Op eigen houtje Yucatan verkennen rondom Campeche, Merida en Valladolid!

Eigenlijk wilde ik van San Cristobal naar Palenque gaan, maar de nachtbus was al volgeboekt. De enige optie was om met een tour te gaan, maar die vertrok 4 uur 's nachts en ging wéér langs een waterval. Zodoende besloot ik direct door te reizen naar Yucatan, met als eerste bestemming Campeche, omdat die reistijd nog wel te behappen was. In de nachtbus van San Cristobal naar Campeche maakte ik voor het eerst mee dat we door de immigratie werden gestopt. Serieus kijkende mannetjes in een kostuum komen dan je paspoort en immigratiepapieren checken. Ik zat naast een aardige Mexicaan die dat nog eens extra voor me uitlegde via Google translate. Zo rond 2 uur 's nachts moesten we met zijn allen de bus uit omdat deze werd gereinigd. Zaten we echt op te wachten met ons slaperige hoofd. Voor mijn aardige buurman bleek dit de eindhalte te zijn en tot mijn verbazing drukte hij een briefje met zijn telefoonnummer in mijn handen, ik mocht hem bellen als ik nog vragen had. Na zo'n 20 minuten mochten we de bus weer in, waar nog een zichtbare walm van schoonmaakmiddelen hing. De bus kwam netjes in de ochtend aan en vlak voordat we stopten kreeg ik nog een briefje met telefoonnummer, dit keer van een meisje dat ook in Campeche uitstapte. Geen slechte score, 2 nummers in 1 busrit. In Campeche had ik eerst wat regeldingen te doen, zoals vliegtickets naar Mexico City boeken, aangezien ik had besloten daar voor mijn laatste weekend terug te keren en een blogje schrijven in een internetcafé. Toen ik daarmee klaar was keerde ik terug naar het hostel. Een kleine gelegenheid, paar maanden geleden geopend door de gay eigenaar en zijn chihuahua, daarnaast chillden er nog twee van zijn vrienden. Ze vroegen of ik honger had, het was inmiddels zo rond lunchtijd en namen me mee naar een lokaal cafeetje. Ook hier kreeg je bij elk drankje dat je bestelde een gerechtje geserveerd, daarnaast bestelde ze nog twee lokale gerechten om mij te laten proeven. Een andere backpacker die dezelfde dag aankwam, Henry, werd een mailtje gestuurd dat we daar zaten. Een uurtje later kwam hij ons met backpack en al vergezellen. Die vrienden van de hosteleigenaar liepen een beetje bijdehand te doen. Eentje beweerde dat hij eigenlijk Roemeens was. Je moest zijn hoofd eens zien toen ik vervolgens een paar woorden in het Roemeens tegen hem sprak, hij had geen idee. Al met al was het erg gezellig en hebben we daar best een tijd gezeten. In het hostel zetten we de festiviteiten voort met biertjes en drankjes.

Ik was van plan de volgende dag weer te vertrekken, maar het leek me toch wel leuk om ook iets van het stadje te zien, dat was er de vorige dag niet echt van gekomen.. Campeche ligt op het schiereiland Yucatan en Yucatan is heet! Zeker als je net uit de bergen komt. Toch trotseerde ik met Henry de hitte in ploeterden we in de volle zon over de boulevard. Mooi om weer aan de blauwe zee te zijn. Daarin dobberden bootjes die door vogels bemand werden en kwamen we vissers tegen, die de gevangen visjes als een trosje in de boom hingen alsof ze daaraan groeiden. Het centrum van Campeche staat op de werelderfgoedlijst van Unesco. Er loopt een oude stadsmuur dwars doorheen, waar je op kan klimmen en uit kan kijken over de gekleurde huisjes. Eenmaal op de  muur blijken veel van die huisjes alleen een façade, waarachter het huis is vergaan. Ook hier weer een lokale markt, met avocado's groter dan mijn hand en veel fruit. Wij waren op zoek naar een verse vruchtensap, maar konden die vreemd genoeg nergens vinden. Uiteindelijk vroeg ik om een limoensapje bij een tacotentje, maar dat drankje bevatte zoveel suiker dat ik er alleen maar meer dorst van kreeg. Ze houden erg van zoetigheid hier, Coca Cola is dan ook erg populair en het is volstrekt normaal om dat bij je ontbijt te drinken. Wellicht samen met chilaquiles, een gerecht met tortillachips. We liepen ook nog het stadsmuseum in, dat gratis bleek te zijn. Daar genoten we vooral van de airco. Het museum leek verder een redelijk random verzameling van oude voorwerpen ook hing er een verzameling foto's van Bulgarije, vraag me niet waarom. Nu ik Campeche had gezien, besloot ik dezelfde dag nog de bus naar Merida te pakken. Het voordeel van Yucatan is dat alles veel dichter bij elkaar ligt. Hierdoor zit je max 2-3 uur in de bus, bovendien gaan bussen veel vaker dus is de kans een stuk kleiner dat ze volgeboekt zijn. Een stuk makkelijker reizen dus! In Merida zou ik Mathilde weer treffen, nog een goede reden om door te gaan!

