Besneeuwde bergtoppen in de Alamut Valley en afscheid in Teheran.

De taxichauffeur bracht me vanuit Rasht naar Qazvin en wachtte daar op m'n volgende taxi terwijl hij me een kopje thee bracht, goed geregeld dacht ik zo. M'n volgende taxichauffeur was nogal een hyper type, dus een dutje zat er niet meer in. Maar ik had ook het idee dat hij zichzelf wakker hield door mij wakker te houden, het liep inmiddels al tegen middernacht. We reden van Qazvin naar Zarabad, een dorpje in de bergen van de Alamut Valley. Het was pikkedonker en werd er ook niet lichter op toen we de bergen in slingerden. Het was een weg vol haarspeldbochten en geen verlichting, je zag soms alleen de koplampen van een andere auto in de verte. Ik schrok toen ook wel een beetje toen er ineens iets vrij massiefs op de weg stond. De chauffeur remde gelukkig ruim op tijd, en de koplampen schenen zo in de grote ogen van een enorme uil! Ik denk dat hij wel een halve meter groot was, zo mooi om te zien! Een leuk begin van m'n avontuur in de bergen. Zo tegen enen bereikte ik het guesthouse, waar een enigszins slaperige eigenares me mijn kamer wees. De ochtend erop ontdekte ik dat  ik me in het gezelschap van 2 Belgische dames, 1 Australische man, 1 Canadese man en 1 Mexicaan bevond, een heel gezelschap zo bij het ontbijt. Aangezien ik in het donker was aangekomen had ik geen idee hoe de omgeving eruit zag. Die ochtend was dat helaas onveranderd, want we waren geheel in wolken gehuld. Gelukkig trokken die gauw weg en nam de eigenares ons allemaal behalve de Belgen mee voor een wandelingetje de bergen in. Wat een prachtige omgeving, de Alamut Valley is een enorme bergketen, waar een soort oranje gloed omheen hangt en met veel kleurschakeringen, heel anders dan de andere bergen die ik ooit heb gezien. Alamut betekent adelaarsnest, we zagen er ook een aantal rond cirkelen. Onderweg kwamen we verder schapenhoeders met een grote kudde tegen, tevens de bezorgers van de kaas die wij bij het ontbijt geserveerd kregen. We klommen een aardig eindje langs de 'tuin' van het dorp, waar alle dorpelingen mee helpen om eten te verbouwen en verder omhoog te we uitzicht hadden over Zarabad en konden we in de verte het Ovan Lake zien liggen. Daarna keerden we terug want in de middag zouden we nog een kasteel bezoeken. Mochten er gamers onder de lezers van dit verhaal zijn: het kasteel dat we gingen bezoeken is het kasteel uit Assassin's Creed. Er zijn nog al wat vijandelijke invallen in dit gebied geweest, daarom besloten de inwoners een kasteel bovenop een hoog rots stuk te bouwen.  Niet alleen was dit een strategische plek om het land te verdedigen, het werd uitgebouwd tot een soort cultureel centrum inclusief bibliotheek. Later zijn er naar dit voorbeeld op verschillende rotspunten in het gebied kastelen gebouwd. Maar vandaag bezochten we dus de eerste. De chauffeur reed ons een stukje en ik klom, samen met de Mexicaan en de Canadees verder de berg op. Dat was zeker de moeite waard, toen we het eerste hoekje om klommen konden we al besneeuwde bergtoppen zien! (Het Perzische woord voor sneeuw is wel 1 van mijn favorieten: "barf"). Het uitzicht vanaf de top was ook prachtig. Van het kasteel is om eerlijk te zijn weinig meer over dan een paar stukken steen, ze zijn het overigens aan het herbouwen, maar erg ver waren ze nog niet. Hier was een VR bril ook wel op zijn plaats geweest. Eén van de bouwvakkers daar nam de Mexicaan en ik mee naar nog een uitzichtpunt en nodigde ons daarna uit voor een kopje thee. De Canadees was ergens aan de andere kant van de berg. De Iraniër vond het erg gezellig dat we er waren en verleidde de Mexicaan tot een potje op de Playstation. Hij liet ons in zijn huisje van zo'n 2 bij 4 meter met een stapelbedje en een koelkast erin. De thee moest nog gezet worden met een ketel op een brandpitje. Dat duurde even en nadat we één kopje op hadden werden we natuurlijk nog bij geschonken. Het een en ander nam wel wat tijd in beslag dus daarna keerden we vlug terug omdat de rest waarschijnlijk dacht dat we van een klif waren gestort. Daarna reden we nog langs een canyon, maar omdat wij zo lang thee hadden zitten drinken was er tot groot verdriet van de Canadees al snel geen zonlicht meer om foto's te maken, aah sorry hè. We plukten nog wat bramen en keerden terug naar het guesthouse. Daar kregen we een heerlijk bordje eten voorgeschoteld terwijl we buiten de honden hoorden janken. 

