Oeganda, de parel van Afrika, speuren naar wilde dieren.

Nadat we Jack in het Noorden van Rwanda hadden afgezegd reden wij naar de grensovergang bij Kyanika. Gewapend met alle juiste documenten. Eerst moet je toestemming krijgen om Rwanda uit te gaan. Dan laat je wat autopapieren zien en krijg je een Exit formuliertje. Een mannetje in een hokje wil die ook nog bekijken en paspoortgegevens van de bestuurder zien en dan mag je over de grens. In Oeganda moet je nog 3 loketjes af waar je een stempel krijg of een formulier of stukje papier dat je weer ergens afgeeft. De weg werd ons steeds duidelijk gewezen, in totaal zijn we zo’n beetje een uur bezig geweest. Naar onze gele koorts vaccinatie en covid vaccinatie/testuitslag werd helemaal niet gevraagd. We hadden van een Fin in Kigali gehoord dat we beter geld konden pinnen in Rwanda en dit in Oeganda wisselen i.v.m. de hoge heffingen bij pinautomaten in Oeganda. Er liepen wat wisselmannetjes rond bij de grensovergang. We vroegen een dame bij het loket naar een betrouwbare, dus die liet er 1 komen. Die probeerde ons eerst alsnog veel te weinig terug te geven haha. Dus paar keer goed natellen tot we tot een redelijk bedrag kwamen. En dan rij je zo een nieuw land in! Qua landschap best vergelijkbaar nog, maar wat een rust vergeleken met Rwanda! Veel minder mensen langs de weg en nog steeds prima wegen. Dat is een stuk meer ontspannen rijden. Wel moet je ineens links rijden en zijn er ineens een hoop verkeersdrempels. Soms 1 grote bobbel en soms meerdere kleine achter elkaar. Later kwamen we erachter dat je die kleintjes het beste kan pakken door flink op het gas te trappen. Echt handig voor drempels in dorpjes. Langs de weg is het ook wel anders, vlak na de grensovergang zagen we een vluchtelingenkamp staan. Ook staan er veel hutjes bij wijze van huis of winkel, die er wel armoedig uitzien. Al snel reden we weer een stukje door een bos heen, waar met een bordje werd gewaarschuwd voor impala’s en bavianen. En ja hoor, vlak daarna staken een paar grote grijze apen de weg over. Wollig vachtje, kleine oogjes vlak bij elkaar. Angela gooide met heldenmoed een banaantje door een kier van haar raam die dankbaar werd opgepeuzeld. Vervolgens klopte meneer aap hard op de deur voor meer banaan, toen hebben we maar snel op het gas gedrukt. Want die wilden we zelf opeten!

Nieuw land dus even wat praktische zaakjes regelen, zoals een simkaart met data. Het eerste beste grote stadje waar we binnen reden vroegen we de weg naar de telefoonzaak in een restaurant. De medewerker kwam helemaal met ons meelopen en verliet de winkel pas weer toen we zeiden dat hij best weer mocht gaan. Zo’n simkaart installeren is op de een of andere manier een heel proces waar je gerust een half uur voor mag rekenen. Ergens halverwege dat proces moet je ook de simkaart naast je hoofd houden en daarmee op de foto, dat voelt vrij komisch. Halverwege dit gebeuren brak er een tropische bui los. En juist toen onze simkaarten geïnstalleerd waren stond spontaan onze vriend van het restaurant er weer met twee parapluutjes! Wat ontzettend aardig. Zo kwamen we droog aan bij onze auto en konden doorrijden naar Lake Buyonyi, onze eerste stop in Oeganda, the pearl of Africa, zoals Winston Churchill het kennelijk ooit heeft genoemd.

We hadden twee nachtjes geboekt bij Om Hostel, aan de andere kant van het meer. Omdat hier geen wegen heen leiden word je er met een bootje heen gebracht, hier moet je dan wel weer voor betalen. Het boottochtje is wel de moeite waard. Het was een beetje mistig/regenachtig, maar daardoor zagen de bergen om het meer heen er sprookjesachtig uit. Wij hadden hier een eigen hutje, direct aan een steiger naar het water met mooi uitzicht op het meer. Ook hoorde je gezellig een kikkertje kwaken tussen de krekels en andere bosgeluiden. Klinkt heel romantisch allemaal, maar het was ook een beetje afzien. Zo hadden we daar geen elektriciteit, moest je voor de ‘wc’ (zitje met bril, maar leidend naar een gat in de grond met een deur die niet op slot kon) twee glibberige trappen op. Daar bevond zich ook de buitendouche, zonder plafond. Mocht je warm water willen moet je 3 kwartier van tevoren verzoeken of het gas kan worden aangezet. Avontuur, laten we het daar maar ophouden.

