Van woestijnstadje Yazd naar het hoge Noorden

16 oktober 2018 - Rasjt, Iran

Zo'n 6 uur in de ochtend kwam ik met de nachtbus aan in Yazd en ik vond dat ik nog wel een paar uurtjes slaap verdiend had. Maar aangezien ik maar 1 dag in Yazd had én nog niks had geregeld qua vervoer en overnachtingen naar en in Rasht (helemaal in het Noorden bij de Kaspische Zee) zette ik de wekker om 9 uur. De man van het hostel was het er niet helemaal mee eens dat ik maar 1 dag in Yazd bleef, maar na wat tegen sputteren boekte hij 2 vluchten voor me, 1 naar Teheran en vervolgens 1 naar Rasht. Daarna was het tijd om het stadje te verkennen. Yazd ligt middenin in de woestijn en heeft mooie huisjes van  klei en veel slingerende straatjes om door te verdwalen. Hoewel ik wat contactjes gekregen had van mensen in Yazd, vond ik het wel lekker om een dagje voor mezelf te hebben. Dus ik dwaalde wat rond en kwam bijna geen toeristen tegen. Wel schoolkinderen die net pauze hadden, met hun uniformpjes met bijpassend wit hoofddoekje. In de namiddag bezocht ik de twee mooie moskeeën, zodat ik mooi licht had om foto's te maken en precies vlak voor zonsondergang vond ik een dakterras met uitzicht. Toen moest er nog wat geregeld worden, want ik had nu wel vervoer naar het Noorden, maar nog geen slaapplaats. Aangezien meerdere mensen hadden gezegd dat je in Rasht mensen moet kennen om de omgeving te verkennen, aangezien weinig mensen Engels spreken, leek couchsurfing me de beste optie. Daarbij komt dat Rasht op Hostelworld niet bestaat en er ook weinig Engelse sites met hotels beschikbaar zijn. Een meisje, Sama, had gereageerd op m'n oproep en ik dacht erover daar op in te gaan, omdat ik die mannen nou wel eens gezien had, maar die had 0 referenties. Dus uiteindelijk ging ik op advies van anderen toch in op het aanbod van een man met meer dan 70 referenties, waarvan de bovenste er allemaal zeer enthousiast uitzagen (wist ik veel dat je ook in 1 klikje de negatieve recensies kan bekijken). Hoewel ik denk dat de omgeving van Yazd nog veel te bieden had, had ik de stad na 1 dag wel gezien en was ik toe aan iets anders dan moskeeën en bazaars (bazaren?). Dus ik vond het prima om de dag erop het vliegtuig te pakken.