De dag erna waren de anderen van plan om een wandeling van 10 uur lang te maken en daarvoor om 6 uur 's ochtends op te staan. Ik moest die dag nog naar Teheran, dus dat leek me allemaal iets teveel van het goede, iedereen was dan ook vertrokken toen ik eenmaal op stond. Met de hypere taxichauffeur die een zelf gecomponeerd liedje zong ('Hello how are you? I'm good thank you') reed ik terug naar Qazvin. Onderweg klommen we nog naar een ander kasteel en uitzichtpunt zodat ik nog wat foto's kon maken. Daarna lunchte ik mee bij hem thuis alvorens ik op de bus naar Teheran stapte waar ik Ellen en Barth weer zou ontmoetten. Ik was wel blij met m'n keuze om naar het Noorden te gaan om ander landschap te ervaren en de frisse berglucht in te ademen. Terug in Teheran drong de luchtvervuiling me gelijk weer de neusgaten binnen. Toch leuk om weer terug te zijn, een heel ander gevoel dan de eerste keer toen ik er was. Het voelde bijna een beetje als thuiskomen. Ellen en Barth wachtte op me in de lobby van het hotel met een biertje (alcoholvrij, je kan niet alles hebben). 's Avonds bezochten we een verrassend hip eettentje in de buurt, je waande je bijna in Europa gewoon. Toen bleek dat we uit Nederland kwamen werd er een ober naar ons tafeltje gestuurd. Very easy on the eye deze boy en goed in Engels, maar er kwamen wel wat gekke dingen uit zijn mond...zo begon hij te vertellen dat hij van Nederland hield en vervolgens dat hij gek was op Geert Wilders. Nogal verrast hierdoor vroegen we hoe hij hier zo bij kwam, waarna hij op fluistertoon verklaarde dat hij moslims haat en het hem spijt dat er een invasie van moslims in ons land is. Hier stonden we wel even van te kijken. Hij wist ook van Theo van Gogh en dat er voor hem een standbeeld gebouwd is waarvan wij zelf het bestaan niet eens kenden. Wij probeerden het beeld enigszins te nuanceren en tegelijkertijd naar zijn verhaal te luisteren. En konden het ook niet laten om te vertellen dat Geert Wilders niet degene was die hem met open armen zou ontvangen als hij naar Nederland wilde komen..

Onze één na laatste dag bezochten we het Golestan Palace, een groot paleizencomplex uit de tijd van de Sjah, waarbij de ene zaal de andere overtreft in grandeur en kitscherigheid. Echt een prinsessenpaleis vol spiegeltjes en mozaïeken. Voor de lunch had ik de tip gekregen om naar restaurant Moslem te gaan, vlakbij de grote bazaar. Het enige dat ik ervan wist was dat het goed eten was en dat er waarschijnlijk een rij zou staan, maar deze door een effectief beleid snel zou oplossen. Het was goed dat ik die info had gekregen was als we er niet van wisten waren we er waarschijnlijk straal voorbij gelopen. Het restaurant bevond zich namelijk op de eerste en tweede verdieping boven wat marktkraampjes. Er stond inderdaad een rij en het was een drukte van belang daar. We vonden onze weg naar boven, volgden braaf het systeem en keken onze ogen uit. Het restaurant was helemaal vol gestouwd met tafeltjes, stoeltjes en etende mensen. Als enige toeristen daar werden we naar een tafeltje gedirigeerd en op de een of andere manier wisten ze ook nog de juiste bestelling te bezorgen. Een mooie weerspiegeling van de bazaar waar het ook weer een drukte van belang was. Winkelend publiek, handelaren, mannen die enorme karren vol goederen voort trokken en dat allemaal door elkaar. 's Avonds gingen we weer bij hetzelfde zaakje eten. Ze waren erg blij om ons weer te zien en trokken alles uit de kast. Ze bleken buiten het menu om Beluga kaviaar te hebben, wat daar uit de Kaspische Zee komt. Een buitenkansje voor de prijs die ze ervoor vroegen, dus die kans konden we niet laten schieten. Dat smaakte uhm..vooral erg zout.

