Crazy Dalat, ontmoeting met de aaopjesfamilie en het ultieme afscheid van Vietnam

Mijn easyrider had me veilig naar Dalat gebracht en me afgezet bij Dalat Family hostel want ik hoorde van iedereen dat dat de place to be in Dalat was dus had daar vast een nachtje geboekt.

Nou dat hostel is een beleving op zich. Het wordt gerund door Annie, een Vietnamees meisje en dan werkt 'mama' daar, Annie's echte moeder en 'Crazy' Annie's almost sister. Mama is altijd in het hostel, meestal in de keuken aan het kokkerellen en spreekt niet meer Engels dan 'water', 'beer' en 'breakfast'. Ze is dan ook lekker de hele dag Vietnamees tegen iedereen aan het praten en een Vietnamees liedje aan het zingen dat zo gaat: 'Vietnaaam, Ho Chi Minh, moenamoenaa' en dat dan de hele dag door dus dat gaat snel in je hoofd zitten. Elke avond kookt ze 'family dinner' en kan je voor ongeveer een euro aanschuiven bij een soort van all you can eat, gekookt door mama. Dus het hele hostel gaat samen op de vloer op een matje zitten om samen te eten. 's Avonds drinkt mama graag mee met de rijstwijn en zingt ze het liedje nog net even wat vaker, totdat de gasten samen met Crazy op de barcrawl gaan.

De activiteit in Dalat in canyoning, wat inhoudt dat je van watervallen abseilt en van natuurlijke waterglijbanen glijdt. Dus meteen voor de volgende dag geboekt bij het hostel en dat was me een hele belevenis. De eerste keer dat je horizontaal een rots afdaalt is wel een momentje dat je bij blijft, zeker aangezien je jezelf zekert. En dat is pas het begin! Uiteindelijk ben ik een 12 meter hoge waterval afgedaald waarbij je op het einde alles los moest laten en achteruit moet springen, een vrije val het water in! Reuze spannend allemaal en niemand dood gegaan, dus dat ging prima. De dag erop ging ik met een andere Nederlander, Quinten en Annie die dus het hotel runt lekker een dagje op stap. Die ging gewoon gratis met ons op sightseeing en liet ons streeftfood proberen (lekkah!). De dag erop ging Crazy met ons op stap, logischerwijs om crazy house te bekijken, een huis in een soort Gaudi stijl. De laatste dag in het hostel gingen zowel Crazy als Annie als bonus met ons op stap en hebben we de hele omgeving van Dalat gezien. Misschien lees je het er al een beetje aan af, bij Dalat family hostel krijg je als gast een speciale behandeling. Het gezicht van een backpacker die net aankomt is dan ook onmbetaalbaar. Toen we een bepaalde avond aan ons familiediner zaten kwam Jake net aan met zijn backpack. Mama gebaarde of hij wat wilde eten, zette hem neer op een krukje en begon hem te voeren. Met een tempo dat hij maar nauwelijks bij kon benen. Ben je wel meteen geintroduceerd. De andere gasten kenden dit verschijnsel al, want als je 's ochtends met een enigszins brak hoofdje van de avond ervoor bij mama verschijnt stopt ze ook graag wat lepels met rijst bij je naar binnen.

