Herhaaldelijke ontmoetingen in Battambang en Siem Reap en de bush bush in (to be continued..)!

Zo ging ik in mn uppie van Kampot naar Battambang. En dan merk je dat het totaal niet plannen en go with the flow zo zijn nadelen kan hebben, want om Battambang te bereiken moest ik weer via Phnom Penh reizen. Gezien de kaart is dat volledig onnodig, maar wegens de gebrekkige wegen en de alomtegenwoordigheid van landmijnen was dat toch niet onverstandig. In Phnom Penh stapte ik over en belandde in een bus met alleen maar locals. Als je hier een bus neemt weet je nooit precies of en wanneer deze een tussenstop maakt. Maar gegeven de onverzetbare drang van de mensen hier om de hele dag door te eten kan je er meestal wel op rekenen dat er zi9ch een gelegenheid voordoet om even de benen te strekken en wat te eten. In dit geval stopten we op een zeer lokaal marktje met allemaal kraampjes met voedsel waarvan ik geen idee had was. Ik bestelde op goed geluk wat met kip en alleen mijn aanwezigheid maakte blijkbaar al zo'n enorme indruk dat de jongen achter het kraampje spontaan om mijn telefoonnummer vroeg. Ik antwoordde naar waarheid dat ik slechts een Thais telefoonnummer heb welke hier niet functioneert. Of ik dan misschien facebook heb? Jawel hoor, dat is "Charlotte Bijl" succes met zoeken! (geloof dat hij nog nooit zulke vreemde klanken had gehoord)

's Avonds in Battambang zat ik rustig op WiFi toen plots Philip en Anass voorbij kwamen lopen! De 2 Deense jongens met wie Sophie en ik op Koh Rong hadden gevolleybald en die bij ons beruchte truth or dare potje betrokken waren. Dat was natuurlijk aanleiding voor een spontaan drankje. De tuktuk driver die me 's middags naar het hostel had gebracht had gepoogd me voor de dag erna een hele toer aan te smeren, maar ik had dat weten te reduceren tot een tochtje naar de bamboo train 10 uur de volgende ochtend. De Deense boys hadden nog geen plannen dus zij zouden me vergezellen, echter..ze klaagden al een btje over een zeer maagje en kwamen de volgende ochtend niet opdagen. Wat ik al vreesde bleek bewaarhied, toen ik ze 's middags zag bleken ze alledrie ziek, ze zagen er ook wel echt uit als ware droeftoeters. Ik ging natuurlijk wel naar de bamboo train dat was immers het hoogtepunt van heel Battambang. Dat komt dus neer op een plateautje van bamboe met een motor en een bestuurder waarmee je keihard over de rails sjeest! Ik was rustig aan het bekijken hoe de palmbomen in razende vaart aan me voorbij schoten toen ik iets van de andere kant zag opdoemen...en dat kwam duidelijk snel dichterbij, yikes! Gelukkig zag de bestuurder het ook, dus zette rustig het treintje stil, gebood mij om eraf te stappen en tilde samen met de bestuurder van het treintje van de andere kant 1 oor 1 eerst het plateau en toen de wielen eraf. Het treintje van de andere kant reed voorbij en mijn trein werd weer geinstalleerd, hartstikke efficient :p. Naast de bamboo train is ongeveer het enige wat je in Battambang kan doen het circus bezoeken, dus 's avonds met een ander groepje de tent in. Dat was peentjes zweten zonder ventilators, maar gelukkig deelden ze ons de 'gereserveerd' blaadjes uit zodat we onszelf koelte konden toe wuiven en zijn we niet bezweken. 

