Naar het hoogste puntje van Colombia en grappige oude mannen in San Agustin.

Half november leek me een prima tijd om het regenachtige, frisse Nederland te verruilen voor de zon. Het afgelopen jaar heb ik m'n Spaans geoefend door Harry Potter opnieuw te lezen in deze taal. Dus..hoogste tijd om in de praktijk te oefenen, in...Colombia! En oke dan, ik doe voorzichtig :).

Irene had heel lief aangeboden me naar Schiphol te rijden, maar ik had een vroege vlucht, dus gewapend met 2 broeken en een fleecevest naar de bus! KLM heeft een rechtstreekse, betaalbare vlucht, met prima beenruimte, heel veel eten en een beetje wijn. Bogota ligt best wel hoog, dus het is niet zo super warm. 22 graden blijkt prima te doen te zijn met 2 broeken aan. Zonder fleecevest, dat dan weer wel. Als ik de taxichauffeur moet uitleggen waar ik verblijf, merk ik dat m'n Spaans nog wel moet groeien. Volzinnen in m'n hoofd formuleren gaat best goed, maar tegen een levend mens is toch weer heel anders. Hoewel 22 graden niet heet is, is het toch bijzonder om een grote kerstboom voor het winkelcentrum te zien. Verder zie je ook gelijk al veel streetart, een voorbode voor de rest van het land. Ik verbleef in het Cranky Croc hostel, prima plekje met meer Nederlanders, Duitsers, een Zweed en een Amerikaanse. In het hostel zelf verkopen ze mega goedkope simkaarten, dus nu heb ik 60 gigabyte voor 1 maand...Als iemand wil videobellen? Anytime! Als je naar Colombia vliegt, vlieg je tegen de tijd in. Dus je hebt ineens allemaal bonusuren in de dag. Dat werd dus vechten tegen de slaap om in het lokale ritme te komen. Wakker blijven tot 22.00 lokale tijd was m'n doel, maar dat voelt dan dus als 04.00. We zetten door met een kaart spelletje tot het bier door de lucht vloog (wie zet dat dan ook vlak voor mij neer). En toen ging ik lekker slapen in mijn pod. Een soort bedstee eigenlijk, waarvoor je geen centimeter langer moet zijn dan ik, zowel om languit te liggen als rechtop te staan.

Mijn eerste echte dag in Colombia ging ik op pad met Ingmar, een Nederlandse jongen die op dezelfde vlucht zat. We besloten de Monserrate te beklimmen, het hoogste punt van de stad op 3.125 meter. Je kan een kabelbaan pakken, maar daar stond een rij, dus we besloten te lopen. Poe...dat was me een partijtje steil! En dan totaal nog niet gewend aan de ijle lucht op die hoogte. Met veel pauzes en het langzame tempo van de locals volgen ging het wel. Er zijn dus ook mensen die omhoog rennen, als een soort sport ofzo, helemaal gestoord. Je loopt tussen een hoop lokale toeristen, dus we kregen vaak een "Hi!" of "How are you?" naar ons hoofd, dat was wel gezellig. Daarnaast droegen veel mensen een box met muziek mee en dat werkt eigenlijk ook wel stimulerend. Eenmaal boven zagen we hoe gigantisch groot de stad is. Oh ja, en er was een kerkje, supergrote kerstballen een heel veel kerstlampjes! Terug namen we maar wel de Funicular, een soort trage achtbaan lijkt het, ging wel lekker.

Na deze exercitie hadden we flink honger gekregen en schoven we aan bij restaurant Sombrero. Ingmar en ik maakten tegelijkertijd dezelfde fout door neer te ploffen op stoelen die lager bleken dat we dachten. Dus we schrokken allebei halverwege, ter vermaak van de locals. We kregen super veel eten, de ober bleef maar inbegrepen extra's aanbieden. Vlees, wil je daar salade bij? En rijst? En gebakken banaan? En chorizo? En eieren? We hadden waar voor ons geld en Ingmar hielp me om mijn bord leeg te krijgen. Daarna zochten we een cerverzeria voor een biertje om de tijd te doden tot aan de free walking tour (we hadden namelijk nog niet genoeg gewandeld). De meeste hotels & hostels bevinden zich in de wijk Candelaria, zo ook het onze. We waren er niet ver vandaan en verbaasden ons hardop hoe lelijk Candelaria was en waarom dan al het toerisme hier was. We liepen namelijk vooral tussen hoge flats en die van diie restaurantjes en barretjes met TL verlichting. Bij de free walking tour bleek dat wij precies het allerlelijkste stukje van Candelaria hadden uitgezocht, ook wel knap toch? Er zijn verder namelijk vooral gezellige straatjes met gekleurde huisjes.

Het zonnetje kwam erbij en met onze gids slingerden we door de kleine straatjes heen. Hij vertelde meer over de oude geschiedenis, maar ook de meer recente geschiedenis, met Pablo Escobar en de guerrilla's. In Medellin ligt dat nog een stuk gevoeliger, gidsen spreken daar zijn naam niet uit, maar noemen hem PA of Voldemort. In Colombia hebben ze een nationale alcoholische drank, genaamd Chicha. Net als de bier industrie in Mexico de nationale drank Pulque probeerde te vervangen, zo is hier getracht chicha te doen verdwijnen. Colombia ging echter nog een stapje verder, chicha is op een gegeven moment door de overheid verboden. Gelukkig trekt verder niemand zich daar wat vandaan. Je ziet uithangborden waar ze het verkopen en er is zelfs een chicha festival. Het is trouwens ook nog best te drinken (in elk geval veel minder smerig dan pulque)! Verder is het wel hoopgevend hoe de politiek hier veranderd, er wordt echt naar vrede gestreefd en 40% van het parlement is vrouw! Wat een toppers. Daarna dronken we nog een biertje met een Amerikaan met elastiekjes in zijn baard. De arme man was op dag 1 overvallen terwijl hij in een Uber zat. Er wees namelijk iemand met een pistool naar zijn raam, waarop hij zijn nep rolex maar afgaf en helaas ook zijn telefoon. Verder niks geks hoor hier :p.

