In Cuba we've got the time

Kiekeboe! In Cuba geen computer of internetcafe meer gevonden, of eentje die alsmaar vol zat, dus deze schrijf ik vanuit Jamaica, ja maaan!

Vorige keer was ik gebleven bij de valleien van Vinales, hier liet ik de Noorse meisjes achter en vertrok in een rode oude Amerikaan richting Cienfuegos (ook wel 1000 vuren). Het begon fascinerend, ik moest een half uur eerder weg dan de Noorse meisjes. De auto reed door het dorp heen, stopte zo nu en dan ergens en pikte uiteindelijk 2 mensen op. Daarna volgde weer een toer door het dorp, en stopten we precies weer voor de casa waar ik verbleef, ik kon de Noorse meisjes, die op dat moment vertrokken nog uitzwaaien! Vervolgens pikte hij daar nog iemand op en konden we een half uur later op pad. Ik had een gedeelde taxi (collectivo) omdat dat goed te betalen is en hij een stuk sneller gaat dan de bus. De dame van de casa in Vinales wist wel een adresje in Cienfuegos, dus daar werd ik gedropt. Het betrof casa Norma. Norma was een oudere dame, met een eigenaardig verfrommelde neus, maar verder was ze reuze aardig. Ik had voor het eerste een eigen kamer met tweepersoonsbed, dus dat was ook niet gek. Ik besloot eerst maar eens stukje te wandelen om het dorp te verkennen en al vrij snel zag ik een zeer bekend gezicht, daar wandelde Guillermo door mijn straat! Juli was er ook weer bij, dus de crew was back together. We bekeken het pleintje met een zeer oud Frans theater dat daar nog gevestigd zat. Ja, ook de Fransen zijn het eiland binnen gevallen. Er had zich ook een verwilderde Duitser aan de groep toegevoegd. Juli zou hem later beschrijven als: het soort reiziger, waarvan je ouders bang zijn dat je zo wordt: iemand die al 18 jaar aan het studeren was en ondertussen een beetje primitief de wereld over reist. Juli en ik vroegen ons zeer af hoe hij dat deed, want zijn Spaans klonk niet erg indrukwekkend, net zomin als zijn Engels. we hadden dan ook geen idee hoe hij de hele weg naar het puntje van de kust met Guillermo heeft gecommuniceerd. Daar eenmaal gearriveerd bekeken we de zonsondergang onder het genot van de beste Mojito van Cuba, daar ging ook flink wat tijd in zitten, met de salsa deuntjes van een live bandje op de achtergrond.

Juli en ik delen een hobby: scuba duiken! We hadden gehoord dat de beste plek hiervoor Varkensbaai was (uiteraard ook een historische plek) bij het plaatsje Playa Larga. Aangezien Juli minder tijd had dan ik, besloten we de dag erop gelijk die kant op te gaan. Norma deed nog wat vergeefse pogingen om me in Cienfuegos te houden, maar het mocht niet baten. Ik zei dat ik waarschijnlijk na een paar dagen terug zou komen, maar ik ben bang dat ze nog steeds aan het wachten is. We hadden de volgende ochtend vroeg bij het busstation afgesproken. Om 's ochtends nog te kunnen douchen en inpakken had ik mijn wekkertje om 06:45 gezet. Helaas heb ik er vervolgens 20 minuten over gedaan om mijn bh te zoeken, die zich stiekem tussen mijn matras en mijn bed had verstopt, wat een boefje. Met wat flink doorstappen had ik toch om 07:30 het busstation bereikt. Ik nam plaats op een muurtje en wachtte op Juli. Na 20 minuten was die nog nergens te bekennen. Zou ze al zo gewend zijn geraakt aan de Cubaanse timing? Dit zijn altijd de momenten waarop je bedenkt dat je misschien telefoonnummers had moeten uitwisselen. Ik was de taxichauffeurs zo veel mogelijk aan het negeren omdat ik op Juli wachtte. Na een half uur ging ik toch maar een rondje lopen, ook aan de overkant geen Juli te zien. Om uiteindelijk toch met een taxichauffeur te praten, hij vroeg of ik mijn vriendinnetje zocht die naar Playa Larga te gaan en wees achteruit. Bleek Juli al die tijd 3 meter achter me te zitten, we hadden elkaar beiden niet gezien. In elk geval eind goed al goed en we waren op weg. In Playa Larga zochten we een schattig huisje uit, in het centrum van het dorp om daarna op zoek te gaan naar een duikschool. In onze zoektocht kwamen we de Belgische familie van het ziplinen ook weer tegen, dat was wel grappig. We vonden de duikschool op het andere strandje en informeerden naar de mogelijkheden. We konden de dag erop op pad voor 1 of 2 duiken. Ze zeiden gecertificeerd te zijn (geen idee wat voor certificaat), en genoeg equipment mee te nemen zodat ze iets konden vervangen dat niet goed meer was, klonk als een prima plan.

