Meterslange mantaroggen op Nusa Lembongan, cheeky monkeys in Ubud en gratis Arak in Canggu

Tijd om door te gaan naar Nusa Lembongan! Onze pick up bij het hotel was om 12:00, 's ochtends dus nog de tijd om een gebedje te doen bij de Pura Batu Bolong tempel die over de zee uitkeek en nog wat belachelijke producten te kopen bij de lokale supermarkt. Angela had een prachtige bungalow recht aan het strand geregeld voor ons. We zijn naar Nusa Lembongan gegaan om te duiken! We liepen bij wat duikscholen langs om te informeren en uiteindelijk viel onze keuze op Big Fish, tegen een redelijke prijs en in groepen van max. 4 konden we de volgende ochtend met ze mee naar Manta point (om goudvissen te spotten natuurlijk) en Crystal Bay. Aangezien duiken met een kater geen aanrader is zijn we 's avonds weer naar een mooie openluchtbioscoop gegaan. De Revenant draaide, de film waarbij Leo eeeindelijk een Oscar heeft gewonnen! Overigens geen idee waarom, de film duurt mega lang, is super traag en Leo gaat echt al 5 x dood (SPOILER ALERT) voordat hij aan het einde echt dood gaat. Hij was zo saai dat Ans in slaap was gevallen. We waren iig goed uitgerust voor de duiken de dag erna!

We hadden heel handig verzwegen dat mijn laatste duik alweer 2 jaar geleden was (zo'n opfriscursus is duur man) en Angela nog zwaar aan de medicatie zat en verzamelden om 08:00 bij de duikschool. De eerste bestemming was Manta Point, spannend! Duimen dat we ze tegen zouden komen. Nog even wat instructies gehad, het zijn nogal grote beesten en ze kunnen recht op je af zwemmen, maar ze zijn totaal niet agressief, dus als dat gebeurt moet je gewoon rustig blijven hangen en dan zweven ze vlak langs je heen. Plons! Achterover het water in en langzaam naar beneden zakken. We hadden mazzel! Er zijn wel 5 mantaroggen op slechts een paar meter afstand langs komen zweven, en wat zijn ze groot zeg! Tussen de 3 en 3,5 meter lang. Er kwam ook nog een klein schildpadje langs zwemmen. De tweede duik was ook heel erg vet! De dive site Crystal Bay deed haar naam eer aan. Heel veel koraal met allerlei beestjes ertussen. Er was ook een soort grote paddestoel van koraal, waarbij je ook onder de 'deksel' kon kijken, ook helemaal volgegroeid met koraal in allerlei kleuren, zeker mooi! Nusa Lembongan is een vrij rustig eilandje, in tegenstelling tot de Gili's rijden er wel gemotoriseerde voertuigen rond, maar qua feestjes is er weinig te beleven. Het is meer gericht op gezellige terrasjes en de openluchtbioscoop. Onze duikinstructeur had ons verteld dat er die dag (een vrijdag) altijd op 1 plek een feestje was en dat die die avond in de Blue Corner plaatsvond. Na een welverdiend dutje die zo ongeveer de hele middag duurde gingen wij dus die kant op. Een 'feestje' was wel een beetje teveel gezegd hoor. Het was meer een beetje loungen op rustige muziek met cocktails. Het spannendste was eigenlijk de terugtocht naar onze bungalow. Ans kwam met het idee om via het strand te gaan i.p.v. over de weg. Onderweg kwamen we van alles tegen! Zoals jongens en meisjes die onhandig dicht bij elkaar lagen op een handdoekje, heel veel krabbetjes die keihard zijwaarts wegrenden als we eraan kwamen, honden (vriendelijke en minder vriendelijke) die graag met onze slippers wilden spelen en tot slot een vrij grote dode vis die daar plots lag.

