Ciudad Perdida alternativo en op zoek naar bijzondere dieren in Parque Tayrona

Toen was het tijd voor drie dagen in de jungle. Je hebt hier een hike naar de Ciudad Perdida (= de verloren stad), ze vergelijken het met Maccu Picchu in Peru. Er zijn veel ruines gevonden van een oude beschaving. Dat is dus een toeristische attractie geworden waar allerlei touroperaties naartoe gaan. Dan moet je vier dagen wandelen en betaal je 500 euro, wel all in. Die heb ik dus niet gedaan. Had van een Nederlands meisje de contactgegevens gekregen van Danam Tours, die een alternatieve Lost City aanbieden, van drie dagen met een iets andere route, kleinere groepjes en maar 198 euro. Gezellig mee geappt in het Spaans, want dat kan ik nu. Ik kreeg hele uitgebreide informatie, zoals een paklijst, waarin zelfs werd vermeld dat ik sokken (calcetines, raar woord) mee moet nemen. Je zal het maar vergeten. De nacht ervoor kon je in hun hostel slapen of een hotel in de buurt. Hun hostel leek me dan wel net zo makkelijk. Het was nog steeds bloedjeheet toen de lokale bus me langs de kant van de weg dropte. Dus ik had m'n teenslippers aan en m'n bergschoenen aan m'n tas gebonden. Dat ging goed over het zandweggetje tot ongeveer halverwege toen er een stroompje over het pad en m'n voet half wegzakte. Het hostel zit op een heel mooi rustig plekje, waar je de gekko's, krekels en nog veel meer dieren die ik niet kan plaatsen hoort. Het groepje met wie ik 3 dagen op pad ga blijkt allemaal Frans te zijn! Ik ga toch echt geen Frans spreken hier. Gelukkig lag er maar eentje dwars, die geen Engels sprak. Die wilde dan wel Spaans met me praten. Prima, worden de gesprekken wel wat korter. De hostelkamers zijn en soort van buiten. Je hebt klamboes, maar daarnaar kan over de muur dan ineens een gekko lopen. Ik schrok even van de beweging haha, maar verder vind ik gekko's wel leuke beestjes. 

Dag 1 van de trek ontbeten we om 07.30 en stapten daarna achterin een auto. Zo ging wandelen erg makkelijk. Hoewel de meeste hoofdwegen van prima asfalt zijn, zijn deze wegen in een belabberde staat, enorm onregelmatige zandwegen. Slechter dan de meeste wegen in Oeganda. De auto had het zwaar, gelukkig was de chauffeur bekwaam. We stopten eerst bij wat overblijfselen van een oude beschaving. Ze hadden afbeeldingen in de rotsen geetst. Onze gids heet Adelberto, geweldige naam. Hij vertelde er een leuk verhaal bij. Na nog 10 minuutjes in de auto gingen we dan echt wandelen. Er stond voor die dag 8 km op het programma. We begonnen op een vrij brede weg, niet al te steil omhoog. Het is wel zo heet dat je snel onder het zweet zit. Gelukkig waren er onderweg genoeg waterpunten. Er zou hier vrij veel wildlife moeten wonen. Drie soorten apen, toekans, heel veel andere vogels en zelfs jaguars. Maar die laatste ziet geloof ik nooit iemand. Wij zagen vooral veel mooie grote vlinders, felblauw, - rood of oranje. Net op het punt dat je denkt te bezwijken onder de hitte, gaan we zwemmen in een riviertje, heerlijk koel. Gevolgd door een stevige lunch en een potje voetbal. Na nog een stuk wandelen gingen we weer lekker het water in. Na een stuk door de rivier te hebben gewaad kwamen we bij een waterval die mooi was uitgeslepen in de rotsen. Na nog een km klimmen waar we vlakbij onze eerste verblijfplaats, een koffie finca hoog in de bergen. Vlak daarvoor hadden ze een klein meertje aangelegd om in te vissen. Ik vond het maar gek. Er moet dus af en toe iemand met een hele hoop levende die vissen de berg op om ze in det kleine meertje los te laten, zodat wij ze er weer uit kunnen vissen. Wel een leuke ervaring hoor verder. Ieder viste er eentje uit voor het avondeten. Op het laatste stuk liepen nog wat paarden los en waren twee kindertjes aan het spelen. Eentje van een inheemse stam, een Koggi meisje. Net een soort mowgli. Bovenop de berg dronken we een kopje thee en aten een handje popcorn, terwijl we de zon zagen ondergaan. Er kwam nog een mannetje zingen terwijl we aten en ik gruwelde van alle grote insecten die rond de lampen vlogen. Er leek ook een grote wandelende tak bij te zijn. Constance, een Frans meisje dacht die even te gaan pakken, bleek hij te kunnen vliegen! Adelberto vertelde nog wat over zijn eerdere werk als koffieplukker en we leerden elkaar nieuwe woorden. Daarna slapen in stapelbedjes met klamboe. 

