Lombok: op stap met de locals!

Stop! Voor je verder leest! Ik heb foto's toegevoegd aan m'n laatste reisverhaaltje en daar zitten wat pareltjes tussen die je niet wil missen, dus vergeet niet die te bekijken. Mochten de foto's je verwarren, deze site vond het grappig om ze in omgekeerde volgorde te zetten, dus wil je ze kloppend hebben bij het verhaal, begin dan vooral achteraan.

Tot zover de huishoudelijke mededelingen. Na Gili Air wilden we naar Lombok gaan, na wat informeren over de prijzen voor het transport besloten we het erop te wagen om de volgende ochtend de lokale boot te pakken en dan aangekomen in de haven van Bangsal een taxi te regelen voor een prijs die dus onder de prijs van een gearrangeerde rit ligt. Challenge accepted. Met de lokale boot ging het vrij soepel. Ons was verteld dat hij om 08:30 zou vertrekken, en dat we om 07:30 aanwezig moesten zijn. Toen we om 07:30 aankwamen en een ticket kochten zeiden ze dat we zouden vertrekken op het moment dat de boot vol zou zijn. Nou was er op dat moment behalve ons, nou ja, ongeveer niemand. We zagen het al gebeuren dat we daar nog 3 uur zaten. Maar het wonder geschiedde! We vertrokken gewoon al om 07:20 en dat is hier echt zeer uitzonderlijk, heb nog nooit eerder mee gemaakt dat iets in Azie zonder vertraging vertrok, laat staan te vroeg. Aangekomen op het vaste land kwamen de chauffeurs als vliegen op de stroop op ons af. Pian, die me de dag ervoor een kookcursus had gegeven had me verteld dat het ongeveer 1,5 uur rijden was naar Tetebatu, de plaats waar hij woont en onze bestemming voor die dag. De chauffeurs beweerden echter dat we er 4 uur over zouden doen en begonnen met een openingsbod van 600.000 rupiah, zwaar boven de standaardprijs. Met genoeg rekken en ergens gaan zitten en afwijzen hadden we het uiteindelijk voor elkaar dat we voor 375.000 gebracht werden en hadden we toch zeker wel een euro of 2 bespaard op de gearrangeerde rit haha. Maar hee, wel een eigen auto met airco in plaats van opgepropt in een toeringbus. Op het laatste moment probeerden ze ons alsnog te belazeren. We moesten de chauffeur 250.000 betalen en hen de rest van het bedrag, dus 125.000. Ze hebben nog een tijdje zeer stellig beweerd dat zij dan recht hadden op 175.000, toen we ten slotte vroegen of ze wel konden tellen zeiden ze " Sorry, no school! No school!"  Boefjes. De autorit was eigenlijk meteen al heel leuk! We slingerden door de bergen en zagen overal langs de kant van de weg aapjes zitten, ook reden we langs marktkraampjes waar ze alles wat je maar kan verzinnen verkopen.

Na een rit van ongeveer 1,5 uur kwamen we aan bij onze Homestay. Eigenaar Chris verwelkomde ons met een avocadosapje en een bordje fried noodles. Hij begon een beetje te babbelen en gooide er wat Nederlandse woordjes uit. Dit ging uiteindelijk over in het onze proberen te verkopen van tours door de omgeving, die naar onze mening nogal stevig geprijsd waren, dus die beslissing stelden we nog even uit. Eerst maar eens een dutje. Daarna vroegen we Chris of hij een kaartje had van de omgeving. Hij zei "yes" en verdween toen 10 minuten om vervolgens terug te komen met een handgeschreven kaartje, Toegegeven, creatieve oplossing. We trokken de bergschoenen aan en ging op weg richting de waterval. Al gauw werden we op de weg aangesproken door farmer Dan. Hij wilde ons graag zijn rijstvelden laten zien en voor we het wisten balanceerden we achter hem aan over de randjes land tussen de rijstvelden. Onderweg heeft hij ons van alles laten zien: de gewassen van gewone rijst, zwarte rijst, sticky rice, voor bruine suiker, guave en dragonfruit. Ook toonde  hij ons de crocodiletree, deze had tandjes. Haha nee joh dat geloof je toch niet? Er zaten wel bobbeltjes op de leken op een krokodillenhuid, vandaar de naam. Ons watervalplan viel in het (haha) water. Maar Dan nam ons mee naar een andere waterval en is onderweg een leuke gids geweest. Dit watervalletje was een beeetje lullig, maar op de foto's ziet hij er wel mooi uit. Daarna nam hij ons nog mee voor een kopje thee bij een vriend van hem en hielp ons met het kopen van een Indonesische simkaart. Gezien eerdere ervaringen met oplichters vroegen we ons stiekem al af hoeveel geld Dan voor deze rondleiding ging vragen. Hij vroeg echter alleen heel verlegen of we iets wilden geven en we vonden zijn rondleiding ook wel wat waard. Toen de simkaart inmiddels geinstalleerd was, was het letterlijk pikdonker (en dat al om 18:30) en zijn we met de zaklamp terug naar onze homestay gelopen. We hadden ervoor gekozen om naar Tetebatu te gaan omdat Pian, die mij kookles had gegeven dit had aangeraden. Hij zei het is niet zo toeristisch, je wordt niet lastig gevallen en de mensen vinden het bijzonder om je te zien, precies wat wij leuk vinden! Hij zou een dag later komen, dus we probeerden hem 's avonds te bellen. De simkaart bleek na een "hello" te hebben uitgewisseld geen beltegoed meer te hebben. Gelukkig belde Pian daarna op de telefoon van Chris. Hij bleek al in Tetebatu te zijn en beloofde ons de volgende dag op te halen. Intussen had Chris nog een x of 3 gevraagd of we zijn toer niet wilden doen. We vertelden dat Pian ons op kwam halen met de auto, dus dat we er voorlopig van af zagen. Hij vertelde dat we daar erg veel mazzel mee hadden en raadde ons nog wel wat plekken aan om met Pian heen te gaan.