Die avond ontmoeten we Paul, een gezellige Ier, die ons de volgende ochtend mee kajakken vroeg. Met de boot weer naar een ander plekje aan het meer, het chique Birds Nest om daar eens te informeren. Er lagen wat kajakken en een kano gemaakt van een uitgeholde boomstam. Voor de kajak, waarvan je in de meeste maar in je eentje kon zitten, vroegen ze 40 dollar per uur! Ja doei! In de uitgeholde boomstam konden we met z’n drietjes voor een tientje, dus je kan wel raden waar wij voor kozen. Niet zo slim van ze, want ze moesten daar ter plekke nog een extra zitje van hout bij hakken, dus het kostte hen ook nog extra moeite. Wij waren blij met onze keuze. Het is daar echt een traditioneel vervoersmiddel, gemaakt van de eucalyptusboom. Ze doen er een maand over om deze uit te hollen tot een bootje en vervolgens gaat ie dan 35-40 jaar mee. Een eucalyptusboom is binnen 30 jaar volgroeid, dus in de tussentijd kan er weer een nieuwe boom groeien. We peddelden rustig wat rond, beetje om ons heen kijkend, nog een ander hostel begroetend, toen het tijd werd om terug te keren. Vanuit een bootje aan de overkant van de Birds Nest werd er ineens heel vrolijk ‘Hello!’ geroepen. En daarna ‘I want to see you!’. Dus ik zei kom maar hier, want zij hadden een motortje en ons uur was bijna voorbij. 

5 minuutjes later meerde daar ineens een boot vol Oegandezen aan. Morris was het die ons had nageroepen, hij was daar met een groep familie & vrienden lekker weekend aan het vieren. We namen afscheid van Paul want die ging weer verder reizen en stapten in bij deze boot. Zo snel kan het gaan haha. Zij gingen naar ‘adventure island’. Niet echt een eiland, maar weer een deel aan het meer met daarop een klimpark met kabelbanen enzo. We hadden al eerder de prijs hiervoor gevraagd, maar in dit gezelschap ging die ineens een stukje omlaag. Dus met 1 van die groep en de rest als filmcrew/fotograaf besloten we dit dan toch te gaan doen. Het begon met fietsen over een koord, hoog tussen de boomtoppen, daarna nog allerlei hindernissen, stukjes klimmen en dan af en toe gewoon lekker hangen. In plaats van de zipline goed uit te balanceren, zodat je net voor de overkant weer afremt, hadden ze steeds aan de overkant een groot kussen opgehangen waar je dan met volle kracht tegenaan knalt. De volgende dag zaten we allebei onder de blauwe plekken haha, maar verder geinig om te doen. Daarna bestelden we lunch met onze nieuwe vrienden. We wisten dat ze traag waren, maar dit was wel het toppunt met 2,5 uur wachten op onze lunch. Gelukkig vermaakten we ons in de tussentijd met het vangen van visjes. Ze hadden heel simpel een houten stokje met draadje, haakje en wormpje en die hingen ze in het meer. Als het kleine visje eraan knaagt hengel je hem er zo uit. Angela had op een gegeven moment een goede spot ontdekt en toverde er zo 7 achter elkaar uit het water. Geen idee wat voor soort vis het was, ze leken op Sambaza. Bij de lunch konden we proeven van de lokale keuken van de borden van onze vrienden. Ze hadden een berg van een soort deeg, bestaande uit cassave, banaan of mais waar ze bolletjes van maakten en in een soort soepje doopten, lekker! Later werden de gevangen visjes ook nog gestoofd en volgens Morris kon ik die wel in zijn geheel opeten, maar ik vond de graatjes toch nog wel een beetje hard..Er was ook een gast bij met een nies naam, die heette namelijk Atsjoe! (met uitroepteken natuurlijk). Daarna deden we nog een spelletje en drankje met de groep voordat we weer terugvoeren naar het Om Hostel. We dachten laten we de warme douche eens proberen, die was toch een partijtje karig! Je moest echt je best doen om de druppels te vangen haha.  Die nacht werd Angela ook nog ziekig, niet de beste plek ervoor.