Die avond namen we elk onze eigen nachtbus, Ingmar naar Salento en ik naar San Agustin. Ik werd wakker terwijl we tussen mooie bergen reden. Ik had een hostel dichtbij het centrum geboekt, Hostal Bambu. Leek me makkelijk, maar de bus terminal was een heel stuk buiten het centrum. Gelukkig bracht iemand me achterop zijn motortje voor 67 cent tot aan de deur. Het hostel is supermooi, geen stapelbedden maar, uhm hoe noem je dat, gewoon platte bedden. Er is een rooftop bar met uitzicht over de bergen en een soort hangnet waar je in kan liggen. Eerst maar even een dutje. Het was rustig in het hostel, dus ben op m'n gemakje met m'n camera door het dorp gaan wandelen. En aangesproken door 4 oude mannen haha, opa oud, zeg maar. Waarvan de eerste heel zachtjes praatte, waardoor ik hem bijna niet verstond en de 2e bier met me wilde drinken. Daarna ging het erop vooruit, ik liep door het overdekte marktje en kreeg een gratis banaan van oud mannetje nummer 3. Oud mannetje nummer 4 was Lucas, die al heeeul lang tourguide bleek te zijn. Hij liet me vol trots zijn gastenboek zien en legde uit welke tours hij deed. Intussen zaten we in het restaurantje van zijn zussen, El Mejor Sabor en barstte er een regenbui los. Dus bestelde ik maar wat te eten. Heeeeerlijke tomatensoep! Hij raadde me aan om de dag erop bij een tour aan te sluiten. Er zijn allerlei geinige beelden van mannetjes gevonden bij opgravingen van een oude beschaving en die kan je in 3 parken bekijken. Zijn tour duurde alleen echt de hele dag en daar had ik niet zo'n zin in. Dus ik zei dat ik erover na zou denken en ben weer vertrokken.

Daarna de zonsondergang bekeken vanaf het dakterras. Stephanie, die in het hostel werkte kwam me vergezellen. En Alice, een Italiaans meisje dat daar vrijwilligerswerk deed door een muurschildering te maken. Alice vergezelde me nadien naar het dorpsplein waar er groepjes uit de regio een volksdans wedstrijd tegen elkaar hielden. Dat was mega schattig, zaten ook kinderen bij. De vrouwen hadden geweldige jurken aan die ze in de lucht gooiden. Daarna sloot er nog een Nederlands meisje aan en een Tjechische en een Duitse man. De 2 mannen spraken Engels met een enorm accent, dus dat matchte niet zo lekker met de harde muziek. Ik at nog een Arepa met kaas en besloot toen lekker terug te gaan naar het hostel. Daar sneakte een hostel kat de slaapkamer in. Ik hem eruit lokken, deur dicht, blijkt hij die open te kunnen maken. Weer eruit gelokt, deur tijdje dichtgehouden terwijl hij met z'n pootjes eraan krabbelde en m'n bed in. Komt hij paar minuten alsnog binnen en springt zo bovenop me, gelijk spinnen. Was eigenlijk wel gezellig ook. Heb hem maar gelaten (alsof ik een andere keus had).

Dag 2 in San Agustin kon ik de slecht Engels sprekende Tsjech wel aan, we zijn naar het archeologisch park gewandeld met die grappige beelden. De heenweg was een beetje saai, langs een autoweg. Heb me wel vermaakt met zijn verhalen. Hij heeft 4 ayahuasca ceremonies gedaan. Hij wilde er eigenlijk 1 doen, maar elke is net weer wat anders en hij besloot toch verder te gaan. Hij kwam erachter dat de kikker "zijn dier" is en heeft tijdens 1 van de ceremonies uren met een kikker gepraat haha. Het park is best groot. En die beelden zijn echt geinig. Je ziet er echt iets in, tandjes, gezichtsuitdrukkingen, de meeste waren bewakers van graven. Ik had goed ingeschat dat 1 park genoeg was. De Tsjech, die trouwens ook Lukas heette was het daarmee eens. We namen een veel leukere route terug. Een kleiner paadje langs allemaal huizen met mooie bloemetjes en veel honden die soms een stukje met ons opliepen. Daarna aten we lunch bij een restaurant waar Lukas enthousiast over was. Dat viel nogal tegen, waterige tomatensoep en droge vega burger. Ik vergeet soms dat niet iedereen smaak heeft :p. Ik sloot de dag af door snacks te kopen voor de volgende reis. Het plan was om met de nachtbus richting Salento te gaan. Een behoorlijk lang traject, waarvoor ik eerst in een collectivo naar een ander dorpje moest. De chauffeur van de collectivo bond m'n backpack op het dak, als dat maar goed gaat......dat lees je in de volgende blog!