De volgende ochtend kwam Pian al aanwandelen toen wij nog aan ons ontbijt zaten. Hij babbelde nog wat Indonesisch met Chris en wij aten ons ontbijt op en stapten bij hem in. Gaan we een toer doen? vroeg ik. Hij vertelde dat we alleen naar zijn huis gingen, terwijl hij eerder toch grootsere plannen had, maar wij vonden het sowieso al leuk dat hij ons meenam. Hij woont samen met zijn vrouw bij zijn ouders en de rest van de familie woont in huisjes eromheen. Angela en ik vormden een attractie die ze nog nooit eerder hadden gezien! We zaten lekker op een plateautje van bamboe met Pian, en de rest van de familie inclusief een rij kinderen stond op een meter of 3 afstand naar dit vreemde tafereel te kijken. Terwijl de vader van Pian in een palmboom klom om kokosnoten voor ons te plukken (boom van minstens 15 meter hoog) kwam er af een toe een familielid met een baby'tje op de arm dichterbij. De meeste baby's moesten toch echt huilen toen ze al te dichtbij die vreemde witte wezens met hun lange neuzen kwamen. Eentje was vrij dapper en kwam echt vlakbij Angela. Ans heeft echter al een tijd last van een kriebelhoest en onderdrukte die al een tijdje, maar op een gegeven moment moest die hoest er toch uit, dat werd het baby'tje net iets teveel en ook deze begon te jammeren. Wij probeerden, nadat we bij het ontbijt 2 koppen thee op hadden een verse kokosnoot met een litertje of 3 aan kokosmelk leeg te drinken uit beleefdheid. Nadat we daar een tijdje gezeten hadden stelde Pian toch voor om samen naar de waterval te rijden, een leuk uitje voor ons, en omdat we daar konden zwemmen een mooie gelegenheid om onze overvolle blaas te legen. Al snel kwam de aap uit de mouw. Toen Chris 's ochtends met Pian aan het babbelen was had hij laten weten niet blij te zijn dat Pian ons meenam aangezien dat ten koste van zijn zaken ging, Pian verzocht ons dus Chris mede te delen dat we alleen naar zijn huis waren geweest, geen probleem! Een spannende, hobbelige autorit later kwamen we aan bij een bosweggetje dat naar de waterval leidde. Het was te merken dat het laagseizoen is, ook hier waren we de enige Westerlingen. Er liepen wel een hoop Indonesiers rond, het was dan ook een zondag. Eenmaal bij de waterval aangekomen zijn we ongeveer met iedereen daar op de foto gegaan.Stonden we hoor in bikini tussen de locals die met broek en hoofddoek en al gaan zwemmen. "Excuse me miss, can we do some kind of photosession with you?" waren wij wel voor in. Op de terugweg werden we ook nog gestopt door een jongen die dolgraag met ons op de foto wilde "picturrrrre please? Photo? Photo?" Toen wij ons daartoe bereid toonden stonden binnen 2 tellen al zijn vrienden er ook naast om op de foto te staan. Was niet helemaal zijn bedoeling verder, dus hij vroeg daarna ook nog om een foto met alleen ons 2, geen probleem hoor. Heb me nog nooit zo'n attractie gevoeld. Een andere groep die voorbij liep wilde ons allemaal de hand schudden, het was een ware vertoning.

