Een gelukkig weerzien! Schildpadden spotten, mooie zonsondergangen en Indonesische liefdesverhalen

Eindelijk na 2 jaar tijd was het weer tijd om mijn backpack op mijn rug te hijsen en richting het verre Oosten te vertrekken! Nu wel met een extra goede reden. In juni 2014, mijn laatste maand van een half jaar backpacken kwam mijn meest geliefde idioot, Angela, een maand mee reizen. Dat was voor mij mijn laatste maand, voor haar is het toen pas begonnen en dat beviel goed want ze is nog steeds onderweg. Enig voor haar natuurlijk, maar ik heb haar al anderhalf jaar moeten missen, dus ik dacht laat ik haar dan maar opzoeken. 18 uur reizen, maar je moet er wat voor over hebben.

Ik vloog met Qatar Airways, best luxe allemaal, je kon uit veel films kiezen, ook een hoog gehalte Bollywood en Arabische gekke dingen. Wat een heerlijk verschil met Ryan Air 2 weken geleden. De gehele vlucht gratis drankjes kunnen bestellen en als je ligt te slapen word je zachtjes wakker gemaakt voor de maaltijd. Na 9 uurtjes vliegen kwam ik aan in Doha. Dat is ook een apart vliegveld. Het is mega groot en modern en de eyecatcher is een kunstbeeld van....een mega grote gele teddybeer, ja je verwacht het niet. Verder staan er ook rustig palmbomen binnen en zijn er hele grote rustruimtes, voor mannen en vrouwen apart waar je lekker kan liggen tijdens je overstap. Ik vond dat iets te risicovol want ik had maar 3 uurtjes en wilde niet in slaap vallen. Daar komt bij dat ik in 18 uur in 3 verschillende tijdszones heb gezeten. De vertrektijd die op m'n ticket van Doha naar Denpasar stond was in lokale Qatariaanse tijd, gelukkig kon ik gratis Wifi tevoorschijn toveren om erachter te komen wanneer dat dan was in mijn wereld. Nog een vlucht van 6,5 uur waarin ik voornamelijk geslapen heb, had stiekem in 2014 nog wat slaappillen uit Thailand meegenomen en die deden goed hun werk.

Zelfs iets voor tijd kwam ik aan in Denpasar op Bali. Dat effect werd echter weer geheel teniet gedaan door de ongelooflijke lange tijd dat ik op mijn bagage moest wachten. Gelukkig kwam het er uiteindelijk toch uitrollen en mocht ik na nog wat douane controles het land in. Angela was diezelfde dag aangekomen dus ik wist nog niet of ik haar op het vliegveld of ik het hotel zou treffen. Maar ze stond me op te wachten hoor! En ik was dubbel gelukkig, want wat had ze in haar handen? Bier! Ze weet toch wel hoe ze me blij moet maken. Dankzij de goede onderhandelingsskills van Angela hadden we een goedkope taxirit naar ons hotelletje in Kuta.

Over Kuta kunnen we kort zijn: wij vonden het verschrikkelijk. Het is mega druk, er komen continu scooters langs en elke 5 minuten is er wel iemand die je iets wil verkopen. Om enigszins de rust te zoeken maar even een massage genomen. Daar hebben we wel weer gegiecheld (uiteraard). Door het werk achter de computer in NL zitten mijn schouders en nek nogal vast. Dus ik riep 'oeh ze zitten aan mijn knobbels' waarop Angela zich afvroeg wat voor lichaamsdeels dat dan was en of ze dat ook heeft. Bovendien werd er naast ons iemand zijn bikinilijn gewaxt, wat ook vrij apart was om te volgen. De masseuses vonden ons ook wel gezellig en hebben ons wat Indonesisch, waarvan ik de helft alweer vergeten ben en wij hen wat Nederlands geleerd, Het is was grappig dat sommige woordjes nog hetzelfde zijn, omdat de Nederlanders hier natuurlijk hebben gezeten. Ja is bijvoorbeeld gewoon precies hetzelfde, wat vrij apart klinkt in een verder totaal andere taal. Van Kuta hebben we niet veel meer gezien dan ons hotel en de ' beer garden' waar je voor 7 euro een paar uur lang onbeperkt kan bbq'en en drinken. De eerste avond moest mijn komst natuurlijk gevierd worden, en ons kennende werd dat vrij laat. We wilden Kuta graag de volgende dag verlaten, maar we werden pas 13:30 wakker en de boot naar Gili T was inmiddels al weg. We hebben de tweede dag nog een poging gedaan om naar het strand te gaan, maar toen ging het net regenen dus dat werd toch weer Beer Garden. Wodka Red Bull leek ons wel een prima drankje voor die avond. We hadden echter niet helemaaal bedacht dat die Red Bull hier een stuk sterker is, en met de hoeveelheid die we op hadden leidde dat ertoe dat we de hele nacht en ook makkelijk de dag erna op zijn gebleven. Onze pick up van 10:30 hadden we dus prima gehaald en na een tijdje met een overvol busje te hebben gehobbeld bereikten we de boot naar Gili T.