Nadat Annie en Crazy ons alles hadden laten zien was het tijd voor mij om naar Saigon te vertrekken. Een nog enigszins verschrikte Jake bleek dezelfde nachtbus te hebben en zo checkten we de volgende ochtend samen in bij Vietnam In, een hostel met een rooftopbar met een prachtig uitzicht over de stad. Jake en ik zijn brave toeristen geweest en zijn de toeristen dingen die dag afgelopen, palace of reunification (erg saai, heel veel kamers), het prison museum (interessant!) en het operahouse (een klassiek gebouw, tsja..) om de dag erna naar de Cu Chi tunnels te gaan waar de VietCong woonde tijdens de oorlog met Amerika. Je kon een toer boeken, maar wij besloten de lokale bus te nemen (10 x goedkoper en geeneens kippen of geiten, duurt alleen ietsje langer). Ik ben een tikje claustrofobisch aangelegd, maar de langste tunnel was 10 meter dus ik ben er dapper doorheen gekropen. Wat het allemaal nog veel realistischer maakt is dat er een shooting range naast ligt waar je met de geweren uit die tijd kan schieten, dus je hoort de hele tijd schoten op de achtergrond. Best apart, ik bedoel je kan je lastig een schietbaan voorstellen naast een Tweede Wereld oorlog museum in Nederland, maar in Vietnam is zoiets gewoon helemaal niet raar. 's Avonds kwam de eerste WK wedstrijd tegen Spanje eraan! Speciaal voor de gelegenheid had ik mijn teen- en vingernagels in rood wit blauw oranje laten lakken (kostte wel een hel euro) en per stom toeval kwam ik 's avonds in een restaurantje een stel Nederlanders tegen die zeiden dat 'Red Bar' de plaats was waar alle Nederlanders gingen kijken. De lokale tijd voor de wedstrijd was 3 uur 's nachts, dus rond een uurtje of 1 toog ik richting Red Bar en dat was een schot in de roos! Oranjebitter bij de ingang...en halverwege de wedstrijd...BITTERBALLEN!!! Dat is hemels na 4 maanden zonder, echt waar! En dan was ook nog iedereen in het oranje, afgezien van 1 Spanjaard die er halverwege uit werd gezet (spanning werd hem iets te veel denk ik). En dan uiteraard ook nog 5-1 tegen Spanje. De stemming zat erin dus ik besloot het zo te plannen dat ik hier tijdens de andere WK wedstrijden ook zou zijn.

Stiekem hou ik niet zo van grote steden en Saigon is gigantisch dus ik stapte op het vliegveld en vluchttte naar Con Dao, een eilandje van Vietnam en de mooiste plek van Vietnam om te duiken! Dus dezelfde dag meteen naar Dive! Dive! Dive! gegaan om te informeren en die volgende dag zouden ook 2 andere Nederlanders gaan duiken dus ik kon daar terecht. Er werkte een Belgisch meisje met een hyele moeilijke naam (niet te onthouden) en een Engelse dude, Konrad, en de gingen die avond ergens wat drinken en ik mocht mee dus had meteen gezelschap. Duiken ging de volgende dag niet door, en was naar een dag later verplaatst, maar Con Dao heeft ook een national park, dus trekking time! Met een lokaal gidsje wandelde ik door het regenwoud en de hele familie aap kwam tevoorschijn! Ik zat rustig een verplichte pauze te houden op een rotsblok toen m'n gidsje zei 'you very lucky today, look next to you' en toen was er gewoon een aapje naast me komen zitten. Uiteindelijk kwamen er wel iets van 20 tevoorschijn. Ook nog een zwarte eekhoorn gezien, ging iets te snel voor een foto dat wel. Nou niet al te jaloers worden om deze ervaring, ik liep namelijk ook door een bijennest (autsj!!) en we werden overvallen door een (weliswaar tropische) regenbui. De volgende dag regende het maar dat maakrt voor duiken blijkbaar niks uit, dus ik ontmoette Sven en Niels en zat met hen en Konrad en Belgie samen op 1 boot. Het duiken hier was heel anders dan bij Phi Phi. Het koraal is nog veel meer intact omdat het een stuk minder toeristisch is en onder het national park valt. Wat minder visjes, maar alsnog mooi gekleurde gezien en een dikke vette pufferfish(Google!)!

's middags wilde Niels slapen dus kon ik mooi bij Sven achterop de motor om even over het eiland te toeren. We stopten bij het havensdorpje voor een lunch (rijst, groente, en iets wat verdacht veel op een varkensbal leek)...en reden door tot de weg dood liep. Op de terugweg stopten we even voor een foto en toevallig was daar op dat moment een hele Vietnameze familie aan het picknicken, dus al snel kwamen de fotocamera's tevoorschijn. Dat werd een familie foto met de hele groep en 2 malle lange Westerlingen. Maar heel schattig, als dank gaven ze ons 2 handen vol litchi's en 1 van hen liet ons nog een plekje zien waar het mooi was om een foto te maken. (Ik moest een hele afgrond af op m'n slippers maar vooruit, het was het wel waard). Toen terug naar Siagon aangezien men mij niet kon verzekeren dat ik op Con Dao voetbal kon kijken. Red Bar was niet perfect dit keer, omdat 1 van de 5 schermen in de toekomst was en we aan de reacties konden horen wat er ongeveer ging gebeuren. Gelukkig fiksten ze dit, dat betreffende scherm werd halverwege uitgeschakeld ;).