Daarna ging Pian lunchen met zijn vrouw en zette ons bij een restaurantje af. We zochten al naar een plek toen we gewenkt werden door 2 andere locals die rondom een tafeltje vol voedsel zaten. "come join us!" zeggen we natuurlijk geen nee tegen. Er werden 2 bordjes voor ons bijgehaald en we mochten gewoon opscheppen. Op 1 bordje lag spinazie en vissenhoofd, dat was weer eens wat nieuws, Ons gezelschap bleken Gun en Hill te heten. Behalve dat ze hun voedsel met ons deelden, behandelde Gun mijn verbrande huidje met een stuk Aloe Vera. Dat is zeer slijmerig vanbinnen en dat werd over me heen gesmeerd, maar het verkoelde wel. Gun was de eigenaar van het hele zaakje. Hij vroeg of we al wisten waar we 's avonds gingen eten en of we al eens geitensate hadden geprobeerd, dat was niet het geval dus we spraken af om daar 's avonds weer heen te wandelen en dan zou hij ons meenemen. Ook beloofde hij dan ricewine te halen. Wat dit precies zou worden was nog een beetje een verrassing. Je zou wellicht denken aan sake, maar ik heb ricewine gedronken in Cambodja en Vietnam en dan leek meer op zeer sterke drank, het wordt vaak thuis gestookt, dus het alcoholpercentage wil ook nog wel varieren. Na onze lunch terug naar de homestay. 's Middags was er een traditionele Sasak (de lokale cultuur daar) bruiloft. Pian had al verteld dat de bruid en bruidegom dan in een optocht over straat gaan. Wij hadden de mazzel dat er die dag 1 plaatsvond, dus hup! Achterop de scooter ernaartoe. Dit was met recht een optocht! De rij met mensen was enorm lang en oorverdovend! Er liepen namelijk mensen tussen met allerlei instrumenten en zeer goede versterkers, niet alles even zuiver maar ach. Iedereen was prachtig aangekleed en helemaal opgemaakt, zelfs de allerjongste meisjes waren geschminkt. Het hele dorp was dan ook uitgelopen om te kijken. Vooraan werd een enorme versterker voort geduwd met daarachter 2 zangeressen met microfoons die daar met elektriciteitsdraden aan vast zaten. Er werd meerdere keren gebaard of wij niet een mopje wilden zingen, dat hebben we voor eenieders welzijn maar vriendelijk afgewezen. Zo liepen we een tijdje mee in de optocht en weer bleven we niet onopgemerkt. Ze vonden ons maar zeer curieus en zaten af en toe aan onze benen omdat die zo bleek zijn. De optocht eindigde bij een podium waarop de bruid en bruidegom gingen zitten. Dat was het fotomoment. Er gingen ook een aantal familieleden met ze op de foto, wij keken gefascineerd toe. Ineens vroeg er een jongen of wij ook met het bruidspaar op de foto wilden. Ik wilde dat wel, maar het leek me een beetje ongepast. Hij zei dat ik gewoon mocht gaan, maar ik aarzelde wat. Uiteindelijk pakte hij ons vast en trok hij ons zo naar voren. Op de foto dus! Wel heel leuk om te hebben. Beetje lullig was dat wij weer spontaan de attractie werden. Overal werden mobieltjes en camera's tevoorschijn getoverd om ons vast te leggen, We zijn ook zo onweerstaanbaar.

's Avonds terug naar het restaurantje van Gun en bij hem in de auto. We reden een kilometer of 6 om te eindigen bij een onooglijk klein straat restaurantje aan de drukste weg waar voortdurend auto's voorbij raasden. Maar het moet gezegd worden, de geitsate en geitencurry waren echt heerlijk! Zonder dat we hem ontmoet hadden waren we hier nooit terecht gekomen. Daarna was het ricewine tijd. We zouden nog ergens heen rijden om een fles te kopen. Dit ging over in zeer hobbelige weggetjes door woonwijkjes en we eindigden bij een huis, waar we een bekertje mochten proeven. Deze smaakte weer heel anders dan de rijstwijnen die ik tot dan toe had geproefd, echt een beetje naar wijn, vreemd genoeg. Hij vroeg of we 1 of 2 flessen wilden. Aangezien Angela nog ziekig was en toch niet echt dronk bestelden we 1 'fles' (minder dan een euro) en tot onze hilariteit kwam ze met een strak gevulde plastic zak terug, dat is namelijk goedkoper dan een flesje, gekke Indo's. Nog een klein drankje gedaan met Gun en afgesproken hem de volgende ochtend weer op te zoeken om naar de markt en de sojafabriek te gaan.