Gili islands betekent letterlijk 'kleine eilanden', er zijn er een heleboel van, maar de bekendste zijn Gili Trawangan, Gili Air en Gili Meno. 8 maart is het op Bali oud jaar en op 9 maart nieuw jaar, dat wordt Nyepi genoemd. Tijdens Nyepi doen de Balinezen voor de goden alsof ze niet op het eiland zijn, wat dus inhoudt dat alles gesloten is en je verplicht bent om de hele dag in je hotel of hostel te blijven. Op de Gili's doen ze hier lekker niet aan mee, dus dat leek ons een goede ontsnappingsmogelijkheid. De boot kwam aan in Gili T, de grootste van de Gili eilanden en dat was gelijk een verademing in vergelijking tot Kuta. Een stuk rustiger, geen scooters, niet continu lastig gevallen. We trokken saamen met Ricky, een Engelsman die Angela al eerder had ontmoet in ons guesthouse. We hebben vooral een beetje rondgewandeld, een hapje gegeten op de night market, lekker verse inktvis van de barbecue en op een rustig strandje vanaf zitzakken de prachtige zonsondergang bekeken. Maar eens vroeg naar bed gegaan, we waren immers al 48 uur wakker. 

Op de Gili's zijn gemotoriseerde voertuigen verboden. Al het vervoer vindt daarom plaats met paard en wagen en op fietsjes. Het zijn echt ongelooflijke hoeveelheden die ze op de wagens laden en de paardjes zijn superklein, maar het kan allemaal. Die dag erop hebben Ans en ik een fietsje gehuurd en zijn we helemaal rondom gefietst, ondertussen uiterraard een tussenstop op het strand. Halverwege kon je een via een trappetje omhoog om naar een viewpoint te gaan, We hebben een serieuze poging ondernomen. We waren denk ik 2 meter omhoog toen we toch maar weer rechtsomkeert maakten. Het was ongelooflijk heet en verder ook niet heel goed begaanbaar op slippers, misschien een andere keer? Voor de lunch ontmoetten we Ricky weer en Shaun, een reismaatje van Ricky die inmiddels ook was gearriveerd. In Thailand heb ik me vaak verbaasd over hoe snel het eten in restaurants geserveerd wordt, hier in Indonesie is het onvoorstelbaar hoe ongelooflijk lang ze erover doen. Shaun en Ricky zaten er al een half uurtje en de pasta van Shaun was er nog steeds niet, nou zou je denken dat is niet zo gek, maar de saus bestond slechts uit olie, knoflook en chili's, dus hoe lang kan het duren? Nou 45 min dus. Angela en ik dachten slim te zijn door samen 2 salades te bestellen, daarvoor hoeft in elk geval niks gekookt te worden, Na weer een kwartier kwam de ober met een triest hoofd terug "for the Greek salad...sorry no tomatoes", ach kan gebeuren, maar daarna kwam er "sorry nog cucumber" om vervolgens te eindigen met "sorry no feta cheese", omdat we weinig zin hadden in alleen sla vervingen we die maar door sate. Onze garnalencocktail kwam wel gewoon en 3 keer raden wat daar ruimschoots door de sla heen zat..tomaat! Je gaat je toch afvragen of ze wel weten wat tomato betekent.Daarna moest natuurlijk het nachtleven even verkend worden. Er is 1 club die vol staat met beer pong tafels, ik moest even testen of ik mijn skills nog had, het was inmiddels alweer 2 jaar geleden. Ik had 1 potje nodig om in te komen en heb daarna 2 Duitse meisjes verpletterend verslagen, I still got my mojo! 

