vroeg ik Christian wat hij van de meisjes daar vond, vind ik altijd leuk om te vergelijken, toen zei hij dat hij ze in Kosovo knapper vindt. Dat snap ik wel, ze gaan iig in de hoofdstad namelijk veel bloter gekleed en behoorlijk rondborstig. De 2e dag in Pristina zijn we dapper begonnen aan de free walking tour daar, maar we hebben hem niet afgemaakt. De gids had namelijk een klein spraakgebrek en een flink accent (of andersom), met in aanvulling daarop een hele brede mond met grote tanden waarvan we niet graag liplazen. Het vergde dus nogal veel concentratie en dat in inmiddels 34 graden... Het volgende heb ik wel opgepikt: Pristina mag dan wel de hoofdstad zijn, het heeft slechts 200.000 inwoners, 90% van de inwoners is Moslim, maar zoals ik al opmerkte kleden de meesten zich daar niet naar, ze zijn daar dan ook niet erg uitvoerend in. Als ze hier gaan trouwen is het een gewoonte dat mannen in de tuin met kalasjnikovs schieten, rare jongen de Kosovaren. In de toer zagen we enkele moskees, het lelijkste gebouw nog eens van dichtbij en een aantal oorlogsmonumenten. Ik heb wel het idee dat het land zijn identiteit nog niet helemaal heeft ontdekt. Er hangt bij de grensovergang en op veel plekken in de stad de Albaneze vlag, terwijl er wel een Kosovaarse vlag is, maar die is niet officieel. De gids vertelt ook dat de bevolking vor meer dan 90% uit Albaniers bestaat, en voor de rest uit Macedoniers, Turken en Roma, maar voor hoeveel procent uit Kosovaren dan? Misschien moeten er nog een paar generaties overhee gaan voordat ze zich zo gaan noemen.

Diezelfde middag namen we de bus naar Prizren, een leuk stadje waar een rivier doorheen stroomt en dat deels tegen een berg aan gebouwd is. Aan de rivier barst het van de gezellige terrasjes, en laten wij nou net dorst hebben...2 cider verder maken we nog een rondje door het oude stadje, vol met mooie huisjes en een hele grote warboel aan elektriciteitsdraden. De dag erop stonden we op tijd op om naar het national park in de buurt te gaan, het zou immers weer een hete dag worden (was al te voelen). In het hostel vertelden ze waar de minibusjes naar Prevallac vertrokken, vanwaar enkele wandelpaden liepen. Voor de terugweg konden we waarschijnlijk weer een busje vinden en anders raadden ze ons aan te liften. Ze hadden de plaatsnaam voor ons op een briefje geschreven zodat we die aan de buschauffeur konden laten zien. Eenmaal bij de busstop lieten we die aan een mannetje zien, die maakte vervolgens op zijn horloge duidelijk dat het nog 3 kwartier zou duren voordat de bus zou komen. Dat leek ons wel een erg lange zit, dus we probeerden gelijk te liften. Angela had haar duim nog niet omhoog of er stopte al een bestelbusje met 2 mannen van zo rond de 50. Ze spraken gebrekkig Duits en zeiden dat Prevallac 'zu weit' was, maar dat ze ons wel een eindje op weg wilden helpen. Ze waarschuwden ons wel dat het busje een heel erg stonk, maar ja je moet een gegeven paard niet in de bek kijken. Over paarden gesproken..die vervoerden ze normaal gesproken in het busje, vandaar de lucht.. We zaten gezellig met zijn vieren voorin gepropt, lekker zweten. Wel over een mooie weg met rotswanden aan weerszijden. Ik was ook wel weer blij toen we na ongeveer een kwartiertje dat busje weer verlieten. Enkele minuten later stopte de volgende auto met een heerschap dat er wel vriendelijk uitzag. Hij was onderweg richting Prevallac en we mochten instappen. Hij sprak een mengeling van Engels en Duits, waardoor we