Dus de volgende ochtend reed ik met gierende banden naar National Park Lake Mburo. Onderweg aten we onze eerste rolex! Dit is een rol van een soort pannenkoek/wrap (die heet chapati), met ei ertussen en soms nog wat groente erbij. Deze worden veel aan de kant van de weg gebakken op een hete bakplaat met kooltjes eronder. Wij zijn fan! Lekker, vullend en ook voor omgerekend maar 50 cent. Paul had ons de Hyena Hill Lodge getipt als verblijfplaats bij Lake Mburo, dus daar gingen we op af. Het zijn lodges van een Nederlandse man & Oegandeze vrouw, die tijdelijk beheerd werden door een volledig Nederlands stel omdat de Oegandeze vrouw in Nederland ging bevallen. Alleraardigste mensen en een prachtig plekje bovenop de berg met uitzicht over het meer! De kamer was ook heerlijk groot met een echte warme douche, wat kan je dat ineens waarderen dan. In de National Parks moet je altijd p.p. een toegangsbewijs kopen voor ongeveer 40 dollar, die is dan 24 uur geldig. Lake Mburo is het enige park waar je rond mag wandelen, fietsen of paardrijden, omdat er geen olifanten wonen en maar 1 op leeuw die oud en stervende is. Fietsen hadden we voor de ochtend erop bedacht, maar diezelfde dag nog kwamen we een Belgische moeder & dochter tegen die einde middag met hun chauffeur en auto met openklap dak het park in gingen. Angela trok de stoute schoenen aan en vroeg of wij misschien met hen mee mochten, en ja hoor! We waren nog maar nauwelijks aangekomen of we konden al mee op safari. 

Veel dieren gezien! Bij de ingang van het park heette een aapje ons al welkom en vlak daarna zagen we de eerste impala’s. Een soort sierlijke mooie herten. Dat is 1 van de antilope soorten, je hebt ook nog grotere, die ze waterbucks noemen en nóg grotere die ze elands noemen (lijken niet op elanden hoor). En dan hem je de wrattenzwijnen die iedereen gezellig pumba’s noemt en die met hun staartje in de lucht rondrennen. Het gevaarlijkste zijn hier de buffels, waarvan de mannetjes die door de groep verstoten zijn soms agressief kunnen zijn. Het grappige aan zo’n auto is dat de dieren het niet als iets bedreigends zien, dus die komen hartstikke dichtbij. Het duurde ook niet lang voordat we enkele van de 7.000 daar wonende zebra’s zien. Ook prachtige beesten. Maar het letterlijk en figuurlijke hoogtepunt waren toch wel de giraffen. Wat een grote imposante beesten, het was al gezellig om ze vanuit de verte te zien. Toen kwamen ze steeds dichterbij, eerst een beetje aan een boom grazen, en daarna over het pad vlak voor de auto langs! Wat een mazzel! Het leuke is dat veel dieren in groepen leven, dus als je er eentje ziet kan je vast speuren naar zijn vrienden. De Vlaamse dames hadden 2 goede verrekijkers mee, waar we ook door mochten kijken. Een super ontvangst bij Mburo! ‘s Avonds bananensoep gegeten, romig en lekker.

De volgende ochtend ging ons wekkertje al vroeg voor de fietstocht. ‘s Ochtends is het wat koeler, dus dan zijn de dieren actiever en beter op te sporen. Eerst rijd je een stukje door het dorpje vlakbij, waar alle kleine kindertjes enthousiast zwaaien en ‘bye bye!’ roepen. Alvorens we een route van 27 km door het park gingen maken. Angela helaas nog met koorts, maar die liet zich niet weerhouden. Weer aapjes, impala’s, pumba’s, heel veel zebra’s en verschillende families giraffen gezien, ook kleintjes erbij, we konden weer hartstikke dichtbij komen. Op de fiets zijn de beesten wel iets schichtiger, omdat ze je dan toch meer als mens en als gevaar zien. We hielden pauze bij een meer waar een aantal hippo’s bubbeltjes in lagen te maken (ik weet het nijlpaard in het Nederlands, maar hippo klinkt zoveel leuker!). De hippo’s liggen overdag de hele tijd in het water omdat hun huidje niet zo goed tegen de zon kan. ‘s Avonds komen ze dan aan land om gras te grazen. Het was nog best een pittige fietstocht met wat heuvels erin en versnellingen die zeer matig werkten. Maar weer veel gespot, geleerd en mooie plaatjes kunnen schieten. Volgende blog nog meer bijzondere dieren en gekke lokale drankjes, wordt vervolgd…