Battambang was afgevinkt dus op de bus naar Siem Reap, leuke stad! De naam zlef is al leuk, het betekent zoveel als teruggepakt van de Siamezen, aangezien Thailand vroeger Siam heette en het 1 van de vele landen was die stukjes van Cambodja had ingepikt. Na een dagje rond fietsen zat ik dag 2 al om 5 uur 's ochtends in de tuktuk om Angkor Wat met zonsopgang te bewonderen. In mijn Lonely Planet werd aangeraden om voor zonsopgang te gaan omdat het dan nog niet zo belachelijk druk zo zijn. Nou ik kan je vertellen, die Lonely Planet is slechts 2 jaar oud, maar op dit punt toch echt volledig gedateerd. Wat een grap, ik heb zelden zoveel mensen op zo weinig vierkante meter gezien, elkaar camera's wegduwend om dat ene mooie kiekje te schieten waar op het lijkt alsof er geen honderden mensen in je beeld staan. Wij hadden een kleine toer geboekt en die had wat mooie vredige momentjes op deze heilige plaats, totdat helaas het moment weer kwam dat we verzeild raakten in een enorme groep Chinezen met allemaal dezelfde roze petjes. Een gids in Angkor Wat hoorde ik vertellen dat de gidsen onderling deze groepen Chineze de 'birdpeople' noemen, omdat als ze praten het net klinkt alsof er allemaal vogeltjes door elkaar kwetteren en ze niet van ophouden weten. Ik moet zeggen dat deze vergelijking erg treffend was. Desalniettemin is het zeker de moeite om met zonsopgang Angkor te zien. Ik kan aardig over de mensen heen kijken en die lichtval geeft een mooi effect, en wat ook erg belangrijk is, in de ochtend is het nog heerlijk koel, dus een stuk prettiger om al die trappen te beklimmen ;).

Zoals de titel al doet vermoeden leidde mijn verblijf in SR tot enkele onverwachte ontmoetingen met mensen die ik eerder in mijn reis al had ontmoet. Terwijl ik op zoek was naar een eettentje liep ik weer tegen Philip en de Deense boys aan, wat resulteerde in een sushi avondje samen. 's Avonds ging ik wat drinken met 2 Engelse gasten en 1 Est. Ik wilde het niet te laat maken want ik had de volgende ochtend om 8 uur een paardrijtocht (:D!!! JIEHAA!) op de planning staan. Ik was wat aan het babbelen met de Engelse gasten en vertelde ze over ene idioot uit mijn hostel in Phi Phi die mij met een stalen gezicht Bacardi Breezer op bed aanbood als ontbijt. Een momentje later meldde 1 van hen dat 'James' om 11 uur zou arriveren. Uhm...sorry..welke James? Juist, dat was dus de idioot over wie ik het zojuist had :p. Ik dacht slim te zijn door om kwart voor 11 te vertrekken, want ik kende deze James inmiddels en als ik hem zou treffen zou mijn voornemen voor een early night ongetwijfeld in het water vallen. Zo gezegd, zo gedaan, terug naar het hostel. Ik draai de sleutel van mijn slaapruimte open..en wie ik tref ik daar? Jawel..James! Hey I just tried to escape from you! Maar ik hield voet bij stuk en de volgende ochtend vloog ik in rengalop door de bocht door Cambodjaanse dorpjes.