M'n eerste vlucht vertrok 's ochtends vroeg. Het blijft een beetje een gok om te vliegen, aangezien Iran (vliegtuig)onderdelen alleen nog maar uit China kan importeren en die kwaliteit niet altijd even goed schijnt te zijn. Maar Air Iran is een vrij grote maatschappij hier dus moest wel kunnen. Het bleek een uitstekende keus! Ik heb denk ik zelden zoveel beenruimte gehad en ik kreeg ook nog lekker eten, en dat voor een vlucht van een uurtje voor maar 10 euro, kunnen ze hier nog wat van leren. Aan de ene kant zat een behoorlijk gesluierde vrouw naast me en aan de andere kant een man in pak. Het was erg aangenaam gezelschap. De man sprak wat Engels en liet me een hele slideshow van Yazd zien toen hij hoorde dat ik er maar 1 dag was geweest. De vrouw sprak geen woord Engels, maar deed m'n tafeltje voor me naar beneden toen het eten kwam en gaf me een heel hartellijk handje bij het afscheid. In Teheran had ik een altijd uurtjes voor m'n volgende vlucht dus ik stopte m'n backpack in een kluis en ging de stad in. Op maps.me zag ik dat de Azadi Tower vlakbij was, dus ik besloot hierheen te wandelen. Maps.me stuurde me een soort doodlopend wijkje in, waar de politie me weer uit haalde. Toen ik liet zien dat ik naar de toren wilde stopte hij pardoes een auto en zette me daarin. De chauffeur was de zeer vrolijke Mohammed (jaartje of 60/70) die me op plaats van bestemming afzette en z'n nummer gaf mocht ik hem weer nodig hebben. Ook wilde hij geen geld aannemen, nou was het een ritje van zo'n 2 minuten, dus daar kon ik nog wel inkomen. Bij de toren maakte ik de standaard foto's en keek hoe anderen hetzelfde deden. Je kan ook helemaal omhoog in de toren, maar door de smog kon ik de top van sommige flatgebouwen wat verderop niet eens zien, dus dat leek me niet zo zinvol. Ik had inmiddels honger en besloot Mohammed te bellen om me naar een lunchzaakje te brengen. Hij zei er in 10 minuten te zijn en toen dat een half uur werd overwoog ik sterk één van de reguliere taxi's te pakken die gewoon klaar stonden, zoveel tijd had ik nou ook weer niet. Ik belde Mo nog een keertje maar die verzekerde er nu echt bijna te zijn en overtuigde me op hem te wachten. Niet veel later verscheen hij en bracht me naar een kebab zaakje, tot m'n verbazing parkeerde hij en ging hij mee naar binnen en betaalde ook nog m'n lunch! Ik was tot die tijd nog in de veronderstelling dat hij ook taxichauffeur was, maar dit bleek niet zo te zijn. Hij was hoofd van de metro geweest en volgens mij met pensioen. Hij bracht en haalde af en toe mensen voor zijn lol van het vliegtuig en vond het leuk wat tijd met me te spenderen. Na de lunch had ik niet heel veel tijd meer, maar hij deed nog erg z'n best om die tijd goed te vullen. Zo reed hij me door een redelijk nieuwe wijk met allemaal flats en stopte bij een enorme shoppingmall. Heel typisch dat mensen uit andere landen altijd denken dat wij daar interesse in hebben. Uit dankbaarheid keek ik daarbinnen maar even rond. Daarna was het tijd om weer naar het vliegveld te gaan. Die lieve man gaf me ook nog water mee voor onderweg en duwde m'n geld weer weg toen ik hem probeerde te betalen. Misschien tot de volgende keer in Teheran..


De volgende vlucht verliep ook voorspoedig en eenmaal in Rasht pakte in een taxi naar m'n couchsurf adres, ik liet m'n host met de chauffeur babbelen en we reden er vrijwel feilloos naartoe. Het huis bevond zich in een soort vinex wijk en m'n host leidde me telefonisch door de parkeerplaats naar de deur, waarna ik nog een aantal trappen moest beklimmen naar zijn verdieping. Eenmaal daar bood hij me een kopje thee en hield ik nog even rust voor we de stad in gingen. Ik moest wel een beetje wennen, het waren slechts 3 kleine kamers, met in 1 kamer een bed dat er nogal smoezelig uitzag. Voor m'n dutje legde hij een matras voor me in de woonkamer, dus ik twijfelde wel een beetje of ik hier wel 3 nachten wilde blijven. Daarna pakten we 2 lokale bussen (benen in m'n nek) naar het centrum en hij vroeg of ik de bazaar wilde zien. Ik dacht oh jee nog een bazaar, maar deze bleek wel heel anders te zijn! Echt een traditionele markt met verse producten en (sommige nog levende) vissen. Rasht blijkt een superlevendige stad te zijn, nog meer dan Isfahan. Er is van alles gaande op straat. Daarna dronken we nog wat in een koffiezaakje. Zijn Engels was wel vrij beperkt, dus er werd ook wel wat met de telefoon gespeeld. De dag erna planden we om in de ochtend naar Masouleh te gaan (een bergdorpje in de buurt) daarna zouden we weer terug naar Rasht gaan. Ik was al in contact met 2 andere jongens van couchsurfing die een wat breder vocabulaire hadden, dus ik appte hen om die middag af te spreken. Daarna gingen we terug naar de flat om daar te eten. M'n (zeer vadsige) host zei wel dat hij ook een vriend had uitgenodigd die zou komen kaarten en misschien wiet roken. Uiteindelijk bleken dat 5 vrienden te zijn die de hele nacht bleven, binnen rookten en om 4 uur 's nachts nog eens popcorn gingen maken. Die avond had ik al zeer veel bedenkingen en appte ik 1 van de andere jongens van couchsurfing, met de bijnaam SE. Hij bood me aan nog diezelfde avond op te halen, maar ik besloot er een nachtje over te slapen en hem de volgende dag sowieso te ontmoeten om te kijken of het een betere optie was.