De dag erop gingen we het eiland verkennen. Aangezien de hoestpillen Angela trillende handjes bezorgen bestuurde ik de scooter en ging zij achterop. Voor 2,50 p.p incl. benzine hadden we deze de hele dag tot onze beschikking. We hadden een kaartje mee van het Guesthouse. Nusa Lembongan is via een gele brug verbonden met het eilandje dat ernaast ligt, Nusa Ceningan. Het plan was dus om een rondje over Lembongan te gaan, halverwege de brug over te steken, Ceningan mee te nemen, de brug weer over en het rondje af te maken. De eerste stop was bij de Mangrove bossen, hier boekten we een boottochtje met een lokale boot van een half uurtje. Zoals ik al vertelde was the Revenant een ernstig saaie film, dit boottochtje kwam er qua saaiheid verdacht dicht bij in de buurt. Angela is echter niet in slaap gevallen, dus denkt toch dat de film wint. Die bomen zijn hartstikke mooi hoor, maar na 2 heb je het eigenlijk wel gezien, ze lijken allemaal nogal op elkaar, en qua dieren hebben we alleen een paar kleine visjes en een grote spin gezien, nogal een schril contrast met de dag ervoor. Gauw verder scheuren dus op naar de Yellow Bridge, ook wel Skinny bridge, hij is namelijk zo smal dat je er maar met 1 scooter tegelijk overheen kan. Verder is de bodem van houten plankjes gemaakt en verzekerde onze duikinstructeur dat we Indiana Jones muziek zouden horen als we erover heen gingen. De houten plankjes maakten een vrij gammel geluid, maar we hadden geen tegenliggers en de overgang ging soepel. Iets minder soepel ging het over de wegen op Nusa Ceningan, het was vaak meer gat dan weg, ook waren er erg steile heuvels tussen en onze scooter kon het toch echt niet aan om ons tweeën tegelijk naar boven te brengen. Dat werd dus af en toe een stukje wandelen voor Ans. Toch bereikten we zonder echte moeite Dreampoint waar we uitzicht hadden op de zeewier plantages en even een duikje in een zwembad namen terwijl we op onze lunch wachten, zwaar leven. Door naar de kliffen waarvandaan we goed zicht hadden op de surfers. We zijn daar even gestopt voor een drankje en daar ontmoetten we muppet! Zijn echte naam ben ik vergeten, die bijnaam had hij namelijk binnen 2 minuten en paste erg goed bij hem. 1 van de meest wazige mensen die ik ooit heb ontmoet. Hij praatte erg langzaam, wij vroegen ons af waar hij aan zat, hij zei zelf aan de spierverslappers. Later kwam zijn vriend Mark erbij en die vertelde dat hij hem Chlomazepam had gegeven, een soort valium, dat sloeg blijkbaar goed aan. Even gebabbeld en Indonesische nummers uitgewisseld zodat we ze wellicht 's avonds nog konden ontmoeten. Wij scheurden terug via de Yellow Bridge naar Devil's Tears, nog een uitzichtpunt met steile kliffen, om af te sluiten bij de Panoramabar die uitzicht bood over de hele kust van Nusa Lembongan. We stonden op het punt terug te rijden toen Muppet en Mark ons uitnodigden om in hun resort vanuit de infinity pool de zonsondergang te bekijken, an offer we can't refuse...Een klein stukje terug, duizend duizend trappen af en we troffen Mark en Muppet in de infinity pool met een Bintang. Muppet was inmiddels een paar biertjes verder en zijn niveau van wazigheid was tot ver boven de kliffen uitgestegen. Zijn geheugenspanne omtrok zo ongeveer 2 minuten en hij was dan ook continu alles kwijt. Toen we aan kwamen was hij zijn zonnebril verloren, die lag namelijk vlak achter hem in hem zwembad. We hebben hem eerst een tijdje laten zoeken en vervolgens was hij volledig verbaasd en blij toen we hem aanwezen. Na de zonsondergang leek het hem een goed idee om naakt te gaan zwemmen. Zijn zwembroek had hij over het randje gehangen en hij poedelde poedelnaakt verder. Wij vonden het wel terecht om die zwembroek een klein duwtje te geven. Gezien zijn korte geheugenspanne leverde dit mooie taferelen op, van het zich oprecht afvragen hoe het kwam dat hij naakt was tot een aantal vruchteloze pogingen om zijn zwembroek terug te vinden. Aangezien er nog meer gasten in het resort rondliepen hebben we hem uiteindelijk maar zijn zwembroek gewezen, hij was zo blij dat hij hem weer had dat hij van blijdschap de lucht insprong. Weer een memorabele afsluiting van deze dag. Voor ons tijd om terug te scooteren, want de volgende ochtend pakten we de boot naar Bali om Ubud te bezoeken.