Toen ik de volgende ochtend de wc doortrok gleed er een klein kikkertje half onder de rand vandaan. Hij hield zich met alle macht vast zodat hij niet werd meegezogen. Die dag stond er 14 km wandelen op het programma. In de ochtend hadden we 1 km heel steil omhoog. Halverwege knabbelden we op sugarcane voor wat extra energie. Op een gegeven moment zaten we zo hoog dat de wolken tussen ons door waaiden. Onderweg kwamen we weer van alles tegen. Kinderen met muildieren en ezels, traditionele huisjes in de verte, kleurrijke vlinders. Lunch deden we bij een zwemplekje. Daarna iets verder omhoog kwamen we dan bij een verloren stad. Best mooi, Adelberto kletste nog wat en toen mochten we een uur lang een dutje doen haha. Qua eten en rust is deze hike echt wel goed in balans. Hierna werd het pad makkelijker. Adelberto had onderweg allemaal "sorpresa's" voor ons. Fruit langs de kant van de weg, ergens een kopje koffie of een mooi uitzicht. We spotten nog een kleine slang, die erg giftig is, maar die pas uithaalt als je hem aanraakt. Adelberto demonstreerde dat door met zijn machete ongeveer een halve centimeter naast de slang te reiken. De slang deed inderdaad niks, behalve zijn gespleten tongetje uitsteken. We eindigden bij een mooie zwemplek met iets warmer water. De schemering zette in en we werden door een 4x4 opgepikt. Deze weg was zo slecht dat ik m'n ogen maar dicht heb gehouden de hele tijd. Even later stapten we achterop motors en maakten een stop bij een winkel om biertjes te halen. De locals waren in de winkel op luide muziek ook aan het drinken en lagen helemaal in een deuk toen ik kleine dansjes ging doen. Na nog een stuk achterop de motor over uitdagende wegen kwamen we aan in een Koggi dorpje, een inheemse stam. We hadden heerlijke hummus bij het eten, lekker Colombiaans haha. Als toetje zei Adelberto dat hij gekarameliseerde schorpioen had, maar dat bleek een grapje. Het werden brownies!