Voor de dag erna hadden we een snorkeltripje geboekt. Angela was echter op dag 2 al de hele dag aan het niezen en waar ze bang voor was gebeurde: de volgende dag was ze ziek. Ze had koorts en uitslag en bovendien erg veel pijn aan haar schouder, die na een val in de zee de nacht ervoor steeds meer pijn was gaan doen. Voor haar werd het dus een tripje naar de dokter. Shaun, Ricky en ik stonden keurig om 10:00 bij de boot waarna het uiteindelijk nog een half uur duurde voordat we vertrokken, zoals dat hier gaat, De boot heeft glas in de bodem waardoor je de visjes al kan zien en stopte verder op 3 snorkelplekken. Voor Shaun was dit een persoonlijke overwinning, hij kan namelijk pas sinds kort zwemmen. Eigenlijk wilde hij een life jacket meenemen op de boot maar die heeft hij uiteindelijk toch op het strand achtergelaten, dat was overwinning nummer 1. Omdat hij niet kan zwemmen is hij bang voor diep water. Dus Ricky en ik sprongen er eerst uit om eens rond te kijken, en echt, het water daar was hartstikke ondiep. Dus kom maar op. Vervolgens heeft hij nog 10 minuten op de kant zitten twijfelen en is hij uiteindelijk gesprongen toen de boot al naar veel dieper water was verschoven, wat een gek. Het viel mee, hij is niet verdronken! Het was een leuke spot, veel koraal en gekleurde visjes, zoals zebravisjes, de andere namen ben ik helaas vergeten. Op de tweede spot zaten de schildpadden! Door de glazen boot zagen we al een hele grote op de bodem chillen en met het snorkelen toch een paar meer. Helaas zijn het vrije luie beesten, op het eind ging er gelukkig eentje toch nog een stukje zwemmen, wat nog leuker was om te zien. Angela haar dag was een stuk minder, de pezen in haar schouder zijn verrekt, ze heeft een bacteriele infectie en haar enkel licht verstuikt. Dit houdt in, veel pillen, geen alcohol, geen zware lichamelijke inspanning en niet te veel zon: oftewel een dagje in bed voor haar. Nadat we terug zijn gekomen hebben Angela en ik nog een klein rondje gemaakt door de wat kleinere straatjes en bij een schattig restaurantje gegeten, leuk om te zien! Het is soms nog wel wat lastig om die locals te verstaan, ze hebben zo;n eigen manier om het Engels uit te spreken. Ik schrok dan ook een beetje toen een klein Indonesisch mannetje lachend aan me vroeg: "Do you like extreme?" Na herhaling bleek het iets minder heftig te zijn en vroeg hij " Do you like icecream?" Toch even een moment van verwarring. Angela hield het braaf bij de watermeloensap en ging maar vroeg naar huis 's avonds. Ik ging nog even gezellig met Ricky en Shaun op stap. De Duitse meisjes die ik de avond ervoor had verslagen met beer pong wilden revenge, leuke poging hoor, maar we hebben ze weer genadeloos afgemaakt. Daarna vrede gesloten en samen op stap. 1 van de Duitse meisjes was zo dronken mede door dat verlies dat ze op een gegeven moment het laatste beetje bier uit haar flesje over haar gezicht gooide en schreeuwde "I drink beer with my eyes!", toen vond ik het allemaal een beetje te gek worden en ben ik braaf naar huis gegaan.