Ubud is een wat grotere stad in Bali, wel met gezellige kleine straatjes. De hoofdattractie is het heilige monkey forest. Je kan vast raden wat voor dieren hier los lopen. Vanaf ons hostel zijn we hierheen gewandeld. Voor de zekerheid had ik m'n rugzak thuisgelaten, die apen schijnen nogal brutaal te zijn...Angela had er wel 1 mee, maar met slechts 1 vakje met een rits, het grotere vak ging moeilijker open. Nou, ze heeft het geweten, af en toe zaten er wel 2 apen tegelijk op haar rug. De open vakjes aan de zijkant waren zo leeg gehaald, daar zaten nog snoepjes in verpakking in. Ook het ritsvakje hadden ze zo open, maar die had Ans uit voorzorg vast leeg gehaald, het grote vak kregen ze gelukkig niet open. Voor mij vooral leuk om naar te kijken en foto's van te maken. Behalve dat er apen zitten is het ook echt een prachtig bos met hele grote mooie bomen, zeker de moeite om even rond te wandelen. Er zijn vreemde mensen in het stadje Ubud, iedereen schijnt te denken dat we taxi heten en ze roepen voortdurend onze naam. Om nog wat cultureels te doen zijn we 's avonds naar een Balinese dans gaan kijken. Een grote groep Indonesiërs beeldde al dansend een verhaal uit.  De 'muziek' verzorgden de dansers zelf door er a capella geluiden bij te maken. De dans kenmerkt zich door soepele bewegingen waarbij de dansers er uit zien als een soort trekpoppetjes, ze kunnen heel goed hun lichaamsdelen onafhankelijk van elkaar bewegen. Toen op het einde per ongeluk bijna de voorste rij publiek in de fik werd gestoken gingen wij met z'n tweeën achterop bij een scootertaxi (omdat het kan) terug naar het hostel. Onze wekker ging namelijk alweer om 01:30 (!) aangezien we een trekking naar Mount Batur hadden geboekt waarbij we de zonsondergang konden bekijken.

We zouden tussen 02:00 en 02:30 bij het hostel worden opgepikt. Uiteindelijk werd dit 03:00 met een taxi waar net niet iedereen in paste. Gelukkig kon er snel een extra taxi geregeld worden en gingen we op weg. We hadden van een meisje uit het hostel al vernomen dat het inbegrepen ontbijt niet veel voorstelde. we kregen een soort MacDonald's boxje met daarin 1 gekookt ei, 1 onbelegd sneetje witbrood, 1 groen banaantje en 1 groene mandarijn. Gelukkig waren wij goed voorbereid en hadden we zelf bananen, mangosteen, zoete koekjes, zoute koekjes, snoepjes en pinda's mee. Hé, we moesten wel 2 uur klimmen. We kwamen in het pikkedonker aan op een parkeerplaats vol met bussen en toeristen. Daar bleek dat er ook te weinig zaklantaarns waren. Toen we weigerden zonder te gaan werden er gelukkig nog 2 tevoorschijn getoverd. Tot zo ver de belabberde organisatie. We hadden namelijk wel een fantastische gids! Hij kon weliswaar maar ongeveer 10 woorden Engels en sprak ze uit met zo'n sterk Indonesisch accent dat hij ze ook ongeveer 10 keer moest herhalen voordat je het verstond, maar verder was hij een fantastische begeleider. Terwijl wij op onze stevige bergschoenen, fantaserend over liften en roltrappen, naar boven zwoegden, huppelde hij op teenslippers met sokken de bergen op, terwijl hij mijn rugzak droeg en mij en Angela, soms zelfs allebei tegelijk, een handje gaf om moeilijke stukken te overbruggen. Zoals ik al vertelde waren en massa's toeristen die ook op dit moment de vulkaan beklommen. Gelukkig was het echt pikdonker op dat tijdstip, hierdoor zag je de andere toeristen alleen als een rij lichtjes die de bergen op slingerde, een erg mooi gezicht. Af en toe als we pauzeerden deden we onze zaklampen uit en keken omhoog, er was een erg heldere sterrenhemel waarbij de melkweg duidelijk zichtbaar was. Onder de onnavolgbare aanwijzingen en toelichting van de gids zoals 'slow but slow!' en 'that maybe mount Agung' beklommen in 2 uur de gehele berg. Bovenop gekomen begonnen langzaam de eerste oranje zonnestralen boven het wolkendek uit te komen. Vanuit ons uitzichtpunt konden we ook Mount Rinjani op Lombok zien liggen en hadden we zicht op Mount Agung. Dit uitzicht was een geweldige beloning voor de twee uur durende klim. Daarna zijn we via de bergkammen en door het zwarte lavazand langs de kleine en grote krater van mount Batur naar beneden gelopen.

