Hartjes breken in Baracoa, terug naar Havana en dramatische taferelen op het vliegveld.

Ken je dat? Dat je in een bus of auto naar de volgende plaats wordt gebracht en langs allerlei fotogenieke plekjes rijdt zonder te stoppen? Super frustrerend, ik loste dit op de Hollandse manier op, door de laatste dag Baracoa e.o. te fiets te verkennen. Gelukkig kreeg ik voor 6 euro voor een hele dag een super fancy fiets met veel versnellingen zodat ik de bergen kon bedwingen. Ik ging weer in de richting van Yumuri, maar nu op eigen tempo. De lucht zag er die dag vrij helder uit, dus dat was een mazzeltje. Voor de zekerheid had ik wel de regencover van m'n backpack meegenomen om onder te schuilen (wie neemt er nou een regenjas mee naar tropische oorden? Die zon moet je gewoon afdwingen). Ze vonden het maar een vreemd verschijnsel die Cubanen, iemand die op de fiets over de bergen gaat. Ik kon wel op de nodige support rekenen. Zo kwam er een guagua vol met jongen mannen langs. Een guagua is de lokale bus. Het maakt niet zoveel uit wat voor voertuig het is, als er maar wielen onder zitten en ze er zoveel mogelijk mensen op kunnen laden, vaak zijn dit bijvoorbeeld oude trucks. Er kwam er dus eentje langs en er kwam een hoop gejoel uit de wagen. De hilariteit was ook groot toen ze vlakbij een tussenstop maakten en ik weer de hoek om kwam fietsen. Af en toe viel er een klein buitje en schuilde ik onder een boom en m'n felrode regencover. Terwijl ik uitkeek op plantages, huisjes op toppen van bergen en palmbomen werd ik nieuwsgierig aangekeken door een geitje langs de kant van de weg. Ik bereikte het dorpje Yamal, een verzameling huisjes waar landbouw duidelijk de grootste vorm van inkomen vormde. De voertuigen met goederen voortgetrokken door 2 grote ossen getuigden hiervan. Ik reed hier nog bijna te ver door, maar gelukkig wezen wat Cubanen me de goede weg.

Het voelde toch wel als een reis terug in de tijd, naast de ossenwagens, zag ik zwaar bepakte paarden en mannen die zelf een palmboompje op hun rug droegen. Langs de kant van de weg ook kippetjes en 2 grote varkens met hun kroost. Helaas kwam daar toch het moment dat het voorbij was met de kleine buitjes. De hemel barstte open en daar stond ik langs de kant van de weg onder mijn regencover (undercover haha!). Ik was ruim het laatste dorpje voorbij en nog lang niet bij het volgende dorpje, ook zag de lucht er ineens overal grijs uit in plaats van helder. Hoe lang zou ik daar nog moeten schuilen? Het viel erg mee. Mijn redding diende zich aan in de vorm van een Cubaans busje. Ze vroegen of ik een lift naar Yumuri wilde, ik wilde alleen als mijn fiets ook mee kon. Het was zo'n busje met achterin 2 bankjes aan de zijkant en in het midden wat ruimte voor je benen enzo...of voor een fiets! De mannen hesen hem er zo in en hielden hem allemaal goed vast en ik paste er ook nog bij. We reden eerst nog over wat landweggetjes om nog iemand op te pikken en verderop weer af te zetten, maar voor ik het wist waren we bij Yumuri beland. De man weigerde geld voor de lift en bood ook nog aan me terug te rijden, mocht dat nodig zijn. Dat zijn nou de leuke ontmoetingen!