Playa Larga heeft een veel relaxter sfeertje dan Havana. Het is een plekje waar ook veel Cubanen op vakantie gaan. De mensen waren in voor een babbeltje zonder dat ze iets wilden verkopen. Zo hadden we al snel aanspraak van 2 Cubaanse boys en werden we uitgenodigd voor een feestje 's avonds in el bosque (klinkt als..in het bos?). Bij een voedselkraampje raakten we in gesprek met de broer van Chino (we zijn nooit achter zijn echte naam gekomen). De verwilderde Duitser had verteld over Chino en dat hij een leuke casa had, dus het was toevallig dat we zijn broer tegenkwamen. We werden uitgenodigd om 's avonds in zijn restaurantje vers zeevoedsel te eten voor 7 euro, klonk als een goed plan. Na een siesta gingen we op zoek naar de casa van el hermano de Chino. Die vonden we niet, maar daar in de buurt zat wel een ander restaurantje met een knappe ober die ons voor dezelfde prijs vers zeevoedsel bood, dus die keuze was snel gemaakt. Ook deze jongeman had het over het feest in het bos, voor ons een bevestiging dat daar echt iets gaande was en we niet zomaar het bos werden ingelokt. Iedereen ging daarvoor naar een andere bar. Dus we zeiden de ober hem daar later te ontmoeten. Zo gebeurde het dat we in de bar tegen de 1e 2 Cubanen van die dag aanliepen, vervolgens de broer van Chino en Chino zelf tegenkwamen, en ondertussen nog met een half oog keken of de ober er nog aan kwam. We hadden snel vriendjes gemaakt! We beloofden de broer van Chino een dag later nog eens de zoektocht te wagen en gingen met de 2 Spanjaarden naar dit geheimzinnige feestje. 1 van hen nam de tijd om zeer langzaam Spaans met mij te spreken en dat ging best heel aardig. Tot dan toe had Juli steeds het woord gevoerd in rap Spaans, en was ik eigenlijk al afgehaakt. Met deze jongen kon ik eindelijk een beetje oefenen. Het feest bleek op een terrein te liggen dat 'El Bosque' heette en niet zomaar midden in het bos. Na een beetje billen schudden bliezen we de aftocht. We moesten de dag erop immers fit zijn voor het duiken!

Een oude Amerikaans schoolbus pikte ons op en bracht ons richting de duikschool. Nadat alles was ingeladen kwamen we op de eerste duikspot aan. We hoefden niet op een boot, maar konden zo direct het water in lopen. Vrij relaxed. De uitrustingen waren wel wat anders dan ik gewend ben. Mijn mondstukken werden van te voren wel 3 keer vervangen. Eenmaal in het water kwamen er bubbeltjes uit mijn meter en mijn extra mondstuk. Toen ik de bemanning hierop wees, zeiden ze: yes leak, but small, no problem. Ik besloot mijn meter maar goed in de gaten te houden. Terwijl we met de groep afdaalden richting het koraal zag ik dat er bij iedereen wel ergens een lijn bubbeltjes uit de uitrusting omhoog steeg, terwijl de bubbeltjes toch echt alleen uit je mond horen te komen. Het was wel een gezellig gezicht. We doken eerst langs een hele grote koraalwand. Het koraal was nog prachtig intact! Er zweefden allemaal mooie gekleurde visjes en kreeftjes doorheen, een lust voor het oog! Daarna bekeken we een gezonken schipwrak en alles wat daaraan groeide. Mijn duik ging eigenlijk heel goed, na een jaar niet meer te hebben gedoken. En zoals gezegd waren de lekken klein, ik had na 54 min. nog ruim lucht over. Omdat het bij mij lekker ging besloot ik de 2e duik ook te doen. Juli paste omdat ze last van haar oren had en bleef wat op het strand lummelen. De schoolbus zette ons weer keurig thuis af. Toen besefte ik pas dat we niks in ons logboek hadden vastgelegd, iets wat je als gecertificeerd duiker normaal na elke duik doet. Wij gingen terug naar de duikschool, helaas kwamen we daar niet verder dan een stempel in ons boekje en zullen ze me volgende keer maar op m'n blauwe ogen moeten geloven dat ik in Cuba gedoken heb.De fietstaxi van en naar de duikschool werd ons gratis aangeboden, hij wilde zelfs geen geld aannemen toen we hem wat kleins voor de moeite wilden geven. Ik denk dat hij zich gewoon een beetje verveeld. 's Avonds dan toch de broer van Chino bereikt. Hij maakte inktvis voor ons klaar, het resultaat was echter vrij teleurstellend. Te taai met teveel hotsauce, zijn bonensoep was wel goed te pruimen, dat maakte het dan weer een beetje goed. Daarna nog een klein drankje gedaan met 2 Duitsers en onze Spaanse vrienden om te drinken op onze laatste avond daar. Er waren weer aan aantal mensen die zich aan ons hadden aangeboden: Taxi lady? No? Boyfriend free! Ook fietste er een jongen met losse handen ons voorbij terwijl hij in het Spaans "I'm single!!" uitriep. We wisten alle verleidingen te verstaan en ik vertrok de dag erop naar Trinidad, terwijl Juli richting Vinales ging.