aardig konden communiceren. Het was een soort vertegenwoordiger die allerlei voedingswaar aan supermarkten verkocht. Hij liet een catalogus met allerlei producten zien en vertelde dat hij elke dag van de week wel naar een stad reed om zijn producten aan de man te brengen. In Prevallac aangekomen vroeg hij hoe laat het was, en vertelde dat hij verwachtte zo'n 13:30 terug te zijn, of we dan weer mee wilde rijden? We dachten van wel en spraken af dat hij zou kijken of we er waren, zo niet kon hij gewoon doorrijden. Omdat het in Prizren alweer tegen de 30 graden liep hadden we niet helemaal bedacht dat het in het national park wat kouder zou zijn, we zaten inmiddels op 1600 meter hoogte en veel mensen keken ons vreemd aan in onze hotpants en hemdjes, met de sneeuw op wandelafstand en in het zicht. Gelukkig hadden we beiden een sjaal mee en met een beetje doorstappen kregen we het al snel warm. O de berg zaten veel mensen op een kleedje te picknicken, met zo ongeveer 3 kledinglagen aan, maar ja die zaten alleen maar stil. Prevallac is een dorpje met vooral huurhuisjes en fungeert ook als kuuroord. Het was ook heerlijk om daar de frisse berglucht in te ademen en vers water uit de bergen te tappen. We vertrokken eerst richting aan waterval. Onderweg liepen veel stroompjes smeltwater en moesten we soms van steen tot steen hopsen. Het was verder een vrij makkelijk pad en we hadden de waterval veel sneller bereikt dan verwacht. Wel wederom mooi uitzicht en heel tof om te zien hoe sneeuw letterlijk in een waterval veranderd. Bovendien barstte het ook hier van de bloemen, viooltjes en vergeetmenietjes vrolijkten de boel op. Daarna maakten we nog een wandeltochtje en liepen zo'n half 1 weer richting het dorpje om nog even te lunchen voordat onze grote vriend ons weer kwam halen. Bijna bij een restaurant zagen we een man een een vrouw bij een vuurtje met een soort enorme pan. We gingen even kijken wat daar gaande was. De man zat eigenlijk vooral te niksen (wilde wel al te graag poseren voor een foto), maar de vrouw was op een soort geniale manier een bladerdeegachtig brood aan het maken. Er stond een soort ijzeren schaal op pootjes en 2 deksels lagen te warmen op het vuur. Ze deed steeds een laagje deeg in de schaal en dan om en om een hete deksel erop zodat het laagje vanaf boven gaar werd. Kennelijk zagen we er hongerig uit (en dat waren we ook) want we kregen een flinke punt te proeven, heerlijk! We liepen door naar het restaurant en kwamen daar onze vriend die een lift gaf tegen. Hij ging zelf nog een half uurtje wandelen en precies toen we afrekenden voor onze lunch was hij terug en reden we weer richting Prizren. Hij vroeg of we onderweg een kopje koffie wilden drinken op een terrasje aan de rivier, want een vriend van hem had gevraagd of hij kon. Wie waren wij om dat af te slaan dus dronken we gezellig een kopje koffie/thee met onze chauffeur en een ander heerschap. Dat andere heerschap had een neefje dat in Nederland woonde, dus daar moesten we even mee aan de telefoon babbelen. Ik sprak hem eerst, er zat wat vertraging op de lijn, maar zijn Nederlands was goed te volgen. 'Die dikke met die snor is mijn oom' zei hij namelijk en dat was een accurate beschrijving. Daarna terug naar Prizren waar Angela en ik ons nog eens vergaapten in een straat met allemaal winkels met trouwjurken, zulke mooie sprookjesjurken hebben ze hier! In de avond nog een spelletje met de hostelvrouw en -hond, waarmee we onze laatste avond in Kosovo afsloten.

