Sao Miguel, eerste stop in de Azoren, na ontsnapping aan quarantaine op avontuur in de natuur!

De Azoren stonden al een tijdje op mijn bucketlist, de naam alleen al: Azooooren, klinkt dat niet hemels? Kleine domper dat je dat in het Portugees dus als "Azoeresj" uitspreekt, maar dag mag verder de pret niet drukken natuurlijk. Mijn hart maakte dus een sprongetje toen Angela deze bestemming ook noemde. Een aantal (haast tropische) eilanden middenin de Atlantische oceaan, te midden van walvissen en natuurlijk schoon, wat wil je nog meer. We vlogen eerst naar het grootste eiland Sao Miguel. Kleine kanttekening wel in tijden van corona. De Azoren zijn het grootste deel van de tijd corona vrij, dus bij aankomst wordt er onverbiddelijk een wattenstaaf richting je hersenen en in je keelgat geduwd en vervolgens mag je je hotelkamer niet verlaten totdat je een negatieve uitslag hebt ontvangen (en geef ze eens ongelijk). Je kan ook van tevoren een test doen, maar die mag dan max. 72 uur oud zijn en kost op Schiphol 145 euro en is daar gratis. In een Facebook groep over de Azoren hadden we vernomen dat het 12 uur zou duren voordat je de uitslag ontvangt. In de test tentjes op het vliegveld werd vermeld dat het tot 48 uur kan duren en je pas mag bellen als je na 48 uur nog niks hebt gehoord, we hoopten maar op het beste. We hadden de aankomst expres 's avonds gepland in de hoop de ochtend erna vrij te zijn. In het hostel hadden we een dormkamer voor ons tweeën dus daar konden we prima in quarantaine. Na veel moeite was het ook gelukt om een slappe salade te laten bezorgen. Toen we 's ochtends wakker werden...e-mail ververst, spam gecheckt...niks. We hebben beiden de 'ij' in onze achternaam en e-mail, zou het daar mis zijn gegaan? Die lettercombinatie kennen ze vaak niet in het buitenland. Ondertussen begonnen onze magen te knorren en hadden we niks ingeslagen voor ontbijt (echt handig). Op een gegeven moment werd er op onze deur geklopt, de dame van het hostel, of we oké waren? Jawel, maar nog geen uitslag en hongerig...komt ze 5 minuten terug met een werkelijk enooorme stapel boterhammen, jam, kaas en ham. Wat een lieverd. Daarna begon ik met het zingen van I want to break free. Op een gegeven moment begonnen we ons maar vast klaar te maken om te vertrekken voor als de mail zou komen. En jawel, terwijl ik onder de douche stond ontving Angela de mail met de negatieve testuitslag rond een uurtje of 12, uiteindelijk zo'n 16 uur in quarantaine gezeten. Ik had mijn mail nog niet binnen, maar vond het wel gerechtvaardigd om de deur uit te gaan, we waren al zo lang dag en nacht bij elkaar. 

