Medellin: jacuzzi, hipster ontbijtjes, Comuna 13 en de lokale voetbalclub supporten, vamos!

Weet je wat vet gezellig is? In Colombia zijn ze gek op honden. Ze zorgen er ook goed voor. Sommige lijken wel op straat te leven, maar sommige lopen ook aan de lijn. Je hebt ook allerlei verschillende rassen, tot aan husky's aan toe. Die hebben het denk ik wel warm...Maar goed terug naar het verhaal, de laatste avond in Salento brak aan. We zouden niet uitgaan en salsa dansen, dus dat deden we wel. De ochtend erop namen we om 8 uur de bus naar Medellin. Hoe lang hij erover doet varieert nogal. Op deze bus viel ik wel in slaap en toen ik wakker werd reden we ineens tussen de flats, we waren er al. We kwamen keurig om 15.15 aan op het bus station. We, wil in dit geval zeggen: Jenni (Fins), Lukas (Duits) en Fabian (Zwitsers). Uber is hier verboden, dus die kan je gewoon bestellen :p. Zelfs de gele taxi's zitten op de Uber app. Met twintig minuutjes kwamen we aan bij het Masaya Hostel. Leven als backpacker kan afzien zijn, maar dit hostel heeft een rooftop bar met zwembad en daarboven nog 2 verdiepingen. Op het allerhoogste stukje zit een hot tub. En wat is nou heerlijker voor je lijf na een dagje bussen? Later kwamen we erachter dat er zelfs een knopje zit waarmee je drinken kan laten bezorgen. We keken eens om ons heen. Medellin is omringd door bergen en lijkt vanaf de rooftop vooral uit veel hoge flats te bestaan. In de bergen in de verte zagen we een flinke stortbui neervallen. Eerst aan een kant, maar zo langzamerhand bijna helemaal rondom. Gelukkig stond de wind goed en bleven wij gespaard, wat een luxe! Met nog wat Duitse meisjes uit Salento aten we bij een kleine Mexicaan om vervolgens uit te gaan. Het was vrijdagavond in Medellin dus we moesten wel. We gingen eerst naar een bar met nog wat Duitse gasten (het wemelt van de Duitsers hier), waarvan er 1 besloot een fles Aguardiente te bestellen om die met z'n allen leeg te maken. Dit is sterke drank met een licht anijsachtige smaak, overal te krijgen. Ik bleef dapper proberen, maar het blijft vies hoor. De Duitsers gingen vervolgens naar een club in een deel van de stad dat als minder veilig bekend staat. Fabian en ik deden dansjes bij La House, een club met 4 verdiepingen en namen braaf een taxi terug. We verbleven met ons hostel en de clubs in El Poblado, een wijk die als behoorlijk veilig bekend staat. Maar in het hostel raadden ze af om na elven nog over straat te gaan en Ubers zijn mega goedkoop.

De dag erop ontbeten we buiten de deur. El Poblado heeft best een hoog hipster gehalte, ik had dan ook avocado op brood met gepocheerde eieren, niks te klagen verder. Daarna ging ik even chillen, want ik zat best met m'n verkoudheid ;). Schijnt Colombiaans dingetje te zijn dat iedereen hier oploopt. Einde middag dan echt de stad verkennen. We hadden een tour naar Comuna 13, een wijk die langere tijd de gevaarlijkste wijk van Medellin is geweest, maar nu helemaal in opkomst is. Op de heenweg wel gelachen om een groepje Nederlandse jongens dat ook mee was. Waarom rijden er een auto's in Cartagena? CARtaGEENa en daarna brachten ze Laura van Jan Smit als serenade aan onze tourguide Laura van Zippy Tours. Laura is geboren en getogen in Comuna 13 en supertrots op hoe het is opgeknapt en dat ze ons zonder problemen mee kan nemen. Het ligt aan de rand van de stad en loopt over in de bergen. Eerst was het vrij land, waar mensen uit heel Colombia huizen op elkaar gingen bouwen. Het is dan ook een wirwar van straatjes en gebouwen. Er waren geen wetten, dus als je je huis dagen verliet was ie ingenomen. Als bewaking/bestuur had je de milities. Onder hen ging het wel lekker. Maar toen de guerilla's en paramilitairen ook kwamen, werd het enorm gewelddadig. Er bleven zelfs lichamen op straat liggen, die ze niet konden opruimen omdat er explosieven in gestopt werden. Op een gegeven moment heeft de politie de wijk nogal rigoureus schoongeveegd (schieten vanuit helikopters en al) en de laatste paar jaar gaat het steeds beter. Er is superveel prachtige streetart. Waar die vroeger werd gebruikt om eigendom te markeren, heeft die tegenwoordig allemaal een symbolische betekenis. Er worden opleidingsprogramma's gedaan en er wordt gepoogd om meisjes op latere leeftijd zwanger te laten geraken. Helaas ligt het gemiddelde nu nog op 14-16 jaar. In dit deel wonen veel Afrocolombianen, waarvan een paar een vet dansoptreden gaven. En verder kijk je gewoon echt je ogen uit, het is zo mooi! Alles is dus, hop, bovenop elkaar gebouwd, maar intussen lopen dwars door de huizen een paar roltrappen achter elkaar. Mega gunstig voor onze benen en de bewoners die boodschappen moeten sjouwen. De bouw hiervan duurde wel 2 jaar omdat inwoners constant bouwmaterialen stalen. Laten we zeggen dat er nog wat winst te behalen valt. We klommen helemaal naar boven naar het huis van onze gids voor het beste uitzicht over de stad. Inmiddels was het donker, maar Laura moedigde ons aan om nog een stukje verder te verkennen. We stopten voor een burger (met kwarteleitje!) en biertje met uitzicht over de hele stad. In het donker is dat een zee aan knipperende lichtjes en zelfs een beetje vuurwerk. Rond een uurtje of 8 gingen we maar weer terug, er waren ook weinig toeristen meer te zien. Die avond gingen we i.p.v. met taxi te voet uit. Het is maar 11 minuutjes naar de clubs en er lopen overal toeristen. Met een groepje kan dat echt prima. Naast toeristen liepen er een hoop zeer schaarsgeklede dames rond, waarvan een aantal transmujeres. Een beetje dezelfde scene als ladyboys in Azie. We deden weer dansjes bij La House, dit keer met een veel groep, mensen die ik van Bogota kende, van de rooftop van het hostel en noem maar op! Werd ook wel tikje laat. Maar ja, zaterdagavond in Medellin, hoort erbij.