Bij Yumuri werd ik natuurlijk opgewacht door mensen die me de canyon wilde laten zien, maar aangezien ik daar 2 dagen geleden al in was en er niks aan m'n geheugen mankeert heb ik die afgewimpeld. Bovendien knorde m'n maag inmiddels behoorlijk, dus liet ik me naar een restaurantje aan het strand leiden. Het was een lief klein restaurantje direct aan zee, gewoon in het huisje van de mensen zelf. Ze boden kreeft voor 8 euro, uiteraard incl. de gebakken banaan, een enorm bord rijst en salade, dus de keuze was snel gemaakt. Deze kreeft was nog een stuk verser dan die in Trinidad en dat proefde ik! Super mals en dan met het geluid van de aanrollende zee op de achtergrond, beter kan je het niet treffen. De man kwam vlak daarna ook met een gigantische levende kreeft aanzetten, zo uit de zee geplukt. Ik liet me verleiden tot een wandeling op de bergen rond Yumuri met een gids. Vanaf hier was het ook prachtig. Hij liet me wat fruitbomen zien en wees op een plant met stevige, harige bladeren die ze schijnen te gebruiken als het wc papier op is, dat zijn nog eens nuttige tips. Omdat het weer een heel eind terug was op de fiets over al die bergen, bood hij ook aan een guagua voor me te regelen waarin ik met fiets en al mee kon. Dan moesten we wel gelijk terug, anders zouden we hem misschien missen. Verder vertelde hij dat de mensen in Baracoa erg arm zijn en bijv. het hebben van kleding al een probleem is. Hij vroeg of  ik niet wat over had, en we spraken af om 20:00 's avonds op het pleintje van Baracoa wat kleding van mij te ruilen tegen een pak lokale cacao.

Hoewel we niet verder konden wandelen omdat we dan de guagua zouden missen, moest ik nog zo'n 1,5 uur wachten voordat deze daadwerkelijk vertrok. Eerst stond ik vlak bij mijn fiets. Ik was wel weer een bezienswaardigheid. Een man zag me wel zitten en vroeg naar mijn plannen. Ik vertelde hem dat ik morgen terug zou gaan naar Havana. Dat vond hij geen bezwaar, hij bood aan om met me mee te gaan. Toen ik vertelde dat ik vloog, werd dat wel wat lastiger. Vervolgens vroeg hij of ik dan niet 's avonds met hem wilde dansen. Nadat ik dat vriendelijk afsloeg dacht hij dat we wel samen konden zingen. Nee? Gitaar spelen dan? Nee? Samen een drankje drinken en naar de sterren kijken? Ik moet zeggen, ze zijn niet voor 1 gat te vangen. Even later kwam zijn moeder aanlopen, "kijk daar is mijn moeder!"..."Jouw schoonmoeder!" "We zouden moeten samenwonen voor de rest van ons leven, daar zou je leven echt veel mooier van worden." Als de andere mannen tegen me gingen praten zei hij: "My wife!" Ik zei ho ho dat gaat wat vlug, toen beweerde hij dat het een quote uit een film was..ik ken hem niet haha. Omdat het wachten tot wat lang duurde, werd ik naar een restaurantje gedirigeerd zodat ik daar zittend verder kon wachten. Het duurde niet lang voor de volgende Cubaan zich aandiende. Hij was in het gezelschap van een Franse toerist, zodat ik af en toe in het Frans kon aanvullen. Het kwam er eigenlijk vooral op neer dat hij 's avonds met me wilde dansen. Hij vroeg dit dan ook minstens 6 keer. Ik antwoordde steeds met 'Misschien'. Ik wist inmiddels uit ervaring, dat het weinig zin heeft om met nee te antwoorden. Ze gaan dan doorvragen: "waarom niet?" En als je zegt dat je een vriendje hebt, zijn ze van mening dat je ook een Cubaans vriendje moet hebben. Dus ik hield het vaag en hij zei een stuk of 10 keer dat we elkaar om half 10 op het plein zouden ontmoeten. Eindelijk kwam de guagua en werd ik in het dorpje Baracoa afgezet. Daar aangekomen, kwam ik mijn 1e taxichauffeur tegen, die me naar de canyon had gebracht. Hij vroeg nog waarom ik niet mee was naar de waterval, maar ik had hem niet meer kunnen vinden. Vervolgens nodigde hij me uit om die avond mee te gaan naar een Cubaans feest. Hij zou me gratis brengen en terughalen, over een uurtje vertrekken. Eerst dacht ik ja! Een Cubaans feest bijwonen! Maar het bleek tot wel 00:00 te duren en ineens zag ik mezelf daar staan tussen allerlei Cubanen zonder de mogelijkheid om terug te keren en heb ik het toch maar beleefd afgeslagen. Vervolgens zei ik om 22:00 op het pleintje te zijn voor een drankje. Toen ik nog even snel een Wifi kaartje ging kopen kwam er iemand binnen al vragend: "Quién es el último?" (wie is de laatste in de rij?). Dit bleek de jongen van de guagua te zijn die met me wilde dansen, hij herinnerde me er voor de zoveelste keer nog maar eens aan dat hij oom half 10 op het pleintje zou zijn. Volg je het nog?? ;) De enige afspraak waar ik me echt aan wilde houden was die met de gids, om wat kleding te geven. Ik gaf hem wat spulletjes mee  en nam de cacao aan. Op dat moment kwam ik de Duitsers van de dag ervoor tegen en werd me door hen een drankje aangeboden, dat leek me wel gezellig. Voor ik het wist was het 22:00 en had ik nog niet gegeten. 