Buiten lokte het zonnetje! Recht tegenover ons hostel bevond zich een kerk op een heuveltje. De weg omhoog was gemaakt van lavastenen, super tof! Vanaf de heuvel bekeken we het uitzicht en deden wat vreugdesprongen om onze nieuw verkregen vrijheid te vieren bij de kerk van de moeder van God. We verbleven in Ponta Delgada, de hoofdstad van het eiland. Een heel charmant stadje met straten vol afbeeldingen in mozaïek, iets wat je op alle eilanden blijkt tegen te komen. We vonden nog 2 schattige kerken, het dorpsplein, een fort en de stadspoorten. Daarna maakten we een wandeling naar aan ananasplantage, die nog net in de stad ligt. Hier kan je meer leren over alle technieken om de beste ananas ter wereld te kweken (wij van wc eend...)! Met technieken, zoals het kroontje klein houden en de ananas in een bepaalde fase te roken kweken ze een zoete vrucht. De rondleiding is gratis evenals twee toastjes (mierzoete) ananasjam en een shotje ananaslikeur (lekker!). We bestelden hier nog wat verse ananas en ananasijs bij, wat allemaal erg in de smaak viel. 's Avonds had ik nog steeds geen testuitslag ontvangen, dus ik gaf ze maar een belletje, na een paar mislukte verbindingen, het uitspellen van mijn naam met een woord als verwijzing naar elke letter en hetzelfde met de naam van Angela wisten ze te vinden dat mijn uitslag ook negatief was. Een mail sturen deden ze niet, maar als het nodig was kon ik iemand dat nummer laten bellen, nou oké dan haha. Via eerder genoemde Facebook groep waren we in contact gekomen met 2 Spanjaarden, Ryan (bleek Rodrigo te heten) & Martin die ook op de Azoren vertoefden. Zij pikten ons op met de auto en namen ons mee naar het puntje van het eiland genaamd Ferraria. Dit zou de mooiste plek voor zonsondergang zijn, maar nog specialer: hier kan je zwemmen in warme zee! Door de thermale activiteit is er vlakbij de kust een warme stroming te voelen. Het was buiten inmiddels vrij frisjes, dus het voelde een beetje gek om in badkleding te gaan. Het stuk zee ligt aan de lavarotsen, er is een trappetje naar beneden gemaakt en in een inham liggen een paar kettingen met boeien waar je je aan vast kan houden. Nou de zee was dus echt hartstikke warm! Zo'n vreemde ervaring. Hoe dichter bij de rotsen hoe warmer. De zee was behoorlijk onstuimig, dus die kettingen waren wel handig als houvast. Af en toe voel je een koelere stroming langs komen, maar over het algemeen is het echt super warm! Vanuit de inham kan je de zonsondergang overigens precies niet zien. Maar ach, er waren toch wolken en een warme zee maak je minder vaak mee dan een zonsondergang. We sloten de dag af met een hapje en nog een paar hemelse cocktails met de boys die dag erna naar een ander eiland vertrokken.

De dag erna regelden we zelf een huurauto bij ANC op aanraden van de boys. Let op als je daar een auto huurt, bij het kantoortje zijn de prijzen rustig 5 euro per dag hoger. Echter als je eerst belt en ze het doorsturen kan je het bij het kantoortje alsnog voor de laagste prijs krijgen. Tijd om lekker te toeren! Sao Miguel heeft een aantal letterlijke hoogtepunten. De Azoren zijn allemaal ontstaan uit vulkanen en hebben allerlei mooie plekjes bovenop de bergen liggen. Het weer op de Azoren is echt enorm veranderlijk, er wordt wel gezegd dat ze 4 seizoenen in 1 dag hebben. Dit heeft ook zijn invloed op het al dan niet hebben van uitzicht op de viewpoints. Gelukkig bestaat er een app waarmee je live via webcams kan zien of er zicht is of dat het in nevelen is gehuld. We hadden mazzel, Sete Cicades, een verzameling van kratermeren, waaronder een felgroene en felblauwe vlak naast elkaar was goed te zien. Met de auto reden we naar verschillende uitzichtpunten. De eerste was eigenlijk gelijk al de mooiste. Het voordeel van het wisselvallige weer is dat de eilanden enorm groen zijn! Overal prachtige kleuren planten en bomen, over 1 zo'n paadje wandelden we naar het uitzichtpunt. Het was overal ook heerlijk rustig, bijna niemand op de weg, behalve soms ineens een koe die oversteekt (weer eens wat anders dan een hert), en slechts een paar andere toeristen bij de hoogtepunten (later hoorden we dat we dit wel een beetje aan corona te danken hadden). We zetten onze sightseeing voort bij de enige theeplantage van Europa, met een naam die verdacht veel lijkt op een geslachtsziekte: Gorreana. Hier hoort een klein museum bij dat je gratis kan bezoeken. Helaas geen toer wegens corona, maar wel de gelegenheid om zelf rond te lopen en een informatief filmpje vooraf. Zo leerden we dat ze in de 19e eeuw 2 Chinezen naar Sao Miguel hebben gehaald om te leren over het verbouwen van thee. Inmiddels verschepen ze hun eigen thee zelfs naar Japan en Angola, waar een klein eiland groot in kan zijn. Vervolgens krijg je ook nog een gratis kopje thee in het café met uitzicht op de theeplantages, we waren tevreden Hollanders. Na nog kleine wandeling door de plantages gingen we naar de supermarkt. Ook deze wist ons te verbazen, hij was namelijk gigantisch! Zo vind je ze niet in Nederland. Bovendien verbaasde ik me over de prijs van wijn, flessen van 2 of 3 euro komen in grote getalen voor. Het wordt dan ook op de Azoren gebrouwen. Omdat het eiland Pico hier bekend om staat wachtten we nog even met de wijn. Ondertussen waren we, wederom via de fb groep, steeds in contact met Anne, een Nederlandse die inmiddels een tijdje op Sao Miguel woonde. Ze vond het heel leuk om haar tips te delen en vertelde ons dat er die avond een optreden op het plein was. Daar gaf een grote groep jongeren met verschillende trommels een show weg! Leuk om te zien. Later hoorden we dat er buiten corona tijden nog veel meer festiviteiten op de eilanden zijn, zoals een heus jazz festival op het eiland Santa Maria.

