Motors, fire and truth or dare in Cambodja

Na een dagje papieren hoedjes vouwen op vliegvelden ben ik in Cambodja aanbeland.

Even een klein stukje achtergrond, in Phnom Penh wonen 2 meiden, Channy en Sabine die mijn oom een tante (Ellen en Barth) jaren geleden op hun reis door Cambodja hadden ontmoet. Ze hebben nog altijd contact en Ellen en Barth sponsoren ze maandelijks. 1 van hen werkt in een Guesthouse, dus op de boot naar Phuket even een telefoontje gepleegd en ik had meteen Channy te pakken. 3 nachtjes gereserveerd en of ze me op moesten pikken van het vliegveld? Nou graag!

Dus ik kwam aan en daar stonden 2 mooie dames met een papiertje met daarop 'Ellen en Barth' in hun hand, dus dat was natuurlijk voor mij. De schoonbroer van 1 van de dames was een tuktukdriver dus vervoer was ook geregeld, regelrecht naar Nice Guesthouse! Ik moet zeggen dat het wel een verademing was na de dorm in Phuket met 1 lullig ventilatortje, even een prive kamer en badkamer. Ik kreeg een uurtje de tijd om me op te frissen en daarna werd ik bij de receptie verwacht om achterop de motor een toertje te krijgen :). Een introductie in het 5 way traffic van Phnom Penh. Het is bewonderenswaardig hoeveel voertuigen ze op 1 stukje weg weten te krijgen, evenals hoeveel personen op 1 voertuig. 5 man op 1 scooter is tot nu toe het record dat ik heb gezien maar er past ongetwijfeld nog een kindje bij. Als je Phnom Penh inrijdt zie je eigenlijk meteen al dat Cambodja in vrijwel niks te vergelijken is met Thailand. Phnom Penh is de hoofdstad, maar het straatbeeld wordt gedomineerd door stoffige wegen, kraampjes die met lappen bij elkaar hangen en bedelaars.

Die avond kreeg ik een klein toertje achterop de motor en werd daarna vervoerd naar  Sabine's huis waar ze een volledige Khmer maaltijd voor me had gekookt :). Amok, soep en octopus..en dan heel veel! Ik werd ook een stuk of 5 x opgeschept omdat ik het zo lekker vond. Ook had Sabine een sjaal voor me gekocht, net als Channy. En toen we naar buiten liepen krijg ik een tros met moeilijk veel bananen (denk wel 20) als cadeautje mee. Ik zocht wanhopig naar iemand om ze mee te delen, maar nee ze waren echt allemaal voor mij. Een aardige uitdaging na dat enorme avondmaal. Daarna werd ik nog meegenomen naar Channy's huis om even de familie te ontmoeten. Een klein onooglijk huisje waar ze samen met haar moeder en haar zusje + dochtertje woont. Ik dacht dat het huis van Aoy primitief was, maar dit ging nog wel een stapje verder. Wel een aardig adequaat beeld van de levensomstandigheden van de gemiddelde Cambodjaan.

De volgende ochtend stond om 9 uur de tuktukdriver voor me klaar om me eerst naar de Tuol Sleng gevangenis mee te nemen. Ik kan daar vrij weinig over vertellen, het is eigenlijk iets waar je zelf heen moet zijn geweest om je echt bewust te worden van wat de rode Khmer nog maar kort geleden heeft aangericht. De toer werd vervolgd met een bezoek aan de Killing Fields. Poe..dat was me het ritje wel! Je rijdt over een soort zandweggetje vol gaten, het had me niks verbaasd als ik een x de tuktuk was uitgeslingerd, ik heb aardig wat sprongetjes gemaakt. The Killing Fields is de plek waar de rode Khmer de Cambodjanen vermoordden. Het is nogal een vreemde tegenstelling want het ziet er nu uit als een zeer lieflijk veldje waar de vlinders om elkaar heen dartelen en de kippetjes rondwandelen. Een aardig contrast met de o zo tastbare herinnering aan de gruwelen in de vorm van botten die nog steeds elk jaar uit de grond naar boven komen met overstromingen e.d., alsof de doden niet vergeten willen worden. Je kan ook nu gewoon nog botten zien liggen. Het Royal palace nog even bezocht en 's avonds me leven weer gewaagd achterop de motor. Samen met Channy en Sabine met haar man en haar dochtertje nog een motortoer gemaakt o.a. langs een restaurant waar om de haverklap mensen trouwen. Niet echt mijn idee van romantisch maar Channy treedt daar hoogstwaarschijnlijk dit jaar zelf in het huwelijk dus ik was reuze enthousiast. 

