Vietnam, not for the mentally retarded

Dus hopte ik op de bus naar Hue (nou ja om eerlijk te zijn miste ik de bus van 5 uur 's ochtends, en kwam er via 2 minivans) en boekte daar een hotelkamer voor mij en de 2 boys met wie ik in Vietnam was.

Zij kwamen op de motor en dat schoot niet echt op aangezien 1 van hen een lekke band kreeg en een Vietnamees dat heel inventief met wat kauwgom en tape fikste, wat helaas geen lange termijn oplossing was. Maar ik kwam 's ochtends aan dus had een dagje Hue te gaan, dus ik besloot bij een motorbike taxi achterop te springen om een toertje door de stad te doen. Hij wilde dit erg graag op het strand met bier afsluiten, dus zo zat ik eind van de dag te proosten met Vietnamezen op het strand met flessen bier die omgerekend 16 cent kostten, lokale prijzen lijkt me zo.

's Avonds waren mijn motorbikeboys nog steeds niet aangekomen, maar wel de groep van Hanoi backpackers hostel die de toer richting Hoi An hadden geboekt en ook die dag in Hue waren aangekomen. Naast degenen die de toer hadden geboekt waren ook 2 extourguides van Hanoi backpackers, Emilio en Tom aangesloten, dus dat was erg gezellig en voor ik het wist was ik met die hele groep aan het eten en een drankje aan het doen. De 2 jongens achtergebleven jongens kwamen uiteindelijk maar waren zo moe dat ze nog een nacht in Hue wilden blijven.
Aangezien ik de hele stad al gezien had besloot ik me bij de groep aan te sluiten en kon zo met hen mee op toer naar Hoi An. Tussen Hue en Hoi An, zit een weg door de bergen genaamd de Hai Van Pass. Voor de mensen met een goede smaak, hier is ook een Top Gear aflevering over gemaakt, zoek maar op :). Dus dit stuk heb ik niet per bus maar op de motorbike afgelegd!

Ik had er eentje bij mn hotel gehuurd (was lkr goedkoper), mijn backpack werd door hen vervoerd, dus de volgende dag gingen we met een man of 20 op een motorbike toer over de pass heen. Ik had een rode motorbike dus had geheel in stijl rode lippenstift opgedaan, mede om de aandacht enigszins af te leiden van mijn enorme grijze trekking schoenen. Wat een prachtige weg! Zo zonde om dit met de bus door een tunnel te doen. Je komt door dorpjes, langs zwemmende buffels, en je gaat hoog de bergen in met prachtig uitzicht! En dan hadden we in het midden ook nog eens cold springs, dus ons meertje in een waterval om af te koelen. Nog een stop op een strandje gemaakt om af te koelen en zo kwamen we aan in Hoi An bij het saltwater hostel.

Niemand kon daar inchecken aangezien ze net geopend waren en al snel succesvol en jaloerse omliggende hostels de politie erop af hadden gestuurd, maar ach, ze hadden een zwembad en bier dus dat kon best even wachten. 's Avonds met de hele groep op stap om een geslaagde dag af te sluiten. De volgende dag even bij het zmwebad bijgekomen met Tom,en Emilio om 's avonds met Frankie en Katherine (2 meiden van de toer) infinity bar nog eens te bezoeken. Voor de volgende dag wilde ik mezelf weer activeren en had een kookcursus geboekt die om 8 uur 's ochtends vertrok. Katherine en ik hadden de kracht van de lokale red bull wellicht enigszins onderschat dus zo stond ik na anderhalf uur slaap met een boodschappen tasje op een markt met bijeengebonden levende eenden en vooral ook veel dode dieren en vissen hetgeen een zeer onaangename geur verspreidde, een ware uitdaging. Het was dan ook nogal een verademing toen we op een bootje stapten naar coconut island om daar met koken te beginnen. De Vietnameze keuken nu ook onder de knie! Hoi An zelf is een erg lieflijk stadje gecentreerd rond een rivier met allemaal lampionnetjes 's avonds. Mijn laatste dagje daar een fietsje gehuurd voor 60 cent en wat bezichtigingen gedaan voor ik naar Nha Trang vertrok, waar Frankie en Katherine al zaten om met hen nog een dagje strand daar door te brengen :).