De volgende ochtend moesten we het huis uit sluipen omdat die vrienden daar nog lagen te slapen en was ik inmiddels vastbesloten daar niet nog 2 nachten te blijven. Maar nog even op en neer naar Masouleh leek me prima, kon ik intussen zoveel mogelijk andere opties bekijken. Masouleh is een schilderachtig dorpje, recht tegen de helling aangebouwd, zodat je op de daken van de huizen kan lopen. Qua timing zaten we goed, want het regende op de heen- en terugweg, maar daar was het goed te doen. Wel een stuk kouder zo bewolkt en hoog in de bergen. Hierna keerde m'n host terug om te slapen en liet ik de taxi doorrijden naar SE. Intussen sprak ik ook met een familie en nam weer contact op met Sama, het meisje dat ik eerder al overwoog. Bij SE kreeg ik lunch in zijn warm gestookte huisje. Hij vertelde dat het daar zo warm was omdat hij een baby had en vroeg of ik de baby wilde zien. Ik heb nog nooit zo'n aantrekkelijke baby gezien! Het bleek een bak waarin hij zelf bier aan het brouwen was! Wat een aangename verrassing! En ik trof het, want in de koelkast had hij ook nog wat voorraad staan. Ik heb een flinke pul weggewerkt en besloot intussen naar Sama te verhuizen, SE zelf moest de dag erna namelijk weer werken en zij had alle tijd voor me. Bovendien kon ze me bij m'n host komen ophalen. SE vertelde nog dat veel mensen geen alcohol drinken vanwege spotjes die de overheid over de effecten van alcohol maakt, misschien niet geheel onterecht ;). Ik nam een taxi terug naar de flat om m'n spullen te pakken en hem het nieuws te brengen, ik had namelijk nog niet verteld dat ik hem ging verlaten. M'n taxichauffeur sprak een woordje Engels en het was een gezellig ritje. Onderweg belde ik m'n host een paar keer, maar tevergeefs. Ik vermoedde dat hij sliep aangezien hij er nogal een kort nachtje op had zitten. Ik dacht, dan bel ik wel aan en  liet de taxichauffeur het adres zien, dat in het Perzisch geschreven was. Helaas bevatte dit wel het blok, maar geen huisnummer. Wat te doen? M'n taxichauffeur wilde me zo eigenlijk ook niet achterlaten en we probeerden zonder succes 2 beredeneerde deurbellen. Daarna liet ik hem Sama bellen en die bleek nog 10 minuutjes weg, dus ik zei dat hij wel kon gaan. Intussen had ik wel enige stress, want alles incl m'n paspoort lag nog binnen en hij nam maar niet op. Eindelijk na bijna een uur kreeg ik gehoor! Sama was inmiddels in de buurt, dus ik appte dat ik m'n spullen ging pakken en z.s.m. naar buiten kwam. Eenmaal binnen heb ik snel alles bij elkaar gepakt, wat geld neer gesmeten en ben ik vertrokken. Gelukkig stond mijn reddende engel klaar. Sama met haar man Amir in een mooie Mazda. Zij brachten me naar hun huis in het centrum van Rasht, dat zag er een heel stuk anders uit! Een prachtig luxe huis met 2 verdiepingen, waarbij ik een tweepersoonsbed en een badkamer voor mezelf had, heerlijk! Bovendien waren Sama en haar man super aardig en lieten me snel welkom voelen. Ook hun Engels was nog niet zo goed, maar dat maakte eigenlijk weinig uit. Als je wil kan je toch een prima gesprek voeren en vertalingsapps kunnen daar ook prima bij helpen. Het leidt ook we weer toch grappige situaties. Ik vroeg waar Sama en Amir elkaar hadden leren kennen, dat was dus in zo'n matchmaking street waar ik eerder over heb verteld! Dat was op zich al grappig, het werd nog leuker toen ze me met uitgestreken gezicht vertelde dat ze 6 úúr nadat ze elkaar hadden leren kennen met elkaar getrouwd waren, ze had even het woord 'years' met het woord 'hours' verwisseld. Verder lieten we een app iets in het Engels uitspreken als ze zelf niet op de vertaling konden komen, dat werkte meestal goed. De app vertelde dat ze me mee uit wilden nemen en we stapten letterlijk 10 seconden in de auto (het was ook wel wat fris) om bij een sisha zaakje om de hoek uit te stappen, waar je allemaal hokjes had met een tafel en een waterpijp. Daar sloten ook een aantal nichtjes van Sama aan, de man van 1 van hen en later nog een vriend. Dat was een gezellige boel! Die echtgenoot sprak aardig Engels en zat naast me, dus zo konden we wat vragen over en weer stellen. Eén van haar nichten was kennelijk 'queen of Instagram' (kon het niet checken want ik heb dat niet) en die liet me nog iets in het Perzisch inspreken om te publiceren, ik hoop maar dat ik niks ongepasts heb gezegd. Daarna ging ik met Amir en Sama uit eten en weer naar hun huis. Ik had in het restaurant goed m'n best gedaan om m'n hele bordje leeg te eten. Maar eenmaal thuis kreeg ik onverbiddelijk weer een bord vol fruit voorgeschoven. De paar dagen met hen moest ik echt moeilijk veel eten! Thuis lieten ze me de video van hun bruiloft zien. Deze duurde 1,5 uur, gelukkig spoelden ze af en toe door. Daar kwamen nog wel wat grappige tradities in naar voren. Ze gooit het publiek allemaal briefjes geld op het bruidspaar, ik vroeg me ineens af waarom wij met ongekookte rijst smijten, dit lijkt me toch wel te verkiezen. Verder is het ook tijdens een bruiloft verboden dat mannen en vrouwen samen feesten. Dus tot en met het eten zaten deze steeds gescheiden van elkaar. Daarna was er wel een gemixt feest! Maar eigenlijk is dat illegaal. De film was professioneel geredigeerd en er zaten steeds overgangsstukjes in. De dansscènes werden aangekondigd met een stukje uit een liedje van Dr. Dre, zo klonk er herhaaldelijk "smoke weed everyday", merkwaardig..Na de film plofte ik neer in m'n tweepersoonsbed.