2 mojitos verder, had voedsel de 1e prioriteit boven alle "afspraakjes". Gelukkig was er nog een restaurantje open en ik schoof aan. Na enkele minuten kwam er een Cubaan om de hoek zetten. Hij bleek een beetje Nederlands te kunnen, hij wilde daar namelijk wonen. Zijn moeder en zus woonden er al en hij was bezig met de papieren. Hij kwam aanschuiven om wat Nederlands te oefenen. Hij kon nog wel wat meer oefening gebruiken..Toen ik klaar was met eten goot het buiten weer van de regen. Omdat het een flink eind lopen was naar m'n casa, nam ik zijn aanbod aan om in de buurt een biertje te drinken, in elk geval tot de regen gestopt was. Nou is het centrum van Baracoa niet heel groot, dus misschien was het niet zo verrassend dat we juist bij dat tentje de Cubaan van de guagua tegen kwamen die ik "misschien"om half 10 zou treffen. Kwam ik daar aan met een andere jongen. Gelukkig hadden we het biertje al gehaald, want direct barstte de discussie los bij wie ik nou hoorde. Ze beweerden beide dat ik bij hen hoorde, met de Cubaan van het eten had ik een minuut of 10 gesproken, met die ander wel iets langer, maar moet toch zeg dat ik erg vlot bij iemand hoorde. De guagua Cubaan meende meer recht op mij te hebben omdat hij me al eerder tegen was gekomen. Nadat ik hen had duidelijk gemaakt bij geen van beide te horen gingen we allemaal naar een zaakje met live muziek waar veel gedanst werd. Uiteraard wilde beiden een poging wagen. Eigenlijk had ik daar geen zin in, omdat ik ze te opdringerig vond. Dus ik gaf beiden een minuut of 2 en daarna vond ik het welletjes. Toen een 3e zag dat ik hen afwees, bood hij zichzelf als extra optie aan. Kan je nagaan, ik had geeneens make-up op en was niet bijzonder aangekleed, kom er hier maar eens om. Dat was het moment dat ik ondanks de regen onder m'n regencover naar huis ben gegaan, want je kan het ook overdrijven.

De dag erop werd ik door buurman de fietstaxi bij het vliegveld afgezet. Ik had nog nooit zo'n klein vliegveld gezien. Ik was wel snel aan de beurt en kreeg serieus gewoon een handgeschreven boarding pass. Na nog wat uurtjes wachten kwam er een schattig klein vliegtuigje met propellers aan dat ons naar Havana bracht. M'n hostel had ik al geboekt, maar ik had nooit bedacht dat deze binnenlandse vlucht op een ander vliegveld ver buiten het centrum van Havana zou landen en had geen vervoer geregeld. Gelukkig zat ik in het vliegveld naast een Cubaanse man die wel een taxi wilde delen. Mijn vlucht naar Jamaica was voor de ochtend erop geboekt en hij moest de dag erop toevallig ook vroeg richting vliegveld, dus we spraken af dan weer een taxi te delen. Hij vroeg waar ik verbleef, in 1e instantie om me daar af te zetten. Vervolgens vroeg hij of hij daar ook niet kon verblijven. Ik had een bed geboekt in een kamer met 6 bedden, girls only, dus het leek me eigenlijk sterk. Maar goed, toen hij belde zeiden ze dat het kon. We gingen getweeën naar het hostel en al snel bleek er sprake te zijn van een misverstand. De hosteleigenaar dacht dat de Cubaan belde om te vragen of er een vriendin van mij bij kon komen, maar de Cubaan was daar niet welkom. Er ontstond een soort van discussie waarbij de Cubaan vroeg of ik niet met hem een andere kamer wilde zoeken om te delen. Dat leek me niet zo nodig, het hostel zag er prima uit en er zaten al 2 gezellige Amerikaanse meisjes op het balkon met wie ik kon hangen. Vervolgens zei hij: oké vanavond 7 uur voor de ingang dan voor diner. Wederom sloeg ik af, ik kon niet heel goed met hem converseren en zag beter gezelschap in mijn hostelgenoten. We spraken wel af om de volgende ochtend om 05:30 een taxi te delen, op hoop van zegen dan maar.