Tussen de volgende trekking door boekte ik een tweedaagse toer naar de Mekong delta. Viel eerlijk gezegd een btje tegen. Zeker de eerste dag, alles was zo duidelijk voor toeristen opgezet..Het spannendst was het eten van een elephant ear fish (lijkt op een..?) die dus uitsluitend daar voorkomt en het bestuderen van 3 Russen die mee kwamen en totaal geen interactie met de rest maakten. Ze waren continu bezig met een soort kalendershoot met stukken fruit in hun hand enzo. 1 van hen liep ook continu rond in een bikinitopje (uiteraard zeer ongepast in die omgeving). Die avond een homestay en de volgende dag rond fietsen door een lokaal dorpje, dat was wel leuk. Daarna naar een markt waar de levend gevilde kikkers nog rond sprongen en op een boot langs de floating markets.

Na een derde voetbalstop in Saigon besloot ik Mui Ne nog even te bekijken. Mijn entree daar was wel komisch. Zodra ik de bus uitstapte kwam er een enorme tropische regenbui de kop op steken. Maar echt zo hard en dikke druppels dat ik een uurtje of 2 in een restaurantje heb gezeten kijken naar de mensen die door de straat reden die in een rivier was veranderd en al het opspattende water. Vervolgens kreeg ik een motorbiketaxi naar mijn hotel die mijn backpack voorop zijn motor zette, maar hij was zo klein dat hij er nauwelijks overheen kon kijken. Ook ging hij op de stoep rijden zodat we niet te nat zouden worden van de straatrivier..tot de stoep ophield en we alsnog de straat op moesten :p. Nou ja, hij had zijn best gedaan. In Mui Ne heb je gigantische rode en gele zandduinen. Dus ik ging daar op een jeeptoer heen en ben met en quad over de gele duinen gescheurd, en met een sandslide van de rode duinen gegleden, leuk!

Toen kwam onvermijdelijk bijna een einde aan mijn 2 maanden Vietnam, en ik besloot dat dat maar op 1 manier passend afgesloten kon worden, namelijk hoe het begonnen was, gekte in Hanoi! Lekker op het vliegtuig gehopt en toen ik 's avonds rond een uur of 8 de rooftopbar kwam binnen lopen was het vanzelf al weer als vanouds. Adam (malle Voldemort in m'n andere Vietnam blog, vond het zo leuk dat ik er weer was dat ik werd opgetild en hoeveelheden gekke shot via een soort medische spuit mijn mond in kreeg gespoten, en het zou niet bij 1 drankje blijven. Mijn echt allerlaatste nacht in Hanoi was ook memorabel, eerst versloeg ik iedereen verpletterend met beer pong (maar dan met wodka mixers), vervolgens op de pubcrawl waar ik ook weer een oude bekende tegen kwam. Een docve Vietnamees die ondanks zijn kwaal altijd lekker staat te dansen in de nachtclub en altijd een drankje aan mij weg geeft. Omdat de laatste pub op de crawl door de maffia wordt gerund wil het nog wel een voorkomen dat je er niet meteen in kan.  Dus meneer gebaarde dat we er pas om 2 uur terecht konden, dus ik sprong achterop zijn motor (hij is ook taxi) en ging met nog een 2 andere gasten eerst met hen naar een cafeetje. Ik bleek plots gebarentaal te kunnen (wat een gratis drankje al niet met je doet) dus dat was prima om de tijd te doden. Daarna door naar Lighthouse waar ik per toeval het kleine broertje van Alex (was mijn tourguide op de tocht naar Halong Bay) ontmoette. Een echte mini Alex met een eender baardje en lachje. En we werden veilig thuis afgezet met zijn tweeen achterop bij de dove. Topafsluiting van een prachtige tijd in Vietnam! Hop op het vliegtuig naar Bangkok om mijn visum te regelen en een dagje later samen met mijn beste vriendinnetje naar Myanmar te vertrekken! Op naar een nieuw avontuur! Die update zal snel volgen :).

Nu mag je weer even verder met je leven.

Dahaaag!