Gezien de beperkingen van Ans en onze nachtelijke escapades volgde een rustig dagje op het witte strand. Ricky en Shaun wezen ons er 's avonds echter op dat we bij een tentje 3 cocktails voor 10 euro konden halen, wat zo belachelijk goedkoop is dat we het ondanks alle dokterverboden niet konden laten schieten. Dat we vervolgens een gratis shotje van de eigenaar kregen hadden we ook niet kunnen weten. Kortom, wij eindigden op een strandfeestje en hadden uiteindelijk een klein aantal uurtjes slaap voordat de dag volgende dag naar Gili Air vertrokken. Het was voor Ans nog een hele uitdaging om met 1 schouder een backpack en een rugtas op een wiebelende boot te krijgen, Vervolgens werd de boot zo vol geladen dat het ook de locals wat te gortig werd en besloten dat een deel van de mensen die naar Air gingen maar op het water van de ene wiebelende boot op de andere ernaast moesten overstappen, dat hebben we maar even aan ons voorbij laten gaan. Ons oorspronkelijke plan was om van Gili T naar Lombok te gaan, echter gezien de lichamelijke beperkingen van Angela kunnen we daar nu nog niet zo veel, dus werd het Gili Air. Dat bleek een schot in de roos! Het is hier weer een stuk rustiger dan op Gili T, er rijden minder paardenkarretjes door de straat en de hele sfeer is gewoon meer ontspannen. Het is een hele prettige plek om te verblijven en je krijgt meer mee van de cultuur, ik heb ook al een hagedis van zeker 30 centimeter rond zien wandelen, erg mooi, We verblijven in stijl in bamboe hutjes met een ventilator. Lekker aan het water gegeten door de straatjes over het eiland gelopen. Er zijn minder hotels dus je komt veel Indonesiers tegen op fietsjes of elekrische scooters, die geen geluid maken en dus wel zijn toegestaan. Daar rijden gerust ook kinderen van 10 op al dan niet met nog 2 erbij, alles is mogelijk hier. Tijdens onze wandeling zagen we dat er ergens om 21:30 een filmavond werd gehouden, leek ons wel een prima idee. Ook hier weer lachwekkende verhaspelingen van de locals. Om haar schouder rust te geven loopt Angela rond met een blauwe mitella. Aangezien dat nogal opvalt vraagt letterlijk iedereen wat er gebeurt is en als zeker 2 hebben gevraagd 'what happened with your leg?'. Toen we in het cafe voor de film aankwamen vroeg ik waar die werd gedraaid en de ober antwoordde met 'downstairs' terwijl hij naar boven wees. Die film was echt een grote grap. De slechtste B horror film die ik ooit heb gezien. Er vielen groene steden uit de hemel die alle honden aggressief maakten en waardoor bijv. een klein hondje genaamd 'coconut' het gezicht van zijn baasje eraf at. Uiteindelijk was het vermakelijk door hoe slecht het was.

God wat een verhaal alweer, maar we zijn aanbeland bij vandaag! Ik had om 11:30 een kookcursus geboekt. Aangezien Angela wat zuiniger moet doen en iets minder interesse in koken heeft liet zij deze aan zich voorbij gaan. Wel heeft ze 's ochtends de zonsopgang gezien en vrienden met een local gemaakt. Dit was wel tegen wil en dank, ze werd namelijk om 05:00 wakker van de loeiende liederen uit de moskee die hier weet ik veel hoe vaak per dag klinken om mensen op te roepen voor het gebed. Ik was hier rustig doorheen geslapen. Na samen ontbijt ging ik lekker koken en zij nog maar een dutje doen. Het is hier laagseizoen en dus had ik prive kookles! Er was 1 kok en 1afwasser, aardige jongens van Lombok. Die afwasser was nogal een versierder en benieuwd of ik een vriend had. Hij vond mijn ogen erg mooi, volgens hem waren ze geel en groen, ik hou het toch op blauw. Ook prees hij mij om mijn lach en mijn lange neus. Die laatste vond ik vooral erg grappig. De kok was wat serieuzer en heel leuk om mee te babbelen. Hij woont op Lombok en wij willen daar morgen heen dus hij heeft tips gegeven voor de wat minder toeristische plekken. Daarna heb ik 4 gerechten leren koken en nog even na gekletst.