Mn laatste dagje Phnom Penh nog een half dagje toeristische highlights met Sabine, afgewisseld met natuurlijk net als de Thai, regelmatig ergens een hapje eten en de dag afgesloten met een boottocht waar ook Channy mee naar toe kon. Dat was ook wel een grap want beide dames kunnen niet zwemmen. Nou zaten we op een enorme stevige boot met reling en voeren op een rivier waarop nauwelijks een rimpeling waarneembaar is, toch kon ik aan Sabine's lichaamstaal aflezen dat ze daar het liefst met een zwemvestje had gezeten. Het feit dat ik dat doorhad leidde weer tot hilariteit bij de dames, evenals het volgende incident. Ik zat rustig een beetje op de reling over het water te staren toen het tot me doordrong dat de dames al een tijdje een woord tegen me aan het herhalen waren. Het klonk echter totaal niet herkenbaar dus het drong pas laat tot me door. Zij beweerden echtr dat ze mijn naam riepen en vonden het maar gek dat ik niet reageerde. Dus ze vroegen mij om mijn naam zelf uit te spreken, zo gezegd zo gedaan. Maar de naam uit je paspoort? Uhm ja..herhaal nog eens wat jullie zeiden? "Velsen!" haha ja dat is niet mijn naam maar mijn geboorteplaats. Die evond afscheid genomen van Sabine en de volgende ochtend van Channy en hop! op de bus naar Sihanoukville.

Ik had namelijk vernomen dat Adam daar zat die ik op Phi Phi had ontmoet toen hij allemaal falende kaarttrucs voor mij deed en ik vond dat wel een grappig mannetje dus waarom niet. De bus kostte 8 dollar dus dat hield me ook niet tegen. Over Sihanoukville kan ik vrij kort zijn, wat mij betreft kan je t overslaan. Het is niet bijzonder mooi, er zijn veel bedelaars, maar wat ik nog storender vond veel oude mannetjes met jonge Cambodjaanse meisjes, het nachtleven is niet geweldig en ja, Otres Beach is best aardig, maar niks in vergelijking tot het volgende strand dat ik trof dus hop hop door naar Koh Rong! Ik ben 2 nachtjes in Sihanoukville geweest en op dag 2 had ik samen met Adam en zijn reismaatje Sophie (beiden Engels) een vroeg bootticket naar Koh Rong geboekt aangezien we nog geen accomodatie hadden. Dat hield in 8:15 aanwezig en *:30 weg op de boot.
Klinkt simpel..maar was verrekte lastig! Omdat ik toch nog weinig zin had om te slapen liet ik me de avond ervoor verleiden tot een 'klein drankje', wijselijk kocht ik slechts 2 bier en toen geen drank meer. Echter, for some reason, vonden mensen het heel leuk om mij van alles gratis te geven en ben ik wellicht ieeetsje langer blijven plakken dan gepland. Nou denk je, okee, iets minder slaap, is te doen. Ik was echter 1 klein doch zeer belangrijk detail vergeten, namelijk dat de ruimte waar de lockers zich bevinden om 23:00 op slot gaat en niet geopend wordt tot 07:00 de volgende ochtend. En laat nou net mijn telefoon zich in mijn locker bevinden. En laat ik nou geen losse wekker bij me dragen..probleem! En och, wat een weerbarstige mensen. De bewaker wilde de ruimte niet open maken (ik vermoed dat hij de sleutel ook niet had) en toen ik hem vroeg of hij mij dan alsjeblieft wilde wekken lachte hij maar wat. Er zat dus niks anders op dan wakker te blijven. Gelukkig bestaan er vreemde mensen die blijkbaar voor hun lol buiten bij het hostel wakker blijven dus ik had wel gezelschap. Toen besloot ik echter om, nu ik toch wakker was, maar vast te gaan douchen, prima plan. Echter, toen ik terugkeerde bleken die mensen toch iets minder vreemd dan gedacht en waren vermoedelijk naar bed gegaan. Tja wat te doen? Op mijn bed gaan zitten vastbesloten om wakker te blijven. Blijkbaar kan ik zittend in slaap vallen want toen ik wakker werd bleek het half 9. Als een gek mn spullen gepakt met behulp van de mensen van de dorm en op een tuktuk naar de pier. Gelukkig blijkt dan alles in Azie toch weer soepeler dan gedacht. Er zouden die dag maar 3 boten gaan maar ik kon gewoon nog op een boot stappen om 9 uur, die maakte nog wel een extra stop maar verder geen probleempje!