Ons laatste dagje reden we eerst naar de Milad Tower, de op 6 na hoogste toren ter wereld. Vanuit de lift kon je naar buiten kijken en de grond onder je voeten vandaan zien schieten. Barth keek angstvallig de andere kant op. In theorie heb je van bovenaf een groots uitzicht over de stad en de bergen erachter, in praktijk hangt er behoorlijk veel smog en zie je best wat maar niet zoveel als je had gehoopt. Daarna bezochten we het Laleh Park, met een museum dat helaas gesloten was. Daarom gingen we maar vast richting Darband, het Noordelijke deel van de stad, tegen de berg af dat erg sfeervol is en veel leuke restaurantjes heeft. Het was donderdagavond en daar weekend, dus de rest van de inwoners van Teheran (zo'n 14 miljoen) leken hetzelfde idee te hebben, we deden er dan ook 1 uur en 3 kwartier over om het wijkje te bereiken. Barth vond het op dat moment wel mooi geweest en deed een dutje in de auto terwijl ik met Ellen Darband verkende. It bestaat uit een leuk verlicht paadje langs een waterval bezaaid met terrasjes, ik vond het de moeite waard! Daarna spraken we af Tsukasa te ontmoeten in een restaurantje bij Tajrish. Ik had haar sinds Isfahan niet meer gezien en het was leuk haar verhalen weer te horen. Ellen en Barth reden vervolgens met de auto terug naar het restaurantje van de dagen ervoor om daar een dutje te doen en later bij het restaurant kaviaar te kopen om mee naar huis te nemen. Ik had nog energie en cash over, dus ging samen met Tsukasa de bazaar op. Deze was weer net wat anders. Zo was er een kraampje waar ze ter plekke pindakaas maakten, maar dit ook met andere noten deden, ze verkochten ze ook amandel-, walnoot- en pistache- uhm..kaas? Nu ik voor de terugweg eens een keer zonder Barth de metro pakte, nam ik de gelegenheid te baat om de vrouwen metro uit te proberen. In beide uiterste einden van de metro zijn alleen vrouwen welkom. Het middelste gedeelte is in principe gemengd, maar daar tref je maar een enkele vrouw aan. Het viel me eerlijk gezegd wat tegen. De vrouwen drongen werkelijk naar binnen, dus dat werd de hele reis staan. De mannen stonden tenminste nog voor me op :p. Zo keerden we terug naar het favoriete restaurantje voor nog een smoothie en het afscheid met een hartelijke handdruk.

Om af te sluiten is het misschien goed om weer terug te keren naar mijn eerste blog, waarom zou je naar Iran gaan? Ik had van tevoren al goede verwachtingen maar deze zijn allemaal overtroffen. Het volk is ontzettend nieuwsgierig en oprecht vriendelijk, als ze je zien roepen ze 'welcome to my country!' uit en ze vinden het erg leuk om ervaringen en eten met je te delen. Binnen no time heb je een netwerk aan mensen opgebouwd die je met alles willen helpen. Het eten is om je vingers bij op te eten, met de kanttekening dat je wel van vlees en rijst moet houden, want dat domineert het geheel nogal. Daarnaast is het een heel divers landschap met prachtige architectuur, maar ook rauwe natuur. En dan is het misschien ook nog wel interessant om te vermelden dat het echt ontzettend goedkoop is, dus daarvoor hoef je het ook niet te laten. Het was voor mij misschien wel mijn meest bijzondere reis en ik ben dan ook zeker van plan om een keer terug te gaan om Koerdistan te verkennen en ik hoop stiekem ook een beetje dat mijn verhalen andere mensen geïnspireerd hebben om het vliegtuig te pakken en dit prachtige land een kans te geven.