Rond 09:00 waren we helemaal afgedaald. Daar stond alweer een taxi op ons te wachten. Sociaal als Ans en ik zijn gingen we even met de taxichauffeur babbelen. We stelden hem wat vragen en gooide er wat geleerde Indonesische woordjes in, vooral 'pantat enak' doet het erg goed bij de locals (dit betekent uiteraard 'lekker kontje). Hij vond dit erg gezellig en ging ook vragen terug stellen, waaronder of we al bekend waren met Arak. Wij hadden hier nog nooit van gehoord. Hij wist te vertellen dat dit een lokaal gestookte drank is, vrij sterk, maar zeker de moeite om te proberen. Hij nodige ons uit om eind van de middag/ begin van de avond bij zijn taxistandplaats langs te lopen om Arak te proeven. We hoefden dan alleen naar zijn naam te vragen. Deze naam stemde op zich al vrolijk: hij stelde zich voor als Mardy BoomBoom. Hierna was het eerst tijd voor een schoonheidsslaapje. Daarna hebben we de markt van Ubud bezocht: afdingen tot de max! We kwamen er al snel achter dat ze voor alle producten met een openingsprijs van 150.000 roepiah beginnen. Als je dan een beetje moeilijk kijkt gaat er al wat vanaf. Als je vervolgens het spel afmaakt door weg te lopen roepen ze je voordat je het weet 30.000 achterna en heb je het gekocht voor 1/5 van het openingsbod, een leuk spel. Op de markt denken ze overigens niet dat we 'taxi' heten, maar worden we voortdurend 'yes please' genoemd. Daarna op naar de taxistandplaats, hier zat op het moment een andere Indonesiër. Wij spraken de magische woorden 'Mardy BoomBoom'. Deze bleek op dat moment op een ceremonie te zijn. De Indo die er wel zat vroeg onze namen en toen we 'Angela en Charlotte' zeiden toverde hij zo vanonder zijn desk een flesje tevoorschijn. Mardy had het blijkbaar gewoon voor ons achtergelaten en wij mochten het gratis meenemen, grappig volkje toch die Indonesiërs. We namen gelijk een shotje uit de dop om te proeven. Je voelde het echt door je keel glijden, dus het percentage lag waarschijnlijk aardig hoog, maar het smaakte wel aangenaam. Nadat Angela op fb had gezet dat we in het bezit waren van Arak reageerden mensen erg bezorgd met berichten als: 'Don't drink it! It got me fucked up!' en 'That stuff can make you blind! Don't do it!' Maar wij laten ons niet zomaar bang maken. We sloten de dag af met een bezoekje aan de supermarkt, deze was wel 2 verdiepingen hoog en de 2e hadden we nog niet eens bekeken. We kwamen er rond 22:30 aan en hij zou om 23:00 sluiten. Maar toen we de 2e verdieping beklommen zeiden ze tot onze verbazing dat deze al gesloten was. Toen we echt heel zielig keken gaven ze ons nog 10 minuutjes de tijd, maar begonnen al wel direct 1 voor 1 de lichten uit te doen, grapjassen.