De volgende ochtend pakten we de bus naar Skopje. Ik had bedacht dat het misschien ook wel relaxed zou zijn om een middagje aan een buitenzwembad te liggen, nog een beetje aan ons kleurtje werken. Komen we in het hostel in Skopje en informeren we ernaar, zegt hij dat buitenzwembaden in Skopje verboden zijn...say what??? Ja voor als het regent enzo, alsof het in andere buitenzwembaden niet regent. We vonden zelf wel een hotel met zwembad, maar ver buiten de stad, dus dat plan lieten we varen, of in dit geval dobberen. In plaats daarvan dwaalden we wat rond in de oude bazaar en aten daar een hapje, vervolgens een rondje door de stad langs de vele pleinen, oneindige standbeelden en grote barokke gebouwen en Angela's favoriet...fonteinen! Het was een graad of 37 dus afkoelen in een fontein was een welkome afleiding. Daarna gingen we nog wat meer afkoelen in het winkelcentrum en 's avonds wandelden we naar een andere buurt voor een schattig lokaal restaurantje. Angela had inmiddels vrij veel last van haar keel, dus dacht wie weet moet ik rakija nog een kans geven...om de keel te smeren. En eerlijk is eerlijk, deze was best te pruimen en deed ook nog wonderen (weliswaar zeer tijdelijk) voor haar keel! Veel beter dan de spiritus uit Albanie. De dag erna bij de wandeltoer hoorden we dat de rakija die ze in Macedonie serveren minstens 3 jaar gerijpt is, dat kan het verklaren. De barretjes in deze wijk zaten al bomvol op de woensdag, dus we kunnen we zeggen dat het een levendige stad is. De terugweg was ook leuk, aangezien ze de mooie gebouwen 's nachts in de schijnwerpers zetten. De dag erop was het weer tijd voor een free walking tour, deze was ons namelijk door meerdere mensen aangeraden, we moesten het nog eens een kans geven. Het hostel vertelde dat het 2,5 uur zou duren, de gids zelf zei 3 uur en uiteindelijk waren we ruim 3,5 uur onderweg en dat in ruim 34 graden, een aardige inspanning dus! Maar dat mag de pret niet drukken natuurlijk. Nog wat meer over Skopje! Ik vertelde al dat er oneindig veel standbeelden zijn, een grote sierlijke gebouwen, ook is er een soort arc de triomphe en een standbeeld van een stier, zoals voor Wallstreet staat. Volgens onze gids hebben ze hier dan ook last van het 'copypaste syndrom', je kan de stad gerust protserig noemen of zoals onze gids zegt 'Las Vegas on steroids', maar ik vind het geweldig hier! Overal is wel wat moois te zien, een mix van oud en nieuw door elkaar, ik hou ervan. De stad kent een roerige geschiedenis, zo is ze 3 keer door een aardbeving verwoest en 4 x door andere staten veroverd, de hoofdstraat van Macedonie is dan ook al 4x hernoemd, steeds naar de heersende leider, er woont 1 vrouw die dit allemaal heeft meegemaakt...uiteindelijk hebben ze het opgelost door het de straat van Macedonie te noemen. Echter die naam is nu ook niet meer veilig aangezien het land recentelijk tot republiek van Noord Macedonie is hernoemd! Volgens onze gids is die naam aangekocht door politici die hun zakken willen vullen, wie zal het zeggen...Dit zoals jullie wellicht weten onder invloed van de Griekse buren die ook een gebied kennen dat Macedonie heet. Niet alleen daar doen de Grieken moeilijk over, op een centraal plein in Skopje staat een gigantisch beeld van Alexander de Grote, maar dat beeld heet officieel 'warrior on a horse' aangezien de naam Alexander de Grote door Griekenland geclaimd is, hoe kinderachtig..Nog iets over die politici, dit land barst van de casino's, terwijl we vernamen dat het gemiddelde salaris rond de 400 euro per maand ligt, waarom zou je daarmee gokken? Nou niet dus, de casino's zijn vaak leeg maar worden gebruikt om op grote schaal geld mee wit te