In Sr kan je zomaar plots een week verblijven dus snel op de bus naar Kratie. Dit ging natuurlijk wederom via Phnom Penh. Ik overnachtte daar en de volgende dag in de bus naar Kratie ontmoette ik Kristel, een meisje uit Utrecht. Ik had nog geen accomodatie geboekt omdat de reviews voor eigenlijk elke plek allerberoerdst waren. Kristel zei dat die van de 'Silpher Dolphin' het minst belabbert waren dus ik besloot haar daar in de dorm te vergezellen. Nou..dat heb ik geweten! Ten eerste had de dorm waar we verbleven geen deur. Ook was het donker en stonden alle lichten aan, insecten come to me! Zowel de douche als de smerige toilet bevonden zich buiten en vormden op die manier ook een broedplaats voor allerlei ongedierte. En toen ik de ventilator aanzette maakte die zulke alarmerende geluiden dat ik pardoes de stekker eruit trok en hem niet meer aan durfde te zetten. Wat een geluk trof ons de volgende dag toen we een Cambodjaan troffen die aan het flyeren was voor een poolparty in zijn hotel dat net 2 dagen geleden geopend was. Prima hoor die poolparty, maar heb je toevallig ook een kamer voor ons? Die man was zo verguld aangezien wij zijn tweede gasten waren dat we een kamer van 25 dollar voor 5 dollar pp kregen, voorzien van airco, koelkast en prive badkamer, heaven! Inmiddels hadden de Australische Pepper, ook Nederlandse Lisa en de Israelische Anna zich bij ons aangesloten voor een boottocht om zoetwater dolfijnen te spotten. In deze rivier bevonden zich er slechts nog 40, en in totaal zijn er wereldwijd nog maar 170 te vinden. Maar ze waren daar erg goed te bewonderen! Voordat ze verschijnen slaken ze een soort harde zucht, volgens onze kapitein een geluid als een buffel, ik snapte niet helemaal waar die vergelijking vandaan kwam, maar het was ideaal om ze te lokaliseren. Deze Irrawaddy dolfijnen zien er niet uit als de gemiddelde flipper, ze lijken een beetje op een platgedrukt worstje, maar erg bijzonder om te zien! De poolparty ging uiteindelijk ook nog door want er dook een groep Amerikaanse army divers op die besloten de hele derde verdieping en een enorme hoeveelheid drank af te kopen, want ontaardde in een amicaal drankgelach waarbij ik de rol van DJ op me nam. Dit was uiteraard een doorslaand succes.

I know .. dit is al een hele lap tekst .. maar het wordt alleen nog maar leuker! We besloten gevijven richting het Oosten van Cambodja te vertrekken om de jungle van Mondulkiri te verkennen!

Dit begon met de busrit from hell! De wegen waren echt niet zo beroerd maar de chauffeur scheen alleen bekend te zijn met het gaspedaal en had duidelijk de rem nooit ontdekt, hierdoor was het dusdanig hobbelig dat ik af en toe zo hoog in de lucht schoot dat ik bijna recht  op mijn voeten stond. Toen we aankwamen in Sem Monorom (de hoofdstad) vonden we een verklaring voor dit merkwaardige rijgedrag. Aaahh de arme man had honger! Hij viel meteen aan op zijn lunch. Normaal gesproken als je een busrit maakt in Cambodja tel je zo'n 2 uur bij de rijtijd om om te weten hoe laat je aankomt, dit was voor het eerste dat we een uur EERDER arriveerden. Maar onze verblijfplaats maakte alles goed! We hadden een family bungalow gehuurd in the nature lodge. Een kleine van pikte ons op en bracht ons naar dit prachtige natuurterrein. Ze hadden een restaurant, geheel van hout gemaakt en..tot ons grote genoegen..een sandwich met avocado's op het menu! :D Onze bungalow zag er ook practig uit, ook geheel van hout, prima matrassen, en een ruime badkamer met een gastank voor warm water! Lisa en Annd\a moesten de volgende ochtend vroeg naar het olifanten project, dus een tikje later begaven Kristel, Pepper en ik ons naar het restaurant. Aangzien het restaurant enorm loungy is en dit ons enorm lui maakte waren we verheugd toen de Australische Shauny met haar zoontje Indy naar ons toe kwamen en ons vroegen of we een taxi naar de grote BusRa waterval wilden delen. Bikini's aan en gaan. Er hingen nogal wat locals rond hetgeen ons vrij lastig maakte om in binkini rond te dartelen. Maar daar kwam onze redding! Dikke druppels regen :D! Het jaagde hen weg, maar voor ons was het lekker verfrissend en het gaf ons de kans om de waterval te verkennen. Toen de lucht ook begon te rommelen leek het ons verstandig om terug te keren. Dat werd nog een gekke terugweg. Terwijl wij lekker achter de waterval rond banjerden had het om oms heen blijkbaar enorm hard gewaaid. Ongeveer elke 20 m lag er een fikse boom op de weg, we konden er steeds om heen totdat we tegen een boom aan reden die de hele brug versperde. Alle mannen kwamen uit hun auto's en na ongeveer een uur was de weg weer vrij. Niet verwonderlijk aangezien hun enige gereedschap een mini bijltje was.

