Vertragen in Kigali, bijzondere ontmoetingen en de weg op met onze 4x4

Welkom terug lieve lezertjes! Inmiddels zijn Angela en ik alweer 4 dagen in Rwanda, land of the 1.000 hills. We hebben goed geleerd om te vertragen, om met een auto met het stuur rechts aan de rechterkant van de weg te rijden en zijn wat wijzer geworden over de cultuur. Dus ik zou zeggen, dit is je tijd zeker waard!

We vlogen vanuit Schiphol (kleine chaos) via Istanbul naar Kigali (de hoofdstad van Rwanda). Vlucht nummer 1 zaten we naast een man die nogal beroerd uit zijn mond rook. Vlucht nr. 2 naast Catherine, van oorsprong Oegandees, maar geboren en getogen in Zwitserland. Dat was een geweldige upgrade, Ik zat in het midden, en Catherine begon ongeveer het gesprek met 'I have ADHD' en Angela aan mijn andere kant 'sounds familiar'. Ik heb me in elk geval geen moment verveeld. Zij gaat daar familie bezoeken en we zijn in contact, wie weet gaan we nog langs. Op het vliegveld gingen we een Oost Afrika visum aanvragen, zodat we daar gelijk ook Oeganda mee in kunnen. We begonnen ongeveer op 3/4 van de rij, maar via een gek systeem met allerlei loketjes eindigenden we ineens als allerlaatste op het vliegveld. Zo waren we 00:30 geland en pas 03:00 bij onze b&b. Onze chauffeur reed ons helemaal het hek in en zorgden dat we netjes aan kwamen.

Dag 1 in Kigali. Zei ik iets over vertragen? We hebben een uur gewacht op ontbijt van 6 plakjes getoast brood met een pot jam, pot boter en een bak boter. Onze eerste missie was een simkaart kopen, aangezien we gaan auorijden en goed moeten kunnen navigeren of bellen in geval van nood. Eerst probeerden we dat vlak bij one b&b in een soort winkelstraatje. Was gelijk een leuk inkijkje, ineens een vrouw die voorbij loopt met een mand ananas op haar hoofd. Veel wijzer werden we echter niet van de winkels, dus we wilden al terug lopen toen we toch gewenkt werden. Een man in een geel Airtel hesje die simkaarten verkocht. Wij vroegen hoeveel het kostte. Hij zei; uuuuuhmm...10.000? (+/- 10 euro). Maar het was zo duidelijk dat hij het bedrag ter plekke verzon dat we toch naar het centrum gingen. Daar vonden we wat leek op een originele Airtel winkel. Weer mannetjes met gele hesjes buiten. De eerste de beste liet op een schermpje een lijstje zien waarop stond dat 7 gig voor een maand 30 euro kostte! In vergelijking tot de verzonnen 10 euro. Toen kwamen we op het lumineuze idee om de winkel echt in te gaan en sealden we de deal voor 5,50 euro.

Dag 1 verplaatsten we ons overigens d,m,v, boda boda's. Dat zijn scootertaxi's waarbij je een veel te grote, zinloze helm krijgt (en ik heb een groot hoofd). Maar....ze vervoeren je ongeveer overal heen voor 1 euro, dus dat is super. Na het simkaart debacle hadden we een rustige lunch met een omelet voor wel 2 hele euro's, om vervolgens naar het Belgium Genocide Memorial te wandelen. Hier zie je een gebouw vol kogelgaten waar een aantal Belgen tijdens de genocide onder valse voorwendselen zijn heen gelokt en neergeschoten. Vind ik dat die een memorial verdienen? Nee, er zij veel meer locals vermoord en gezien hun rol in dit geheel vond ik een memorial voor 10 man wat overtrokken. ' s Avonds had Angela via facebook een meet-up geregeld met een lokale dame. De tijd ertussen doodden we met een drankje in de Billionaire's club. Werd aanbevolen, prima, niets bijzonders.