Die dag erop vonden we het wel welletjes in Tetebatu en checkten we uit. We liepen naar Gun en zeiden dat we die dag wel door wilden reizen naar Kuta (Lombok), ik heb immers maar 3 weken de tijd. Wat een geluk, hij vond het prima om ons daar heen te rijden tegen betaling van de benzine. Onderweg heeft hij ons nog meegenomen naar een marktje en een sojafabriek. Ze hebben wel een grappig idee van wat een fabriek is, alles wordt nog met de hand gedaan. Daarna naar de pottenbakkerij waar Angela en ik allebei zelf een asbak hebben gekleid, wat waren we trots! ;) Ik kocht nog wat leuks voor thuis waarop de vrouw van de winkel weer met me op de foto wilde, Ipad erbij en hopsakee. Meteen toegevoegd op fb ook. Het grappige aan de Indo's is dat ze Engels spellen zoals ze het zelf uitspreken, ze had dan ook als berichtje op mijn fb geplaatst: 'thanks for your coming, i hope you combec visit in arsop', snap je hem? Verder nog gestopt voor voedsel en bij  de Bantik schilders voordat we bij een hotel werden afgezet. We hebben Gun maar even op een drankje getrakteerd als bedankje. Omdat Angela nog flink aan het hoesten was en er ook weinig te beleven was daar zijn we maar vroeg gaan slapen.

De ochtend erop voelde ze zich nog niet beter en bezochten we een kliniek waar iemand werkte die weliswaar een doktersjas aan had maar qua medische kennis onderdeed voor ons en dat wil wat zeggen. Een hoestdrank rijker wilden we plannen maken om de omgeving te verkennen toen Gun belde. Hij was met de auto onderweg en wilde nog wel een dagje onze gids zijn, ideaal! Kuta is niet veel meer dan een strand en wat kledingkraampjes dus dat hadden we ook wel weer gezien. Bij Gun in de auto nog een strandje opgezocht en daarna door gereden naar Senggigi. Soms denk je dat je je niet meer kan verbazen over de wijze van vervoer van de locals en dan komt er weer een voertuig langs waar nog meer mensen bovenop zitten, of een vrachtwagen met een open bovenkant waar de kokosnoten in een hoopje bovenop liggen en er bij elke hobbel uit kunnen rollen (hobbels zitten er nog wel eens in deze wegen). Weer een vermakelijk tochtje dus, waarbij we ook langs een gebied reden waar mensen goud aan het zoeken waren. Na nog een heerlijke lokale lunch werden we afgezet bij ons hostel in Senggigi. Ans voelde zich inmiddels weer een stuk slechter, dus we probeerden nog maar een kliniek uit. Deze was een stuk professioneler, ze deed een kort lichamelijk onderzoek en stelde een keelonsteking vast. Er werd weer een hele rits pillen voorgeschreven waaronder capsules waarin ze zelf van alles gemixt hebben. De pillen hebben allerlei  vrolijke kleurtjes, waaronder een soort met dezelfde kleur als mijn nieuwe nagellak. Kleuren we leuk bij elkaar :). Uitgeput van de medicijnen legde Angela zich te ruste en ging ik nog even op avontuur. Oftewel: mijn haar laten knippen bij de lokale salon. Voor 2,85 wilde ik wel een gokje wagen. Dit ging ook bijzonder in zijn werk. Ik zat voor een spiegel en wees met mijn vingers aan hoeveel eraf mocht. Vervolgens ging ze achter mijn rug aangeven hoeveel ze eraf wilde halen, wat ik natuurlijk in de spiegel voor me niet kon zien. Ik dacht dat ze het concept met een spiegel aan de achterkant nog niet begrepen hadden. Gelukkig ging ze zeer voorzichting te werk en liet zien wat ze eraf had gehaald en vroeg of dat genoeg was of dat het meer mocht zijn. Ik ben blij met het resultaat en dat voor zo weinig! Uiteindelijk liet ze wel met een spiegel achter m'n rug zien wat het eindresultaat was, dat was weer een aparte verrassing. Vanaf Senggigi wilden we door naar Nusa Lembongan, een eilandje voor Bali om daar te duiken. Maar vanwege Angela haar terugval hebben we er nog maar een nachtje aan vastgeplakt hier. Vandaag rustig aan gedaan: strandje en massage. Gelukkig heeft de stapel pillen wel effect! Dus morgen de boot op naar Nusa Lembongan, in de volgende blog hopelijk duikavonturen...stay posted!