Verdwaald in de sneeuw: hiken van Valbona naar Teth

30 mei 2019 - Rrethi i Elbasanit, Albanië

Nu we bijna een week in Albanie zijn, zitten Angela en ik toch met een prangende vraag...waar zijn de vrouwen? Overal waar we kijken zien we mannetjes, mannetjes in het cafe, mannetjes in het park, mannetjes op de fiets, en vaak geen vrouw te bekennen. Terwijl de winkels hier volhangen met de meest prachtige bruidsjurken, is de inhoud daarvoor nergens te bekennen. Dat mysterie hebben we nog even niet opgelost. Maar goed, terug naar waar we waren, Shkoder, een bergplaatsje in het Noorden dat als uitvalsbasis dient om de Albanese Alpen te verkennen. Aangezien we pas laat in Shkoder aankwamen besloten we eerst een dagje het stadje zelf te verkennen. In de ochtend volgden we een wandelroute, die langs een aardig marktje voerde. Deels overdekt, waar van alles te vinden was, van voedsel tot kleding tot...jawel cassettebandjes, bijvoorbeeld van het songfestival van 10 jaar geleden, het zal haast wel verkopen, want er stond een wand vol mee. Daarna pakten we op aanraden van de man van het Wanderer's hostel onze auto om naar een naburig dorpje aan een meer te rijden (genaamd Zogaj). Shkoder zit echt vlak aan de grens met Montenegro, het is dat het met de auto niet toegestaan was, maar als we over de brug links waren gegaan in plaats van rechts waren we pardoes de grens overgestoken. Maar dat mocht dus niet. We volgden de aanwijzingen van de hostelman en kwamen op een slingerend weggetje met de nodige gaten, niet te breed en uiteraard tweerichtingsverkeer, met gelukkig her en der een uitsparing en aan het eind een fatsoenlijke parkeerplaats. Daarna gingen we op zoek naar een weggetje naar beneden en naar Bilal, want het scheen dat die eten maakte. We liepen op goed geluk een weggetje in en riepen 'Hellooo?!', dit werd beantwoord met 'you are welcome!' en we bleken nog goed te zitten ook. Bilal heeft daar een camping en niet echt een restaurant, maar hij maakt soms eten voor voorbijgangers. Hij zit op en prachtig plekje aan het grote blauwe meer van Shkoder. We spraken af dat hij ons gewoon wat voorschotelde en vermaakten ons in de tussentijd met een aantal jongens die daar aan het vissen waren, waaronder 1 die in het meer ging duiken en speer vissen. Tot het ging regenen, we vonden een droog plekje onder een boom en Bilal zette daar een tafeltje en stoelen voor ons neer. Vervolgens kwam hij glunderend aan met 2 glazen rode wijn met een schijfje appel erin. Dit zag er zeer smakelijk uit, maar smaakte helaas naar azijn. We hebben het beide op een tactisch moment omgekieperd en een volgende glaasje geweigerd onder het mom van we moeten rijden. Het eten daarentegen was echt heerlijk! Visjes vers uit het meer, brood met smakelijke zelf gemaakte olijfolie en nog veel meer. Na onze lunch stopte het gelukkig ook met regenen en maakten we nog een klein wandelingetje langs het meer. Het is erg mooi want alles staat nu in bloei. Echter ik heb ook wat angstige momenten gekend, want een ander lokaal product is honing en we kwamen heel wat bijenkassen tegen waar zwermen omheen zoemden. Vervolgens bezochten we nog een kasteel in de buurt (het Rofaza kasteel) en het fotografie museum, beide gratis omdat het de laatste zondag van de maand was (puur toeval). Daarna op tijd naar bed, want de dag erna moesten we om kwart over 6 aan het ontbijt zitten om de ferry naar Valbona te halen. Superleuk dat als om 3 uur 's nachts de moskee om aandacht jengelt (waar Angela overigens de 1e nacht niks van gehoord heeft).