's Avonds ontmoetten we Irakuhah, opgegroeid in een klein dorpje, maar inmiddels studerend aan de universiteit in Kigali en daar woonachtig met een goede baan, Best indrukwekkend hoe ze dat voor elkaar heeft gekregen. We babbelden wat om kennis te maken en natuurlijk meer over Rwanda te leren. Angela vertelde dat ze had gelezen dat je hier milk bars hebt. Waar je dus letterlijk heengaat om melk te drinken, of gefermenteerde drank o.b.v. melk. Toen vroeg zij: 'Did you have a cow growing up?' Hier moesten we wel een beetje om lachen, die pastte niet in onze achtertuin. Zij vertelde echter dat buiten Kigali 70 % van de huishoudens een eigen koe heeft. Nog een grappig dingetje, Ze vertelde dat ze binnenkort haar eerste eigen auto ging kopen. Een knappe, grote zwarte fourwheeldrive. Vervolgens vroeg ze of het bij ons lastig is om je rijbewijs te halen, dus wij zeiden best wel. Daarna vertelde ze dat zij een Congolees rijbewijs heeft, Dus wij: 'Why Congolese?' Zij: ' because I bought it'.  Wij: hahahaha. Die kan je dus gewoon in Congo bestellen en met de post laten bezorgen, geen rijlessen niks. Dat beloofde wat voor de volgende dag wanneer we ons zelf in het verkeer gingen begeven. Maar ze was superlief, een leuke eerste ervaring. Ze heeft ons wat lokale woorden geleerd (moeilijk!) en ons op het hart gedrukt dat Rwanda hartstikke veilig is. We zijn dan ook rustig door het donker naar de B&B teruggewandeld zonder enig probleem. Het enige wat je een beetje in de weg kan zitten zijn je eigen vooroordelen. Die leren we op deze manier af.

De volgende ochtend in de B&B nog even gekletst met Shiloh, een zeer bijzondere half dove Amerikaan die ons leuk vond lachen en zei: 'spread the cheese' en nog een tekening voor ons maakte. Daarna werd onze 4x4 bij de deur bezorgd. We hebben hem gehuurd bij een Oegandees bedrijf en kunnen hem mee de grens overnemen. Per ongeluk had ik het verkeerde adres doorgegeven, dus we hadden hem ruim een uur later dan ingecalculeerd, maar daar was onze vriend die ons liet zien hoe alles werkte. Vervolgens begaven we ons in het drukke verkeer om het genocide museum te bezoeken. Heel bizar om te bedenken dat dit zo recent heeft plaatsgevonden, 1994, kan je nagaan wat een impact dit nog op het land heeft als je het vergelijkt met WO2 en Nederland. Hier hebben we meer geleerd over het conflict en het ontstaan ervan. Echt bizarre feiten. Zo is de splitsing tussen hutu's en tutsi's ooit gebaseerd op wie er meer of minder ddan 10 koeien had, verder gewoon dezelfde mensen! Je ziet filmpjes, foto's en leert superveel. Buiten liggen dan 250.000 (van de miljoen gestorven) mensen begraven. Dit is net zo'n gekke ervaring als bij de killing fields in Cambodja. Er is echt iets gruwelijks gebeurd, maar buiten ziet het er lieflijk uit met grote bomen met gekleurde bloemen en kwetterende vogels. Een heel gek contrast.

Hierna reden we naar een milk bar, waarnaar verwezen werd op de site van Atlas Obscura, stukje dirt road meegepakt, maar die bar was nogal...uitgestorven. En er leek echt alleen melk te zijn, geen andere dranken of yoghurt. Dus rechtsomkeert en op goed geluk het OG cafe binnengelopen. Een super hip zaakje waar het rustig weer een uur duurde. Onze volgende bestemming was het King's Palace. Ergeens tussen Kigali en Butare in. Hier is een traditioneel gebouw te vinden, zoals dat van de vroegere koning eruitzag en ook zijn er koeien met mega lange horens. Volgens Google maps zouden we het net moeten redden....wat denk je? Is het gelukt? Volgende keer meer....