De dag erop ging ik met Sama en 2 van haar nichtjes naar Masal, een dorpje in de bergen. Onderweg wisselden we nog wat informatie uit over elkaars leven en vertelde Sama dat haar opa 2 vrouwen had (inmiddels zijn beide overleden). Ik vroeg me af of dat nu nog steeds mogelijk is voor een man, en dat kan dus nog gewoon, maar, wordt in elk geval in haar kringen niet als iets positiefs beschouwd. We reden langs landbouwgebied met rijstvelden en slingerden de berg op. Zo nu en dan liep  er een koetje langs of over de weg. De bergen zijn prachtig groen door alle bomen. Al snel reden we in de wolken, wat wel een spannend effect gaf. Je zag bijna niks en ineens doemde er dan weer een auto, of een huis, of een afgrond op :p. Gelukkig reed ze erg voorzichtig. Op een gegeven moment verdwenen de wolken even en kon ik toch nog wat van het dorpje zien. Op de weg naar beneden was de mist misschien nog wel dikker, dus dat ging maar stapsvoets. We namen nog een pauze om te lunchen en rolden rustig verder naar beneden. Daarna liet ze me nog een mooi meertje zien, zette de nichtjes af en keerden terug naar haar huis. Ik moet zeggen dat de frisse berglucht heerlijk was en na al het woestijnachtig gebied was dit bosrijke landschap een verademing. Eenmaal thuis was het al best laat, er werd eten besteld en we kletsten nog wat. Op de een of andere manier kwam het onderwerp op alcohol. Het was voor hen fascinerend dat ik in mijn vroege tienerjaren al mijn eerste alcohol had geproefd, voor Sama was dat pas op 27-jarige leeftijd. Wel kwam er plots een waterflesje tevoorschijn waar geen water in zat! Het was sterke drank op druivenbasis, volgens mij vergelijkbaar met Arak die ook in Indonesië gestookt wordt. Een lekker slaapmutsje voor mij.