T restaurant sloot officieel om 9 uur, maar ik moest nodig aan mijn pool skills werken dus we bleven een beetje plakken. De 2 werknemers Mr. Cham en Randal vonden dat maar wat gezellig en al snel kwam de tequila fles tevoorschijn! Brian, een Amerikaan die Kristel al eerder had ontmoet kwam ons ook vergezellen. We kwamen er snel achter dat er in Randal Cambodia's next comedian school! Het begon er al mee dat Brian een lekke band op zijn motor had en om een reparatiesetje vroeg. "We don't even have a pump!" Proestte hij het uit. En dan waren er enkele legendarische uitspraken zoals"beer before liquor never been sicker, but toothpaste before orange juice, DEATH!" En je snapt m, we hadden nieuwe vrienden gemaakt. We moedigden hen aan om een flinke voorraad avocado's in te slaan en beloofden dat wij dan voor marsmellows zouden zorgen voor bij het kampvuur de volgende dag. Ondanks de hoeveelheid drank die Randal had gecomsumeerd was hij ons verzoek niet vergeten en kwam ons 's ochtends bij het ontbijt vragen, hoeveel avocado's hadden jullie gewild? Mwah..8 moet genoeg zijn :). Dus 's avonds hadden we een cozy kampvuur met een nogal vreemd einde. Het moge bekend zijn dat ik niet zo heul gek ben op insectejn. Maar in Mondulkiri is daar toch echt geen ontsnappen aan. Zo nu en dan landt er een kever zo groot als je grote teen op een random plek op je lichaam en elke dag vonden we minstens 1 spin zo groot als je hand op een bepaalde plek in onze bungalow. Ik heb dan nog altijd sterk de neiging om te gillen en weg te rebben. Echter, dat was niks vergeleken bij de reacties van de Israelische Anna, ik nog nooit iemand zo hysterisch bang gezien! En dan had ze nog wat meer eigenaardigheden, zo vergat ze minstens 5 x per dag haar waterfles en was haar richtingsgevoel ronduit beroerd. Na het kampvuur vertrokken Lisa, Pepper en Kristel iets eerder naar onze buingalow.  Ik was nog wat met Randal aan het babbelen toen ook Anna bedwaarts vertrok. Omdat de deur van de bungalow automatisch open zwaait als deze niet op slot zit moest Anna even aankloppen om binnen te komen. Anna ging manmoedig op pad en was vermoedelijk al wat uit het veld geslagen door de insecten die vlogen rond de lampen die het pas verlichtten. 

We hoorden haar kloppen en behoorlijk hard "Open the door!" roepen. Lisa, Kristel en Pepper kennende zouden ze de deur meteen openen. Maar toen onze verbazing werd het kloppen steeds luider en dit ging zeker een minuutje of 5 door en we hoorden haar op haar hardst schreeuwen: "OPEN THE FUCKING DOOR!" We hadden geen idee wat er gaande was en dat gold ook voor Lisa, Kristel en Pepper die verbaasd naar een lege oprijlaan staarden Wat bleek? Anna haar richtingsgevoel was zo slecht dat ze niet eens de voordeur kon vinden en verwoed op de achterdeur stond te trommelen.

Poee wat een lang verhaal! Meer hilariteit zal volgen in het verhaal over onze 2 daagse trek, iets met slangen...spannend!! Dit volgt snel! Liefs uit Cambodja! (voor nog maar 1 dagje! :D)