We ontwaakten in onze hangmat in het dorp. Na een stevig ontbijt deden we een rondje langs de hutjes. Francesca liet ons zien hoe ze met de hand tassen maakten. Wij mochten het ook proberen. Haar dochtertje ernaast, van een jaar of 3, ging het beter af. Er wiebelde ook nog gezellig een baby in een hangzak aan het plafond. Daarna nam Simon de sjamaan ons mee. Hij demonstreerde de machine waarmee ze sap uit sugar cane halen. De jongens mochten voor ezel spelen. Dat ging ze verdacht goed af. Hij vertelde ook over de initiatie die jongens moeten doen om man te worden. Houdt in dat ze 4 dagen (!!) wakker moeten blijven en een bakje met verpulverde coca bladeren rechtop moeten houden. Als die vallen moeten ze opnieuw... Als dit lukt zijn ze klaar om te trouwen. Volgens mij doen ze die op 18-jarige leeftijd. Vrouwen moeten 7 tassen achter elkaar maken en wakker blijven zolang dat duurt. Voor vrouwen is er geen leeftijd vastgesteld, maar hangt het ervanaf wanneer ze voor het eerst ongesteld worden. Dus die kunnen met 12 ofzo al trouwen? Best nadelig. Je mag het dorp wel verlaten, als je bijv. in de stad wil studeren. Alleen hebben de Koggi jongens en meisje hetzelfde haar en kleding. En als je dan terug wil keren, maar je hebt bijvoorbeeld jouw haar afgeknipt dan krijg je wel  straf.. Bestaat meestal wel uit het verrichten van nuttige werkzaamheden. Ze hebben ook een eigen tribunaal, bestaande uit de drie sjamanen. Vlak hierna namen we afscheid van Constance en Greg die in Tayrona, Playa Brava gingen slapen. We liepen nog een stukje door naar een uitzichtpunt en toen door naar het hostel, waar gelukkig weer een rijke lunch op ons wachtte. Paul en ik gingen door naar the Valley Hostel en hadden ons voorgenomen daar niks anders te doen dan in het zwembad te plonsen. The Valley Hostel ligt vlakbij de hoofdingang van Parque Tayrona, het nationale park met allemaal bijzondere dieren. Het hostel vertelt dat er vaak aapjes op bezoek komen en heeft prachtige uitzichten over de vallei. Daarnaast heeft het hostel helaas heel veel trappen. Om op je kamer te komen moet je een stuk klimmen. Dat vonden mijn benen na drie dagen hiken helemaal niet leuk hoor. Het zwembad bleek erg klein, foto´s zijn bedrieglijk, maar groot genoeg voor Paul en ik.

Tja, en wat doe je als je naast een nationaal park verblijft? Wandelen! Je hebt meerdere ingangen en wandelpaden door het park. De hoofdingang wordt afgeraden als je andere toeristen wil vermijden. Dan kan je bijv. zoals Greg en Constance doorlopen naar een strand verder weg. Maar daar hadden wij na 3 dagen wandelen gewoon niet zoveel zin meer in. Dus op naar de hoofdingang, tosti bij de overburen en door de controle. De rugtassen van de mannen werden super grondig gecheckt. Potjes openschroeven en alles. Bleek er 1 een zakje wiet mee te hebben...vonden ze niet leuk. Ze vroegen hem het equivalent van ruim 220 euro te betalen. Hij kreeg er gelukkig wel 5 dagen voor. Dus wij gingen door en alle tijd om te checken of die boete wel realistisch is..Bij mij werd er nauwelijks gecheckt haha, zie er ook zo onschuldig uit. De hike was goed te doen. Wel af en toe op en neer, maar ook veel vlak en boardwalks. Al best wel in het begin kwamen we een groepje kapucijneraapjes tegen. Vlak daarna een leguaan met een felblauwe staart. We hoopten eigenlijk op een luiaard of een toekan, maar beide zijn vrij zeldzaam en dat is helaas ook niet gelukt. Wel weer heel veel mieren. Dat is wel grappig hier, die maken een soort snelweg over het pad en dragen dan allemaal stukjes blad boven hun hoofd. Die blaadjes in hun holletjes zorgen er op de een of andere manier weer voor dat daar paddestoelen groeien. Onderweg kwamen we Greg & Constance tegen die de andere richting uit liepen. Ze zeiden eigenlijk dat Playa Brava niet de moeite was. Je ligt in hangmatten vlak op elkaar en de meer toeristische stranden zijn ook wel veel mooier. Ik vond het qua toeristen ook wel meevallen. Je komt veel mensen tegen, maar het is geen file lopen ofzo. De zee induiken bij Cabo San Juan was een heerlijke koele beloning na deze zweterige hike. De Franse mannen gingen in het park logeren. Ik had al meerdere nachten bij het hostel geboekt en kon dit niet meer aanpassen, dus wandelde weer terug. Al met al 2,5 uur heen en weer terug toch weer 5 uur gelopen deze dag. Achteraf hoorde ik van de Franse mannen dat de camping erg tegenviel. Al met al best tevreden met mijn keuze om niet in het park te slapen. De avond gebruikte ik om plannen te maken voor mijn laatste week. Er is zo ontzettend veel te zien en doen in Colombia, maar bijna alles ligt ver uit elkaar. Dus stap je dan weer op een vliegtuig of boot of blijf je toch maar in de buurt? Daar heb ik eens flink op lopen broeden en de uitkomst lees je de volgende keer weer!