De kok heet Pian en is al getrouwd (hij is 3 jaar jonger dan ik). Ik was wel benieuwd hoe hij zijn vrouw had ontmoet en dat was wel een goed verhaal. Als je in Indonesie trouwt heb je 2 trouwdagen. Op de tweede dag loop je met al je vrienden in een processie over straat en moeten alle auto's wijken, Hij was op dat moment vrachtwagenchauffeur en ging opzij. Zij zat op een scooter en wilde voor de truck langs rijden maar hij blokkeerde haar weg. Daarop werd zij heel erg boos omdat ze er toch echt langs wilde en begon uit woede op de truck te slaan. Hij probeerde uit te leggen dat hij ook niet meer naar achter kon en nodigde haar nog uit om in de vrachtwagen te zitten, lekker in de airco. Ze was echter zo boos dat ze weigerde. Later ging het regenen en gingen beiden apart van elkaar naar hetzelfde restaurant. Op het moment dat zij binnenkwam, was er nog maar 1 plekje vrij, namelijk naast hem. Ze had eten besteld en vroeg waar er plaats was. Ze wezen haar op die kruk. Zij zag hem van de achterkant en tikte op zijn schouder om te vragen of ze plaats kon nemen. Toen ze zijn hoofd zag werd ze echter weer zo boos dat ze zelfs haar eten cancelde en het restaurant uitliep. Bij toeval hadden ze een week later dezelfde boot naar Gili T. Hij vertelde haar dat er een zwakke plek in de weg zat waar ze in zou vallen als ze er overheen ging. Ze zei eigenwijs dat ze zeer goede ogen had, ging eroverheen en viel naar beneden. Op dit punt in het verhaal ging Pian op een kruk staan om te laten zien hoe hij zo van boven naar beneden met haar ging babbelen. Hij ging nog grapjes uithalen door z'n hand aan te bieden en toch weg te trekken en heeft even met haar gekletst over wat was voorgevalllen. Hij heeft haar 7 minuten laten zitten en in die tijd heeft ze hem vergeven en haar excuses aangeboden voor haar gedrag, Vervolgens heeft hij haar eruit gehaald. Ze had op dat moment nog een vriend maar is met hem uit elkaar gegaan en een maand geleden dus met Pian getrouwd! Goed verhaal toch?Wie verzint er nou zo iets? Als man moet je hier eerst de hand van je vrouw aan de ouders vragen en vervolgens onderhandelen over een prijs die je voor haar moet betalen. Dan komen haar ouders ook naar jouw ouders en als ze het eens worden vindt de eerste trouwdag in een witte jurk plaats in het huis van de familie van de vrouw. Voor de tweede trouwdag moet de bruidegom weer in de buidel tasten. Nu moeten ze een bedrag overeenkomen dat hij de ouders betaalt om de kosten te dekken die zij hebben gemaakt om haar te moeten opvoeden, een dure grap voor de man dus! Vervolgens vindt dan die optocht plaats op straat en zijn ze getrouwd. In dit gebied zijn de meeste mensen Islamitisch en zijn de regels streng. Als je als man met een vrouw op stap gaat, bijvoorbeeld winkelen, en je komt terug als het donker is (hier al om 18:30) moet je met haar trouwen. Maar ze zijn ook niet helemaal van gisteren, dus spreken ze wel stiekem af, en zeggen ze tegen hun ouders dat ze naar hun vrienden gaan, boefjes! 

Tot zover een lesje Indonesische cultuur. Ik ga die slaapkop maar weer wakker maken want die ligt zo ongeveer al de hele dag te slapen. Nadat ik haar wakker heb gemaakt om te helpen de gerechten van de kookcursus op te eten is ze er rustig weer ingedoken. Maar eens een bootticket naar Lombok scoren waar we mogelijk overmorgen Pian ontmoeten. To be continued...En de foto's komen binnenkort ook. Dikke cliffhanger...tot later! Groetjes van Angela ook he :)!