Na 1 drankje in een café in Merida met Mathilde en nog wat mensen gingen we op tijd naar bed, want de volgende ochtend wilden we op eigen houtje de omgeving verkennen. Samen met Mathilde, Matthew (VS) en Alexa (Canada) pakten we de lokale bus richting Mayapan. Een terrein met oude Maya ruïnes. In tegenstelling tot het bekendere Chichen Itzá, hadden we hier bijna het hele terrein voor onszelf én mag je de ruïnes beklimmen. Daarnaast is het ook nog eens veel goedkoper, waardoor we samen besloten er ook een gids bij te huren. Deze vertelde ons over de geschiedenis en de verborgen symbolen. Mayapan betekent vlag. De Maya's bestudeerden de cyclus van de zon en maan aandachtig en stemden daar hun kalenders en bouwwerken op af. Deze liggen dus geheel in overeenstemming met de hemellichamen, daarnaast tekent zich 1 dag per jaar een bijzonder lichtpatroon af op de gebouwen, wegens de stand van de zon die dag. Nadeel van zo'n rustige plek is, hoe kom je er in vredesnaam weer weg? Maar volgens die mannen die daar zaten was het dichtstbijzijnde dorpje op loopafstand en anders konden we liften en een truck aanhouden. Zo liepen we langs de snelweg en staken af en toe een hand omhoog. Tot onze verbazing stopte er ook nog eens een truck, alleen bleek die naar Merida te gaan en wij hadden als bestemming Telchaquilo. Lopend kwamen we er ook wel. Telchaquilo is hartstikke klein en qua lunch zagen we niet veel meer dan een fruitkraam. Inmiddels aardig gedehydrateerd bestelden we sowieso elk een liter verse vruchtensap en informeerden we naar een plek om te lunchen. De marktkoopvrouw wist wel iets, ze vroeg of we mole lustten. Mole is een saus, rijk van smaak met veel ingewikkelde ingrediënten, vaak gecombineerd met vlees. Dat lustten we wel! Ze pakte haar telefoon en niet veel later kwam er iemand met een autootje vier porties mole brengen. Ondertussen kwamen er her en der stoelen tevoorschijn en werd het een en ander op de kraam opzij geschoven zodat we een tafeltje hadden. Perfect geregeld. Daarna vroegen we rond voor vervoer naar een cenote in de buurt. Cenotes zijn een natuurverschijnsel, volgens mij uniek voor Mexico. Het zijn meren die zich in een grot bevinden. Bij sommige schijnt er door een gat in de grond zonlicht naar binnen, waardoor je het blauwe water nog mooier ziet schitteren. Via via werd er een tuktuk geregeld waar we voor in totaal 60 peso (komt neer op 2,50 euro) over een hobbelig weggetje naar de cenote werden vervoerd. We hebben maar wat fooi gegeven. Hoewel bij deze  cenote op dit tijdstip niet de zon naar binnen scheen, was het wel een heerlijk koel, helderblauw ondergronds meer waar we lekker in konden zwemmen. Daarna lieten we ons door een enthousiaste local meetronen naar nog een cenote in de buurt, net ontdekt, stond nog niet op internet en Google Maps zo vertelde hij ons enthousiast! Moesten we zien van hem. Was uiteindelijk nog best een end lopen en een deel van de groep maakte zich zorgen dat we niet voor het donker terug in Merida zouden zijn. De cenote bleek nogal klein en onooglijk te zijn haha, maar wat mij betreft toch best leuk om te zien. En de man die met ons meeliep zorgde er alweer voor dat we met een collectivo via een andere dorpje naar Merida terug konden rijden. Al met al zo'n leuke dag! Echt een lokale ervaring, 1.000 keer beter dan zo'n tour met een hele groep en mooi om te zien wat je samen met de behulpzame inwoners voor elkaar kan krijgen. Daarna haalden we ijs bij Palo, een zaakje met super lekkere smaken en hebben we pizza gegeten, omdat we wel eens wat anders wilden dan taco's. De volgende dag nóg een ijsje, voordat we op de bus naar Valladolid stapten, met de hele crew, Alexa, Matt & Mathilde.