Met een klein rugzakje stapten we de ochtend erop op een minivan, die ons in paar uurtjes naar de ferry bracht. De ferry vaart in 3 uur door een prachtig landschap, een soort enorme fjord met groen water, waar steeds weer rotsen opdoemen. Klein minpuntje is dat het regende, ik denk dat het in zonlicht nog veel imposanter is. Zo dacht Angela er waarschijnlijk over want die heeft een uur lang 'een boekje gelezen' (2 pagina's gelezen, veel geslapen). Nog een minibusje bracht ons, een Frans koppel en een Zweedse jongen uit ons hostel naar het guesthouse, gelegen aan een prachtig blauwe rivier. In het guesthouse troffen we een jongen die gefrustreerd aan een videocamera aan het sleutelen was met zijn zakmes. HIj bleek Mirek te heten en Nederlands te zijn en omschreef zichzelf als een vriend van de familie. Hij was daar al meerdere dagen en maakte o.a. promotiefilmpjes voor het guesthouse. De hike naar Teth stond voor de volgende ochtend gepland, maar we hadden die dag ook nog tijd voor een kleine wandeling. We raakten aan de praat en hij wou die middag wel een kleine hike met ons doen. We liepen langs een kleine waterval en hadden mooi zicht op de omliggende bergen waar we de sneeuw op konden zien liggen. Mirek wees ons op 1 van de bergen en vertelde dat wij de dag erop daar langs de sneeuw zouden lopen. Het was niet alleen mooi, maar geurde ook heerlijk, want de bergen waren bezaaid met tijm en andere kruiden waar we 's avonds 'mountaintea' van trokken. We eindigden in een cafeetje waar we ook de Fransen en de Zweed weer troffen en de hemel barstte weer open toen ik lekker aan het bier zat. Op de terugweg kwam er ook weer een bui voorbij en schuilden we in een leeg gebouw, we keken uit naar auto's om te liften, maar tot onze verbazing kwam er geen auto maar een geit voorbij lopen. De regen trok gelukkig weer weg en we duimden voor beter weer de volgende dag. We stonden weer op een onmenselijk tijdstip op aangezien we die middag om 1 uur de bus terug naar Shkoder moesten halen en de hike 6 uur zou duren. Er was nog een flinke bui gevallen, maar toen we vertrokken was het droog. Maar goed ook, want ik had, optimist als ik ben, geen regenjas mee, maar alleen de regencover van mijn backpack om onder te schuilen, niet al te praktisch. Ze raadden ons wel een gids aan wegens gladde stukken, maar Mirek wilde die taak ook wel op zich nemen, hij had de hike al een aantal keer gedaan. Dat begon soort van veelbelovend. We waren te laat vertrokken, maar hij wist wel een aantal shortcuts en hij kwam steeds weer op het juiste pad uit, dus hij leek de weg wel te kennen. Totdat we bij een enorm stuk sneeuw kwamen en er geen pad meer te zien was. Hij wees omhoog en zei dat het pad precies onder het vlak sneeuw lag. Hij twijfelde een beetje en stelde toen voor om links (steil) omhoog te gaan langs de vegetables, daarmee bedoelde hij vegetation, maar zijn Engels was niet zo best. We ploeterden daar zo'n beetje omhoog totdat we geschreeuw en gefluit van beneden hoorden. Een meer ervaren gids met een groepje wandelaars wees ons op het pad. Dit was weer een heel stuk naar beneden en dwars over de sneeuw heen, niet echt een feestje. Mirek schopte voetstappen in de sneeuw waar wij onze voeten weer in konden zetten en langzaam maar zeker daalden we af naar het pad. Dar we was een opluchting toen we dat weer bereikt hadden. Inmiddels waren we bijna op de top, maar moesten nog een heel smal paadje langs de afgrond volgen om dat te bereiken. Van tevoren werden we goed geinstrueerd, een meter achter elkaar blijven, altijd doorlopen en niet naar beneden kijken. Mirek dacht dat er iets schortte aan het korte termijn geheugen van Angela en zei halverwege het paadje nog eens tegen haar 'don't look down', een beetje ongelukkig, want dat is net zoiets als zeggen, denk niet aan een witte ijsbeer! Maar Angela verzamelde al haar wilskracht en bleef braaf voor zich uit kijken.

Het was een steile klim geweest maar het uitzicht op de top was het zeker waard! Aan de andere kant konden we Teth al zien liggen, maar het zou nog even duren voor we dat zouden bereiken. Om de sfeer te verhogen zongen Angela en ik wat liedjes uit ons repertoire, zoals 'alle eendjes zwemmen in het water', altijd bevordelijk. Mirek, moet ik nog vertellen is een bijzondere jongeman. Een zeer mager mannetje dat voluit vertelde over zijn polyamorische avonturen en zijn hobbels in het leven. Hij had dan ook zijn eigen versie van liedjes en zong uit volle borst 'altijd is cognacje ziek', heel bijzonder. We hadden vrij veel mazzel met het weer en alleen het laatste kwartiertje regen en kwamen zowaar alsnog om 1 uur in Teth aan. Helaas liet de bus nog even op zich wachten en dronken wij een kopje thee in het enige cafeetje wat Teth rijk is. Daar troffen we een Duitser en een Kosovaar die we bij de free walking tour in Tirana hadden ontmoet. Zij waren net van Shkoder naar Teth gekomen en de Kosovaar vertelde dat het busritje nogal...avontuurlijk te noemen was. Bij hem zat er een Zwitser in de bus die bijna flauw viel omdat het busje nogal hard over slechte wegen vlak naast een zeer diepe afgrond reed, dat beloofde wat. Gelukkig zijn wij van het dappere soort en giechelden ons door het busritje heen, dat inderdaad interessant te noemen was. Mega veel gaten en diepe afgronden, met zo nu en dan een vangrails die nogal gebutst was, dus er vloog wel eens iemand uit de bocht. Onze chauffeur had er nogal de sokken in en we kwamen binnen 3 uur in de Shkoder, terwijl de Kosovaar en 4 uur over had gedaan. We hadden ons portie avontuur wel gehad en het hostel in Shkoder gevraagd om een massage voor ons te boeken om onze vermoeide lijven aan te pakken. Die leek een fantastisch idee! We werden naar een fysiotherapiepraktijk gestuurd, op de achtergrond klonk niet je gebruikelijke relax muziekje, maar van alles door elkaar, waaronder een liedje waarin ze vrolijk 'I am great for your health' zongen. De massagevrouw vond de spiertjes in mijn schouders wat stijf en stelde voor om 'cuppings' te doen, ik had geen idee wat het was en ze leek professioneel dus ik stemde ermee in. Ze zetten dan dus een soort kopje op je rug en zuigen het vacuum. De 1e seconde voelde ik niks, maar daarna deed het behoorlijk veel pijn en was ik ver van het gewenste resultaat van ontspanning, maar ik dacht, het zal wel ergens goed voor zijn. Dit dacht ik totdat Angela mijn rug zag en in lachen uitbarstte, en zitten nu 4 een soort van ronde bloeduitstortingen op mijn rug, net alsof er plakjes salami op zitten. Net nu we richting het Zuiden trekken voor bikinitijd, heb ik weer. Anywaaay, het schijnt wel minder lelijk te worden dus ik heb goede hoop. Ik drink nog even een raki met de hostelman van Berat, tot de volgende! 

Maak je reisblog advertentievrij
Ontdek de voordelen van Reislogger Plus.
reislogger.nl/upgrade

Foto’s