De volgende dag moest ik door naar de Alamut Valley, maar niet voordat we nog alles uit deze dag hadden gehaald! Zo nam Sama me eerst mee naar een meertje waar we konden waterfietsen, super truttig in van die zwaantjes. Maar ook weer heel schattig dat ze dit voor me bedacht had. Het water was geheel groen door al het kroos, maar op de een of andere manier gaf dat ook wel weer een mooi effect. Na een rondje fietsen nam ze me mee naar een soort openlucht museum. Hier was een traditioneel boerendorp te zien. Een deel van de huisjes was er geloof ik erheen verplaatst, maar er was vast ook het een en ander nagebouwd. We waren met wat andere Iraanse toeristen en een gids, die Perzisch sprak. Gelukkig fungeerde Sama als tolk. Er stonden oude boeren huisjes van rijkere en armere boeren, en grotere huizen die van de landheer waren. Verder lieten ze zien hoe rijst werd opgeslagen en was ergens een dametje traditioneel brood aan het bakken (met pompoen, kaneel en walnootvulling, jam!). Hierna reden we naar het huis van de moeder van Sama, daar maakte een groot deel van de familie zijn opwachting! Haar zus was er met haar man en dochter van 17 + zoontje van 6. Daarnaast Amir en haar ouders. Haar moeder had eten uit de regio bereid. Het was heerlijk om aan te schuiven, want in deze regio was het eten op groente gebaseerd, een prettige afwisseling. Verder kon ze heerlijk koken. Het nichtje van Sama kon een paar woordjes Engels en verder vertaalde Sama. Dat nichtje had nog wel wat moeite, zo zei ze: "I'm so sorry to see you", maar zag later haar vergissing in en vertelde dat ze "so happy" had willen zeggen. Na een mooie groepsfoto nam Sama me mee naar haar manege. We hadden de dag ervoor al willen paardrijden, maar de regen gooide roet in het eten. Nu we er dan toch heen reden begon de lucht ook te betrekken en niet veel later kwamen de eerste druppels uit de hemel. Maar nu we al eenmaal onderweg waren gingen we dan in elk geval de paardjes even gedag zeggen. Haar instructeur had een jonge hengst en twee merries die hij alledrie bereed en had plannen om zijn bedrijf naar Europa te verhuizen. Hij vond het interessant dat ik al meer dan 15 jaar rijervaring had en zag me gelijk ook als een soort expert. Zo goed en zo kwaad als het ging probeerde ik zijn vragen te beantwoorden. Daarna werd het gelukkig weer droog en heb ik nog een paar rondjes op de merrie gemaakt. Heerlijk om weer eens op een paard te zitten! De laatste keer was al weer 1,5 jaar terug op Jamaica, dus was er wel weer aan toe. Gezien de natte ondergrond kon ik echter alleen stappen en de paardenvliegen zagen mij vooral als heerlijk hapje en beten dwars door m'n legging heen, dus na een paar rondjes hield ik het voor gezien. Bovendien liep het al tegen vijven en moest ik nog naar Alamut. We reden terug naar haar huis en ik pakte m'n spullen. Om Alamut te bereiken moest ik eerst naar Qazvin. Sama reed me naar de taxi's en regelde er één voor me. Ze vroeg ook of ik voorin wilde zitten, dan zou ze dat ook even vragen. Zo gezegd, zo gedaan, later bleken er 2 mannen achterin te moeten zitten, toen voelde het nog wel even extra goed. Ook had ze met het Guesthouse in Alamut gebeld dat ik eraan kwam zodat die een taxi naar Qazvin stuurden. Die taxichauffeur had ze het nummer gegeven van deze zodat er echt helemaal niks mis kon gaan. Daarnaast kreeg ik nog allemaal fruit mee voor onderweg en mocht ik echt ab-so-luut niks betalen voor de afgelopen paar dagen. Wat een geweldige gastvrije en gezellige ervaring. Ik heb besloten ze maar een cadeautje vanuit Nederland op te sturen. Volgende keer neem ik jullie verder mee de bergen in naar Zarabad, in de Alamut Valley, to be continued...

Foto’s

2 Reacties

  1. Ans:
    16 oktober 2018
    Wat een verhaal, Lot. Het leest gemakkelijk, maar ik hebwel een kaart nodig om een beeld te vormen vande afstanden die jij af legt. Nog veel plezier!
  2. Marianne Vaneker:
    16 oktober 2018
    Het leest alsof je een speurtocht aan het maken bent. Dat is natuurlijk ook wel een beetje zo.....het lukt je steeds om weer stap verder te komen. Knap hoor.