Veel mensen hadden mij gewaarschuwd dat Nha Trang vol zit met Russen, aangezien er een directe vlucht van Moskou naar Nha Trang is en de Russen diet veel verder gaan dan die badplaats. Ik moet zeggen dat Nha Trang ook niet erg Vietnamees aandoet, Alle bordjes zijn in 3 talen, Vietnamees, Engels en Russisch en het is gewoon een random vakantieoord. Maar dat mocht de pret niet drukken, want als ik dan toch op de toeristische toer ben kan ik prima een dag doorbrengen in een waterpark :).
Samen met 2 boys uit de bar en een meisje van mn hostel gaven we ons over aan Vinh Pearl. Je gaat er met de langste cablecar van de wereld (zo schijnt het) naar toe. Dus je gaat in een kleine karretje met een kabelbaan van het strand de bergen in met een heerlijk uitzicht. Daarna kom je in een soort Vietnamees pretpark dat veel meer is dan alleen een waterpark! Zo hebben ze ook een aquarium met een lopende band waar er haaien over je heen zwemmen, heb je Nemo en Dory samen in 1 aquarium en dan de te gekke waterglijbanen. Een soort tikibad idee maar dan veel hogere glijbanen met een uitzicht over de zee en bergen als je bovenaan staat. Ook was er een zeehonden en dolfijnenshow bij inbegrepen, waarbij ik noet kon stoppen met 'ooooh...' en 'aaaaah!' dus je begrijpt dat was indrukwekkend. Verder was het een uitstekende plaats om Vietnameze toeristen te begluren. Nog erger dan in andere landen in Azie hebben ze hier een enorme angst voor de zon en bruin worden, wat niet alleen resulteert in whitening dag creme, zonnebrand en deodorant  (irritaaant) maar ook in de meest vreemde outfits. Zo was er een Vietnameze dame op het strandje bij het waterpark die lange mouwen, lange broekspijpen, een grote rieten hoed plus een masker over haar gezicht droeg en met die gehele outfit de zee in ging. Tot onze verbazing ging ze zelfs met hoed en al onder water, je moet er maar wat voor over hebben. Een ander ding wat opviel is dat ze hier niet echt tolerant zijn tegenover geestelijk gestoorden. Naast de glijbanen stonden borden met regelementen zoals de minimum lengte en de positie hoe je eraf moest, maar bovendien werd ook vermeld 'mentally retarded not allowed in'. In het National Park bij de grotten stond dit ook op een bord vermeld! Dus ben je gestoord en heb je plannen voor Vietnam...blijf thuis!

Om te compenseren voor mijn schaamteloze toeristische gedrag van de afgelopen paar dagen besloot ik om achterop bij een easyrider in 3 dagen naar Dalat te gaan. Mister Bamboo was the man. Mijn backpack werd achterop gebonden en fungeerde zo als rugleuning dus al met al was dat aardig comfortabel. We zijn heel wat plantages af geweest, cashewnoten, koffie, cacao, rubber (the condom forest) en stopten op veel plekjes voor een mooie foto of een geschiedenislesje of een mythe die bij de locatie hoorde. Die verhalen bestonden veelal uit liefdesverhalen waarin op het einde iedereen stierf. Ze eindigden dan wel bijvoorbeeld versteend in een rots die het landschap versierde, dat was dan weer een positief puntje. We eindigden met nog een klein toertje in Dalat waar ik tot mijn grote verbazing Hillie en Willie van 4,5 maand geleden op Phi Phi tegen kwam (zie blog 1 van zowel Joost als mij). Afgezien van het feit dat Willem zijn haar van bruin naar lichtblond was gegaan waren ze nog geheel hetzelfde en hebben we even bij gekletst.

Volgende blog verhalen over de crazy times in Dalat family hostel! Met mama, abseilen van watervallen, en een dode kippenkop...

Dan zal ik nu eens wat fotootjes toevoegen :).

Kus!