Valladolid is een mooi stadje met veel sfeer, wat mij betreft veel aantrekkelijker dan het toch wat rommelige en chaotische Merida. Rustige straatjes, met ook hier gekleurde woningen, wat vreemd genoeg niet verveelt. Mathilde was de free walking tour aangeraden, daarom hadden we dus bus 's middags genomen zodat we die om 17:00 nog konden meepakken. Wij braaf naar de ontmoetingsplek, maar niks! Bleek ineens opgeheven te zijn ofzo. Wel vonden we op het plein nog een andere free walking tour, die ging om 19:00 van start. Dan die maar! In de tussentijd keken we wat rond op het centrale plein en keken onze ogen uit naar de kleuren die in de hemel verschenen. Een prachtige zonsondergang in Valladolid! En dat in combinatie met veel vogels die rondvliegen en kwetteren, zeker geen straf. De tour was dus in het donker, en om eerlijk te zijn, behoorlijk saai. We liepen precies de route die we zelf al hadden gemaakt tijdens een verkennend rondje. Was ook eigenlijk maar één weg die we afliepen. Alleen ter aanvulling nog een museumpje met foto's in. Vergeleken met tours in andere steden zou ik deze zeker overslaan, wie weet dat de andere, die niet doorging wel de moeite waard was.. Vervolgens gegeten bij een schattig restaurant in een mooie tuin. Ze serveerden o.a. tonijn tartaar als voorgerecht. Mathilde & ik waren daar helemaal enthousiast over en vertelden dat het ons lievelingsgerecht is. Zelf bestelden we het niet, omdat het alleen een voorgerecht was en we maar 1 gang gingen doen. Matthew had echter geen mega honger en liet zich meeslepen in ons enthousiasme. Drie keer raden wie er de volgende ochtend diarree had....oeps sorry Matt! Ik had ook een hapje genomen, maar gelukkig nergens last van. Onze groepschat op whatsapp hebben we vervolgens de tuna tartare crew genoemd,  kon hij gelukkig wel om lachen. Daarna nog een drankje bij een café en kletsen op het dakterras van het hostel, maar het niet gek laat gemaakt, want we hadden nog mooie plannen voor de dag erop!

Hier in de buurt zijn namelijk nog veel meer cenotes! En gewoon bereikbaar per fiets. Dus we huurden een aantal (veel te kleine) fietsjes en gingen op pad. De hosteleigenaar had een aantal cenotes aangewezen  op Google Maps en als meest ervaren fietser nam ik de leiding. Terwijl de anderen nog aan het uitvinden waren hoe de achteruittraprem werkte volgde ik de suggesties van Google Maps over kleine hobbelige weggetjes. Klinkt romantisch, maar een van die weggetjes voerde een flink eind langs een....jawel....vuilnisbelt. Bovendien lagen er aan aantal grote plassen op deze weg waar we dwars doorheen moesten en die ongetwijfeld vervuild waren, dus dat drong zich lekker in mijn schoenen. Dit kwam ook wel doordat de ingang die we wilden nemen ineens afgesloten bleek te zijn, waardoor we dus verder langs de vuilnisbelt moesten, tja doe je niks aan. Nog een stukje ploeteren en we hadden cenote San Lorenzo Oxman gevonden! Met een kleine toegangsfee en verplicht zwemvest konden we afdalen in de grot. Dat stelde zeker niet teleur! Een prachtig, groot en helder meer, waar vanaf de opening aan de bovenkant de boomwortels en een soort lianen naar beneden groeiden. Daarnaast hadden ze een touw opgehangen van waaraf je het water in kon slingeren. Dat hebben we allemaal gedaan natuurlijk. Cenotes zijn echt top, omdat hij in Yucatan dus hartstikke warm is en het is een mooie en heerlijk koele plek om te zwemmen. Daarna fietsten we verder naar cenote Samula, ook prachtig en weer heel anders dan de vorige! Deze was veel meer afgesloten met een klein gat bovenin waardoor de zonnestralen nog mooier uitkwamen. Hier ook heerlijk gezwommen en stiekem foto's zonder zwemvest genomen (niet verder vertellen). Daarna fietsten we terug naar Vallodolid om nog even de stad te verkennen. Dat was in elk geval het plan. Echter vlak nadat we terug waren gekomen kwam het ineens met bakken uit de lucht. De dag ervoor was er ook wel een kort buitje, maar niks vergeleken met dit! De straten begonnen helemaal onder te lopen en meer op rivieren te lijken. Na ons een uurtje in het hostel verveeld te hebben gingen we toch maar met wat geleende paraplu's naar buiten. Aan de plassen was echt niet te ontkomen, dus weer volledig doorweekte schoenen, maar wel als voordeel dat het vuile water eruit werd gespoeld. We bereikten een koffietentje toen de regen stopte, maar net toen we weer naar buiten wilden ging het weer keihard tekeer. Mathilde was dapper en ging alsnog de stad in, ik bleef met Alexa en Mascha (die we in een cenote hadden opgepikt) zitten tot het voorbij was. Daarna nog lekker gegeten met de hele crew, voordat we weer deels onze eigen weg gingen. Ik pakte diezelfde avond nog de bus naar Tulum. Daarover volgende keer meer!