wassen. De belasting hier ligt namelijk maar op 10% en daarbij wordt geen onderscheid gemaakt tussen hoog of laag inkomen of vermogen. Die wandeltoer was trouwens best grappig, dat mannetje praatte zoals je misschien kon raden wel iets te veel, maar wel vermakelijk. Daarnaast hadden we een entourage van straathonden die de route uit hun hoofd kennen en meelopen en daarnaast voorbijrijdende fietsen en auto's verjagen. Volgens de gids zijn het verkeershandhavers in de autoluwe zone, maar ook in de niet luwe zone zijn ze werkzaam. Dit deden ze overigens luid blaffend, wat het volgen van de gids een nog grotere inspanning maakte, om nog maar te zwijgen over een praatje vlak naast een zeer sterk geluid makende grasmaaier en een jammerende moskee. We bezochten ook het herdenkingshuis van Moeder Teresa, die volgens de Albanezen uit Albanie komt, maar volgens de Macedoniers toch echt uit Macedonie. De gids was ook bekend met de controversiele verhalen over haar, zoals dat ze haar patienten weinig eten gaf omdat ze aan God moesten denken en niet aan hun maag. Hij vond het ook raadselachtig dat ze de Nobelprijs voor de vrede heeft ontvangen, zijn theorie is omdat de katholieke kerk destijds een imago boost nodig had. Halverwege de toer hadden we thank god, pauze met Rakija en na de toer namen we samen met een Duitser een kabelbaan naar een groot kruis bovenop een berg bij Skopje. Alleen in Spanje staat een groter kruis, maar naar verluid zijn ze in Turkije een nog groter kruis aan het bouwen, boefjes...

En dan zijn we alweer bij vandaag aanbeland! De 1e helft van de dag hebben we met 2 Engelsen in de Matka Canyon gespendeerd, iets buiten de stad. Met een bootje voeren we naar een grot, die verder niet zo heel veel voorstelde. Maar waar het wel even lekker koel was. Het was zo'n 25 min naar de grot met een motorboot. Andere mensen hadden verteld dat je er ook naar kan kayaken, maar hallo...als het al 25 minuten met een motorboot is, dan denk ik niet dat wij de grot in de kayak voor het eind van de dag gehaald zouden hebben. Daarna hebben we nog een beetje gepoedeld in het prachtige groene water toen het alweer tijd was voor lunch. Daarna hadden we het geniale idee om ons te laten afzetten bij een piercingshop, er zaten er 2 vlak bij elkaar in de buurt. Bleken beiden dicht te zijn...daarna keken we eens wat verder dan onze neus lang was, en waren er wel verdacht veel winkels dicht, en dat op een vrijdag. Bij navraag in het hostel blijkt het vandaag een public holiday te zijn, oepsie! Gelukkig was het winkelcentrum wel open, waar Angela een paar schoenen op de kop heeft getikt. Ons laatste avondmaal aten we aan het plein bij een restaurant waar volgens het hostel voedsel met liefde werd bereid. Daarna probeerden we een Macedonische bios uit, en bezochten 'The Hustle', kwalitatief zeer bedroevend, maar erg vermakelijk voor een eurootje of 4. En daarmee is al onze laatste avond aangebroken! En vandaag kwam nog met een leuke verrassing...er blijkt toch een buitenzwembad in Skopje te zijn! Aangezien we morgen pas 17:15 vliegen gaan we daar nog lekker een paar uurtjes doorbrengen. Al met al kunnen we weer terugkijken op 3 zeer geslaagde weken. We kunnen de Balkan van harte aanbevelen, prachtige bergen, het mooiste blauwe en groene water en heerlijk eten. Daarbij zeer vriendelijke voor je portemonnee, maar nog belangrijker, een super vriendelijke bevolking. Voor iedereen die ons waarschuwde niet bij vreemden in de auto te stappen: sorry hebben we wel gedaan, en we zijn daarmee op prachtige plekken gekomen! Een beeld dat deze landen onveilig zijn is echt misplaatst, dus trek zelf eens de stoute schoenen aan. Tot de volgende!