Reizen langs de rivier Gauja, een (niet zo) geheime Sovjetbunker en ja...best veel cocktails

Cesis ligt, zoals ik vertelde, in het Gauja National Park. De rivier Gauja meandert hier vrolijk doorheen. Tijd om het park te ontdekken. We reden eerst naar de Erglu Cliffs. Een grote muur van zandsteen langs de rivier. Tussen twee traptreden richting de klif vonden we het huis van kabouter spillebeen. Ook grappige verfrommelde paddestoelen. Met veel regen en bos hebben paddestoelen het hier goed. Je ziet dan ook regelmatig een auto aan de bosrand staan, we vermoeden dat de inzittenden hiervan paddestoelen aan het plukken zijn. Daarna stopten we in Liepa om daar mogelijk een wandeling te doen, die bleek echter 9 km te zijn en ja hallo hee, we hebben nog wel meer te doen. Dus hup weer in de auto en naar Valmiera, een stadje. We vonden een leuk overdekt terrasplekje bij restaurant Vartes Rati en pardoes begon de zon te schijnen. We bezochten een klein marktje en meanderden even mee met de rivier Gauja. Daar zagen we kanovaarders in de stroomversnellingen een soort parcours afleggen. En tja, daar kreeg ik best wel dorst van, dus proefde ik een biertje bij de lokale brouwerij. Ineens was de hemel helemaal opengetrokken en waren we van 15 graden met wolken naar 20 graden met zon gegaan, je weet het ook maar nooit hier. We eindigden ons bezoek aan Valmiera met Neonija, een klein museum. Van binnen was het een droomvluchtachtige omgeving met leuke visuele effecten, en teksten erbij die helemaal nergens opsloegen. Wel leuk trouwens.

De volgende stop was Sieteniezis. Ook hier grote witte zandsteen muren. Hierin zitten allerlei gaten waarin bijen holletjes hebben gemaakt. Verder veel inscripties van mensen die blijkbaar vinden dat ze iets belangrijks met de wereld te delen hebben. Soms wel op plekken dat je denkt, hoe kom je daarbij? Via een stuk dirtroad en een weg die nog maar voor de helft bestond belanden we in een grote regenbui terug in Cesis. Na even schuilen overwogen we naar een goed aangeschreven restaurant op 18 min lopen te gaan, maar opteerden we voor pizza van de buren en cocktails bij 2 verschillende barretjes. Ze hebben hier in Letland op zo veel plekken cocktails! Ze hebben ook allemaal lokale biertjes en ciders, maar echt, ik kom er gewoon net aan toe. Nou ja, behalve die ene in de middag dan. Na 2 barretjes en 2 cocktails sloten we tevreden de dag af.

's Ochtends reden we eerst naar Varaisi. Het eerste wat we zagen was een windmolen. Niet veel later zagen we in de tuin bij het verzonken dorpje (lees hieronder) wietplanten groeien. We dachten even dat we terug naar NL waren geteleporteerd. In Varaisi hebben ze er een heel project van gemaakt om een verzonken dorpje opnieuw na te bouwen. Ze hadden allerlei gereedschappen en bouwmaterialen opgedoken en een inschatting gemaakt hoe men dat vroeger deed. Daarna verschillende bouwtechnieken toegepast en uitgetest welke huisjes bleven staan. Het zijn dus meerdere huisjes die op een houten plateau drijven, via een loopplank met land verbonden. Alles is gebouwd met boomstammen. Dat ziet er hartstikke schattig uit, maar loopt of zit voor geen meter. Want je hebt dus steeds ronde oppervlakten. We lieten dit experiment voor wat het was en reden verder naar Ligatne.

Ligatne staat bekend als de papermill village. Het dorpje is helemaal om een papierfabriek heen gebouwd. Daarnaast bevindt de (not so) Secret Soviet Bunker zich er. Daar startte een Engelstalige uur om 12.00. We hadden nog ongeveer een uurtje te doden en wandelden door het dorpje. Ook typisch voor Ligatne zijn de grotten. Die hebben ze zelf in de bergen uitgegraven, soms wel 30 meter diep. Daarin is het lekker koel en een goede plaats om hun groenten en aardappelen te bewaren. Een wijngrot mocht ook niet ontbreken. Daarnaast stonden er 2 kleine marktkraampjes. Bij de ene kochten we een dennenappel lolly, smaakte naar een stroopsoldaatje. Bij het tweede kraampje demonstreerde de beste man een lokaal instrument dat op een klein fluitje leek. Er zaten aan weerszijden draadjes aan, hij draaide het helemaal rond en weer los, waarbij het een soort ratelend geluid maakte. Daarbij zong hij een gezellig liedje. Hij erkende dat het best lastig in gebruik was en we kochten dan ook niks, arme man. De berg op vonden we de houten arbeidershuisjes, zagen er ook leuk uit. 