De meiden bleken 2 zusjes, Jennie en Sarah Stoner, hun geweldige achternaam alleen moest al een goede avond garanderen. Later sloten Aussie girl Sarah, de Noorse Stina en de Engelse Lara zich bij ons aan. Er was een keuken in het hostel, dus we probeerden de supermarkten nog maar eens uit om avond eten te regelen. Gelukkig hoefde we niet lang na te denken over wat we zouden eten, we hadden keuze uit 5 soorten pasta en 3 soorten tomatensaus, naast de gebruikelijke rum en suiker. Aangevuld met verse tomaten van de straat vormde dit een prima maaltje. Velen van ons hadden gehoord dat Gallería des Artes een geweldige plek was om uit te gaan. Lara was er zelf een keer geweest, maar wilde deze avond niet, omdat ze wat geld wilde besparen. Super chill voor mij, mijn teenslippers waren namelijk stuk en ik mocht haar sandaaltjes aan! Voor mij was dit nog mijn enige kans om er uit te gaan en bovendien was het zaterdagavond. Helaas regende het super hard, dus we besloten wat rum te drinken in het hostel en het van het weer te laten afhangen of we nog gingen. Het feit dat er de volgende ochtend een 05:30 een taxi op me wachtte om me naar het vliegveld te brengen mocht geen belemmering zijn. Het is bijna een soort ongeschreven regel voor backpackers om juist de avond voordat je verder reist uit te gaan, vraag me niet waarom. We douchten nog even en maakten ons klaar. Helaas druppelde er koud water uit de douche, maar kwam er wel warm water uit de kraan, flink staaltje Cubaanse logica. Tot onze vreugde stopte de regen en hielden we een oude Amerikaan aan om ons te brengen. Gallería des Artes is een nachtclub en kunstgalerie in 1, een uniek concept! Beneden loop je langs de schilderijen door naar een zaaltje met live muziek. Op de 1e verdieping worden videobeelden afgespeeld en is er nog een galerie met moderne kunst, een superleuke mix! We bleven dan ook tot het einde, ik nam een taxi terug met Sarah, Stina en nog een meisje dat was aangesloten, zodat ik nog precies een uur kon slapen, voordat ik naar m'n taxi moest, zou voldoende moeten zijn toch?

Ik schreef nog een afscheidsbriefje voor de meisjes van het hostel en toog naar beneden, tijd om naar Jamaica te gaan! Toen het 05:38 was vreesde ik dat de taxi niet meer zou komen. Of de man nou verbolgen was dat ik niet met hem wilde dineren, of Cubaans te laat was, ik nam geen risico en liep naar de dichtstbijzijnde standplaats voor collectivo's, thank God voor de app maps.me die me daar veilig heen leidde. Gelukkig was het niet ver en vond ik daar snel een taxi die me ook nog eens goedkoop naar het vliegveld wilde brengen. Eenmaal in de taxi vroeg hij welke terminal ik moest hebben, joh, ik wist niet eens dat er meerdere terminals waren! Het screenshot op mijn telefoon gaf aan dat ik bij terminal 0 moest zijn, helaas bleek deze niet te bestaan. Ik vertelde de taxichauffeur dat ik naar Miami moest, want daar had ik een transfer, hij dacht te weten welke terminal het was en we reden erheen. Eenmaal bij de terminal zag ik vanuit de taxi Miami op de bordjes staan, betaalde en stapte uit. Dichterbij bleek mijn vertrektijd er niet tussen te staan. Na navraag bleek ik toch bij de verkeerde terminal te staan, vanaf hier vlogen ze wel naar Miami, maar niet met American Airlines. Ik snelde naar buiten, maar helaas, mijn taxi was vertrokken. De terminals lagen niet op loopafstand dus gedwongen pakte ik een andere taxi. Tot dan toe had ik geen problemen ervaren met de oude auto's, maar deze wilde niet starten. De chauffeur duwde de auto wel 3 keer rennend voort, tot de motor eindelijk sputterend tot leven kwam. M'n stress begon al op te lopen. Hij zette me af bij de terminal en vroeg me om 20 euro, de collectivo van de stad naar het vliegveld had me slechts 12 gekost. Met 5 betaalde ik hem alsnog veel te veel, maar ik wilde ervan