De bus naar Trinidad was zo ongeveer een uur te laat, zoals vertrouwd. Juli had me daar Casa Maria Guadalupe aangeraden, dus met maps.me en gps paraat liep ik daar in 1 lijn heen. Bij die casa hadden ze geen plaats voor me, maar ze belden even een rondje en vonden een plek voor me daar vlak om de hoek in het centrum van Trinidad. Ik sprak af 's avonds terug te komen voor het avondeten. De man van de casa kon namelijk voor een prikkie kreeft bereiden en volgens Juli en Guillermo was hij een goede chef. Eerst het stadje verkend. Ook Trinidad kent veel koloniale invloeden, het ligt in de bergen en ziet er prachtig uit. De klinkertjes waarover je loopt passen helemaal in het plaatje, maar zijn wel een vrij pijnlijke zaak op slippers van 5 euro. Terug bij casa Maria Guadalupe was de tafel al voor me gedekt. Er volgde een heus menu van kreeft, een poging tot patatjes, rijst met knoflook, sla en brood. Als je in Cuba eet doen ze nooit kinderachtig over de hoeveelheden voedsel. Het toetje was in mijn ogen een paar scheppen zeer vloeibare honing, een wat merkwaardige afsluiting van een zeer smaakvol maal. Er volgde nog een glaasje Chanchanchara, de fameuze lokale cocktail en ik was helemaal tevreden. Ik zat op een dakterras en een trapje hoger op het volgende dakterras zaten 2 Amerikanen: Hector en Chris. Dat was hartstikke gezellig. We dronken nog wat in de bar van een hotel en spraken af elkaar om 23:00 bij de trappen te ontmoeten om het nachtleven van Cuba eens te verkennen. Zij zaten wel volledig in Cubaanse sferen en verschenen uiteindelijk pas om 23:30. Intussen had ik alweer nieuwe vrienden op de trappen gemaakt, nog 2 Amerikaanse boys: Nyan en Neeks. Toen het groepje compleet was vertrokken we de berg op naar la cueva. Er zat daar gewoon een club in een echte grot! Je daalt het trapje af en dan is er een enorme ondergrondse ruimte waar je in kan feesten. Onderweg naar de club kon je her en der sigaren en cocktails kopen. In de wachtrij voor de grot sloten zich nog een Fransman en een groepje Amerikaanse meiden zich bij ons aan, dus dat werd een mooie avond. De dag erop heb ik nog wat musea bezocht: het boefjesmuseum over Che, Fidel en consorten en nog een archeologisch museum, waar onder meer wereldreiziger Humboldt vondsten heeft achtergelaten. Van gebruiksvoorwerpen van de Indianen tot een heuse opgezette zeehond. Dit alles lekker knullig in open vitrines, vond ik wel weer grappig. Na het eetfestijn met de kreeft de dag ervoor besloot ik me vandaag in een restaurant aan krab te wagen. Een rampzalig idee, het was werkelijk niet te hachelen. Na 3 happen heb ik het laten staan. Gelukkig waren de gefrituurde banaan (een hele normale groente hier), rijst en sla vullend genoeg. Je kan in Cuba dus wel lekker eten, maar je weet nooit waar en wanneer je aantreft. Het blijft verrassend. Voor nu laat ik het hierbij, volgende keer meer inzicht in het leven van een Cubaan onder het regime van de Castro's...

En hee: sterkte he in de Hollandse vrieskou. Ik hou het zonnetje nog een klein weekje hier goed? ;) Hasta Luego!