De volgende ochtend ontbeet ik weer met Fabian buiten de deur en gingen we nog een keer naar Comuna 13 om op ons gemak foto's te kunnen maken. Daarna snel een powernap om vervolgens kaartjes proberen te bemachtigen voor de voetbalwedstrijd Nacional (Medellin) tegen Cali. Via het hostel lukte dat niet en zij zeiden dat er ter plekke veel nepkaartjes worden verkocht. Wij gingen het natuurlijk toch proberen. Uiteindelijk waren we met een supergrote groep. Een meisje dat goed Spaans sprak hosselde kaartjes. Het mannetje dat ze verkocht liep netjes mee naar de hekjes bij de ingang om te verzekeren dat we erdoorheen konden. Gelukt! Buiten het stadion was het al een drukte van belang. Overal werden wit-groene shirtjes en consumpties verkocht. Met geld & mobiel goed weggestopt liepen we de tribune op, waar lange stroken groen-witte vlaggen lagen. We positioneerden ons daartussen en stonden daarmee tussen de diehard Nacional supporters. Die vlaggen worden dus boven de hoofden getild en aan het uiteinde staan een paar supporters, hangend aan die vlag op een klein randje met daaronder een afgrond. Springend, zingend, met alleen een stukje stof als houvast, helemaal gestoord. Er kwam ook nog een heus orkest langs, die gedurende de hele wedstrijd nieuwe nummers inzette. Iedereen zong ze uit volle borst mee. Ondertussen komen er mannetjes voorbij die water in zakjes, bier in plastic bekers en aguardiente (sterke drank) in een soort drinkpakjes verkopen. Daarnaast worden er wiet sigaren geruikt en worden ook de neusgaten niet vergeten. Bij sommige supporters denk je, oei, die moet ik niet in zijn ogen aankijken, en eentje had diamanten op zijn tanden geplakt. Maar verder wel gelachen, ze vonden het ook leuk dat we er waren en eentje waarschuwde zelfs een meisje om haar tas dicht te ritsen. Oh ja, en dan was er ook nog voetbal. Niet zo gek veel van meegekregen :p. Te druk met om me heen kijken en daarnaast kan je bijna niet over de mensen voor je heen kijken of waait er wel weer een vlag in je gezicht. Wat ik er van zag, was ook wel van matig niveau, veel onnodig balverlies. In de negentigste minuut zetten we nog 1 keer een liedje in: "Vaaaamos mi verde! Por esta noche tenemos que ganar!" En tot onze verbazing ging hij er ineens in! Nacional had in de laatste minuut gewonnen, met nog een mooie goal ook. Het verbaasde me toen wel dat er niemand naar beneden viel.

In de taxi terug, mengde de chauffeur zich ineens in het Engels in het gesprek. Dit gebeurt eigenlijk nooit, omdat de meeste geen Engels spreken. Dus wij helemaal verbaasd. Hij legde ons uit waarom de tribune van Cali leeg was, te gevaarlijk. Medellin zelf heeft 2 grote voetbalclubs. Je moet ook niet met je Nacional shirtje in de verkeerde wijk zijn. Dan wordt het knokken. Na een late pizza met Lukas, Fabian & een grappig Amerikaans koppel werd het de hoogste tijd om te slapen. De volgende ochtend ontbeten we heerlijk bij Cafe Campesino aan de overkant. Kochten nog wat snacks, pinden nog wat geld en gingen elk een andere kant op. Fabian ging naar Guatape, maar ik las dat het nogal toeristisch was en wilde ook wel even pauze van Fabian :p. Lukas & Jenni bleven nog een nachtje in Medellin en ik ging naar Jerico. Een klein dorpje, volgens Google Maps op 2 uur rijden afstand. Hoe lang de lokale bus daarover deed? Dat lees je in de volgende!