Koh Rong bleek echt een paradijsje, zooo mooi! Lieflijk blauw water, wit strandje, een paar houten bungalows en guesthouses en verder gewoon niks. Elektriciteit alleen in de nacht, maar verder heb je dat ook niet nodig. Ik had Sophie en Adam snel gevonden, accommodatie geregeld en toen maar even een dutje op het strand, de schade van de afgelopen nacht inhalen. Sophie en ik liepen net richting Coco's, een tentje bij de pier om even vande Wi-Fi gebruik te maken toen er een Engelse gast met lang blond haar duidelijk in paniek aan kwam rennen 'There is a massive fire! Everybody come help carrying water!' dus wij transformeerden van vredige eilandchillers in heldhaftige brandweerlieden! De rook hadden we al wel gezien, maar op bijna alk eiland verbranden ze wel ergens afval, maar dit bleek een sreieuze zaak. Hoewel het erg verwarrend was, een deel van de locals stond namelijk rustig te kijken en te lachen terwijl iedereen verwoed heen en weer rende, terwijl een ander deel wel hielp om de waterleidingen die continu uit elkaar sprongen en overal water heen verspreiden in elkaar te zetten en hielpen sjouwen. Het was een serieus spektakel! Het vuur bevond zich op de heuvel dus aan de ene kant vormde zich een rij omhoog waarin bakken met water werden door gegeven en aan de andere kant werden er zandzakken gevuld en doorgegeven. Binnen no time was het hele eiland op de been. Het meest verbazingwekkend waren nog wel de super kleine dunne kindertjes die lachend zandzakken even groot als zichzlef op hun schouders namen en af en aan liepen, af en toe het Engels van ons herhalend "Vereybody who wants to help go stand in the line!" Zo nu en dan werd er naar  beneden geroepen wat er nodig was "more water!" "More sand!" "We need shoes!" Dat laatste leek me nogal irrelevant, maar het bleek erop te slaan dat ze mensen met schoenen aan nodig hadden om in het meer beboste gedeelte zand te strooien. Shit..dat was een aardige inspanning op 3 uur slaap in de volle zon. Gelukkig werd er ook drinkwater verspreid en binnen een aantal uur was het vuur gedoofd. Toch fijn als je zelf ook in een houten guesthouse verblijft.

Dag 2 dan maar serieus relaxen! Het plan was om om 8 uur 's ochtends mee te doen aan yoga op het strand. Dus ik had netjes mijn wekker gezet en de yoga gevonden, maar geen Adam en Sophie te bekennen, dus ik dacht dan slaap ik nog maar een paar uurtjes. Mijn verblijf deelde ik met 2 anderen en werd afgesloten met een enorm hangslot aan de buitenkant. Nou dacht ik toch echt dat ze door hadden dat ik terug was gekomen maar toen ik weer wakker werd zat het hangslot aan de buitenkant toch echt dicht. Gelukkig kwam toevallig net Sophie aan lopen en werd ik bevrijd. Na wat gebabbel hadden we een boottoer voor de hele dag voor 8 dollar geregeld inclusief snorkelen, vissen en een bbq. Op de snorkelplek was geen enkel visje te bekennen, dus tot zover het snorkelen. Maar stiekem zaten ze er wel want daarna gooiden we een lijntje uit en toen heb ik gewoon mijn eigen lunch gevangen! het was een aardig visje dat zijn dood vond op de kooltjes. We voeren door naar long beach, serieus het mooiste strand dat ik ooit heb gezien. Check de foto's maar. We bleven daar tot zonsondergang. Helaas was de nieuwe zon geevolueerd. De oude zon was in Phi Phi in de zee verdronken maar deze nieuwe wist dat hij voordat hij het water bereikte in de wolken moest verdwijnen! Sophie en ik speelden nog wat in het water met een groepje Denen en een bal en in het donker voeren we terug. 's Avonds ging Adam vroeg zijn bedje in en speelden wij truth or dare met de Denen en een leipe Israelier die letterlijk alles deed wat wij hem vroegen. En ja, daar hebben wij schaamteloos misbruik van gemaakt :). Bij zijn eerste dare zei ik skinnydippen, en ik had het nog niet gezegd of hij was al onderweg naar de zee onderwijl verschillende kledingstukken uittrekkend. Het mooiste was nog wel zijn laatste 'dare' door Sophie. We lieten hem een groot stuk van het strand aflopen alsof hij nog meer dronken was dan hij eigenlijk was, dus de hele tijd omvallend enzo. En allemaal mensen stopten om hem overeind te helpen en te vragen hoe het ging enzo, geniaal.

De dag erna verlieten we Koh Rong terwijl er een full moon party was, maar mijn geld was bijna op en er was daar geen pinautomaat, dus hop het bootje terug naar Sihanoukville en daar uiteindelijke een taxi naar Kampot omdat de busjes vol zaten. Was wel echt een prachtige roadtrip! Over stoffige weggetjes door het berglandschap. Af en toe een kleine noodstop omdat meneer en mevrouw koe met hun kinderen wilden oversteken. En zo kwamen we in Kampot! Een lkr rustig stadje aan het water tussen de bergen, qua verkeer ook erg rustig. Dus we durfden het wel aan om mopeds te huren en zelf naar de grotten te reizen. Verder weinig in kampot gedaan, Adam ging de ochtend erna naar Vietnam. Wij bleven nog een dagje. We dachten even ultiem te ontspannen door een massage te nemen. Maar dat was naar! Zo hard drukte die vrouw op de drukpunten en er werd zelfs aan mijn oren getrokken, laten we maar hopen dat het ergens goed voor was.

Ik zit nu in Battambang, maar die bewaar ik voor de volgende x.

Het grove plan is nu om Sophie (die zit nu in Vietnam) 10 april in Bangkok te meeten, en dan 12 april de bus naar Chiang Mai te pakken voor Songkran, Thais nieuwjaar, oftewel...5 dagen lang watergevecht! Dan miss samen Laos en dan mn mamsje ontvangen in Vietnam. Morgen vertrek ik naar Siem Reap voor Angkor e.d. Tot de volgende update