Na twee dagen hadden we Ubud wel weer gezien en wilden we verder. Ik had nog maar 2 dagen vakantie over, dus we dachten toch maar aan Kuta omdat het dicht bij het vliegveld zit. Maar er bood zich vanzelf een betere kans aan. Zoals de meeste van jullie wel weten heb ik op mijn 18e op Malta gewoond en daar heb ik leuke contacten aan overgehouden waaronder Piero Timpano. Hij heeft zich inmiddels in Bali gevestigd en nodigde ons uit in Canggu. Hij paste op dat moment op een villa met zwembad. We zaten nog wel een beetje met het vervoer in onze maag toen hij spontaan aanbood ons met de auto te komen halen en vroeg hoe laat we dat dan wilden. Zodoende stond de volgende dag om 12:00 de auto voor en gingen we naar Canggu. Over de villa had hij niks teveel gezegd: een supergroot huis met een mooie tuin met zwembad, een grote binnen- en buitenkeuken en voor ons tweeën een kamer met airco en eigen badkamer. Het flesje Arak leek ons wel prima als bedank cadeautje. Later zijn we nog naar het strand gereden en hebben nog een drankje gedaan bij Old Man's, de strandtent daar in de buurt. 's Avonds uiteraard nog even naar de supermarkt. Daar viel ons oog op prachtige I love Bali onderbroeken! Deze hadden we al eerder gezien, dus dit was gewoon het lot, we moesten er twee meenemen. Ze waren er in de maten s, m en l, maar bij Aziatische maten weet je het maar nooit. Van elke maat hingen er showmodellen bij, die zaten wel met een ijzeren draadje vast aan de stand. Dit vormde voor Angela geen belemmering om ze toch te passen. Er paste precies 1 been in. Het winkelpersoneel vond dit wel ietwat raar en kwam aansnellen. Dat was uiteindelijk wel handig want er was nog maar 1 L met oranje hartjes die we allebei toch echt het allermooist vonden, dus we konden het personeel gelijk vragen of we 1 showmodel mochten kopen en ja hoor dat mocht, we waren dolgelukkig :D.

Mijn laatste dagje dropte Piero ons nog in Seminyak, waar we nog over een marktje hebben gestruind en ik mijn nagels heb laten doen. Seminyak heeft verder vooral wat meer Westerse zaakjes, niet echt wat wij interessant vinden, dus we hebben ons na de lunch weer op laten halen. Wat nog wel grappig is, zoals ik in mijn eerste blog over Indo al vertelde zijn er best veel Nederlandse woorden de Indonesische taal ingeslopen. Ik kwam in die blog qua voorbeelden niet verder dan 'ja', maar heb er inmiddels meer verzameld! We reden langs een zaakje dat motoren verkocht en zagen op een bord groot 'knalpot' staan, en 'velg' bij een fietsenhandel. Toen Angela met een potje schaken jammerlijk verloor van een 11-jarige riep hij triomfantelijk 'schaakmat' om het spel af te sluiten. In de auto gebruiken zij ook een 'koppeling'. Verder zie je heel veel woorden die hetzelfde klinken maar net iets anders geschreven woorden, zoals: handduk, spandduk, kantorpos, polisie, taksi en konstruksie. Het kon dan ook niet missen dat je het oer-Hollandse woord 'gratis' overal ziet hangen. Terug bij de villa wierpen Angela en ik ons op om de Arak op te drinken. Piero leek niet zo happig en gratis alcohol laten wij niet staan. Het combineerde uitstekend met mangosap. Daarna moesten we natuurlijk nog in ons splinternieuwe ondergoed op de foto bij het zwembad. We sloten de dag af met een laatste dansje bij Old Man's, waarna Piero ons nog naar het vliegveld heeft gereden. Angela en ik hadden eigenlijk gewoon de hele tijd ontkend dat ik na 3 weken alweer naar huis moest, het afscheid was dan ook vrij dramatisch. We moesten ook 1,5 jaar gemis in 3 weken inhalen, een hele opgave. Maar we hebben wel alles uit de 3 weken gehaald! Ans en ik kunnen gewoon heel goed samen reizen. Je komt niet met iedereen op zoveel plekken door gezellig de locals te praten. Zeer typisch ook, het duurde maar heel kort voordat we weer op hetzelfde moment dezelfde dingen uitspraken. Het was weer zeer memorabel. Iedereen bedankt ook voor het meelezen en de reacties en tot het volgende avontuur! Die komt vast snel weer, heb nu al weer itchy feet!