af zijn. Ik liep naar de terminal en zag gelukkig mijn vlucht. Hupsakee, backpack in de flightbag en inchecken. De vrouw keek bij het inchecken nogal zorgelijk. Had ik wel een visum voor de VS? Ik vertelde haar dat het niet nodig was, omdat ik alleen naar Miami ging voor een overstap. Helaas had ik de Amerikaanse veiligheidsmaatregelen onderschat. Nergens ter wereld heb je een visum nodig om 2 uur op een vliegveld te verblijven...behalve in de VS, ik mocht dan ook niet inchecken. De enige manier om dit visum alsnog aan te vragen was via internet, een schaars goed in Cuba, zelfs op het vliegveld. Er was geen plekje waar je kon inloggen voor gratis internet. Dit moest net als in de rest van Cuba met zo'n inlogkaartje. Ik had geen nieuwe gekocht voor die ene avond in Cuba en had er nog eentje waar 10 min op stonden. Ze gokte dat het aanvragen zo'n half uur zou duren. Ik kreeg nog een kaartje mee van een Cubaanse man die ik mocht proberen en werd naar de 2e verdieping gestuurd waar internet zou zijn. Dat was er wel, maar het was een uitdaging. Er was alleen bereik als ik stil bleef staan op 1 punt en zelfs daar was het zwak. Ik besloot het kaartje van de man te proberen, gezien de geringe tijd die op mijn kaartje stond. Die van hem wilde niet autoriseren. Dan maar op hoop van zege mijn eigen kaartje, ik was vast sneller dan de gemiddelde invuller. Zo goed en kwaad als het ging vulde ik al mijn gegevens in, verzekerde dat ik geen terroristische plannen had en had bijna alles ingevuld toen...mijn internet op was. Godver. Maar weer terug naar de incheckbalie, helaas ook opnieuw in de rij. De vrouw achter de balie had een geheel nieuw kaartje en ik mocht weer een verdieping omhoog. Het duurde weer een tijd, maar ik hervond het signaal en kon de laatste gegevens invullen. Ik kreeg een bericht "autorisation pending". Opgetogen ging ik naar beneden, eindelijk inchecken! Maar dat was te vroeg gejuicht, de autorisatie moest nog worden goedgekeurd voor ik het vliegtuig in mocht. Ik had nog ongeveer een half uur tot de uiterlijke inchecktijd. Weer werd ik naar boven gestuurd om in te loggen en de toekenning van het visum af te wachten. Ik was inmiddels behoorlijk wanhopig, de toekenning kon namelijk wel 72 uur duren, maar wat kon ik anders doen dan blijven proberen. Proberen deed ik dan ook, een half uur lang, zonder succes, mijn telefoon wilde niet meer verbinden met het internet. Ik liep weer eens naar beneden en naar boven, mijn backpack nog altijd achter me aanslepend en vroeg me al af wat ging doen als ik in Havana moest blijven. Ik kon me vlucht wel laten omboeken, maar dan zou het wel een heel duur grapje worden allemaal en dit allemaal op m'n laatste krachten na 1 uurtje slaap. Toen de tijd verstreken was liep ik naar beneden en legde uit dat ik niet meer kon verbinden. Gelukkig kon de dame van de incheckbalie met haar computer wel op internet en wonder boven wonder was mijn visum toegekend! Snel door de douane en richting vliegtuig. De ellende was echter nog niet helemaal voorbij. Voordat ik mijn ticket naar Jamaica boekte, had ik de ambassade van Cuba gemaild of ik met mijn visum Cuba weer in kon voor mijn terugvlucht. Hoewel ze verzekerden dat het geen probleem was werd mijn visum er op het vliegveld onverbiddelijk uitgetrokken, ondanks mijn protest. Eerst maar wat slaap inhalen op het vliegveld, ik zou op Jamaica wel uitzoeken hoe ik weer een nieuw visum voor Cuba kon verkrijgen...Dit zijn de momenten dat het wel naar is om alleen te reizen, met zijn tweeën wanhopig zijn is toch fijner dan in je eentje. Maar op de een of andere manier had ik me eruit gered en was op weg naar Miami & Jamaica! Voor iedereen die ooit een overstap in de VS heeft...je hebt een visum nodig! Laat dit een les zijn haha. Volgende keer meer over het land van de reggae en marijuana...