Tijd om ondergronds te gaan! De man die ons door de bunker leidde was....een Mexicaan. Ach ja, waarom ook niet. Hij was een beetje ondeugend. Er mochten eigenlijk geen foto's gemaakt worden, maar van hem wel, behalve in de kamers waar camera's hingen want dan zou hij op zijn kop krijgen. De bunker was hartstikke groot! Hij is aangelegd om te kunnen onderduiken in het geval van een nucleaire aanval. Alles is ook nog in functie, als in: er is elektriciteit, airco, verwarming. Blijkbaar is er ook een directe telefoonlijn met het Kremlin. In geval van nood kan men er onderduiken. De gids was nogal breedsprakig en onsamenhangend. Maar Angela en ik mochten allebei wel op een knopje drukken waarmee we een machine aan en weer uit mochten zetten. Ook kregen we dumplings te eten. Dus we waren toch best tevreden.

Door naar Sigulda, onze eindbestemming voor de dag. Dit stadje snapten we niet helemaal, want waar is het centrum? Het is nogal breed opgezet, met her en der een restaurant tussendoor, maar echt de kern hebben we niet gevonden. Sigulda had ook weer kastelen, 2 nog wel, houten huisjes ook. Maar aangezien je deze dingen in ongeveer elke plaats in Letland kan vinden, hadden we daar niet zoveel interesse meer in. In plaats daarvan beklommen we Paradise Hill, waarvandaan we mooi uitzicht hadden op de pils Turaida. Dat dan weer wel. We verbleven op een grappig plekje. Het hotel heette Kakhis, wat je uitspreekt als "katjes". Het was een soort kattenhuis, vol katten schilderijen en kattenbeeldjes. Onze slaapkamer had een beeldig bloemetjesbehang. Het ontbijt de ochtend erop was ook amaaaazing! Een buffet met alles! Van zoete pannenkoeken, tot worstjes, tot aardappelkoekjes tot salade. We behandelden het maar als brunch, met 08.00 's ochtends wel een vroege...

We moesten de auto namelijk om 10.00 weer inleveren op Riga Airport. Het was een emotioneel afscheid van onze geweldige VW T-Cross, maar het was oke. Om onszelf op te beuren hadden we tickets geboekt voor het KGB museum. Je gaat dan het gebouw in, in centrum Riga dat als KGB hoofdkantoor is gebruikt. Mooi gebouw van buiten! Van binnen een tikje grimmig. We bezochten het gevangenen gedeelte en het "werknemers" gedeelte. Was geen pretje hoor, gevangene zijn daar. Ze kwamen voor verhoor, dat kon een dag duren, maar ook maanden. Soms volgde executie, soms een strafkamp. Gelukkig mochten wij er zonder repercussies weer uit. Daarna een late lunch en vooruit...nog 1 cocktail in het Radisson Blue, die zijn wat duurder betaald, maar het qua zowel cocktail als uitzicht echt waard. In de avond aten we nog wat met een gezellig Australisch koppel.

En plots was de laatste dag aangebroken. Aangezien we einde middag pas vlogen deden we nog de free walking tour door de oude stad, waarbij we nieuwe straatjes en pleintjes ontdekten. Ik deel weer 1 anekdote. Zoals jullie weten is Riga vaak bezet geweest, ook de Duitsers en Nederlanders hebben er gezeten. De Letten zelf hadden een oude stadsmuur met wachttoren gebouwd. In de wachttoren kan je de kanonskogels nog zien zitten. Op een gegeven moment raakte de toren wat in verval en hadden er vele vogels op gepoept. De Letten vonden het niet meer de moeite om te renoveren en verkochten het aan de Duitsers. Zij schraapten de lagen vogelpoep eraf en verkochten die als mest, waardoor ze weer ruim geld hadden voor de renovatie! Na deze tour nog een lunch met Christian. We deelden onze omzwervingen door zijn nieuwe land met hem en lagen nog even lekker in de zon in het park. Het mooie weer was ineens teruggekeerd.

Inmiddels zitten we op het vliegveld en kijken we terug op een geslaagd tripje. Een mooi land, makkelijk te bereizen met auto. Maar 11 dagen is (zeker in ons tempo) ook echt wel genoeg. Nog meer kastelen, houten huisjes, bomen of parkjes voegen dan niet echt meer iets toe. Er is hier zoveel bos dat we langs een hele kustlijn hebben gereden zonder het door te hebben. Er stonden namelijk steeds bomen voor. Hoewel er kennelijk veel inflatie is geweest, is het ook goed betaalbaar. Avondeten voor 8-9 euro p.p. Een dubbele hotelkamer rond de 45. Met Christian hebben we afgesproken elkaar volgend jaar weer in een nieuw land te treffen, mogelijk een weekend in Istanbul. Dat was hem dan! Tot de volgende reis!

Oh ja, we zullen nog even aan Letland denken, want de muggen hebben ons het laatste nachtje nog aardig te grazen genomen. Echt, neem die spray mee! Ik tel er 36...en Angela heeft er een soort extra hand bij