De donderdag brak aan en we zagen dat we konden duiken! De vorige keer was alweer een jaar geleden in Israël dus we grepen onze kans. De eerste duik was in een lavabubbel, een soort grote natuurlijke grot. Hoewel een het een hele grote ruimte was vond ik het toch niet heel relaxed om geen open zee maar rots boven mijn hoofd te hebben. Wat ook niet meehielp, was dat er ronduit weinig te zien was. Tenminste, als je net zoals ons hebt gedoken in Azië en de Rode Zee. Echt wel wat mooie gekleurde visjes, maar weinig en natuurlijk geen koraal. De tweede duik was gelukkig wel wat leuker, het was een duik bij een gigantisch scheepswrak in een gebied waar niet wordt gevist, dus meer activiteit, maar al met al raden we duiken bij de Azoren niet per se aan. Na een klein dutje bezochten we een lavagrot onder de stad: Gruta de Carvao. Hier hadden we een klein toertje. De grot, die gevormd is door twee lavastromen is later pas ontdekt. Bij ontdekking, lag er 20 ton (!) afval in. Nu hebben ze dat netjes opgeruimd en afgedicht. Daarnaast zijn er restricties opgesteld met betrekking tot het bouwen van huizen en planten van bomen boven dat gebied omdat beiden tot instorting kunnen leiden. Daarna toerden we verder in onze Fiat en bezochten het strand Populo en Vila Franco. De stranden zijn allemaal zwart door de lava, waardoor ze er niet per se aantrekkelijk uitzien, maar wel een mooi contrast vormen met de blauwe zee. We checkten de webcam nog eens en reden verder omhoog naar nog een kratermeer: Lagoa do Fogo. Een zeer hoog gelegen helblauw meer. We hadden weer mazzel met het uitzicht. Ik vraag me dus af of het do Fogo heet omdat er vaak nevel (fog) overheen hangt. Lijkt me wel een plausibel verhaal, ik check het maar niet om de pret niet te drukken. Het is wel een grappig gegeven dat overal op de eilanden koeien rondlopen. En op Sao Miguel ook vooral zwart witte, Nederlands ogende koeien. Maar die lopen dan wel rustig op 1.000 meter of hoger, echte klim koeien, ik wist niet dat het bestond. Behalve zicht op het kratermeer heb je na een stuk klimmen zicht over de kustlijn van het hele eiland, een prachtig gezicht. 's Avonds was er weer een optreden op het plein, dit keer een zanger met piano met een mooie achtergrond.

Voor de vrijdagochtend stond op de planning om walvissen te spotten. We hadden die week al een paar keer gebeld of het mogelijk was, want het is volledig afhankelijk van het weer of je überhaupt iets kan zien en het niet dusdanig onstuimig is dat iedereen alleen maar zeeziek wordt. Die ochtend leken de omstandigheden gunstig dus we togen naar het bureau van Moby Dick en wachtten rustig af. Helaas, na een uur wachten bleken de omstandigheden op open zee toch te slecht en werd de boottocht afgeblazen. Hmm..nieuwe plannen bedenken dus. Eerst maar eens langs de autoverhuur want onze bolide begon steeds meer verontrustende geluiden te maken bij het remmen, toch een essentiële functie van de auto. Na 5 minuten in een nieuwe auto waarvan de oplader niet bleek te werken, kregen we voor hetzelfde geld een automaat mee, niet gek in de bergen ;). Tijd om de natuurpracht van het eiland verder te verkennen. Over slingerende weggetjes omzoomd door groen en lichtblauwe dhortensia's bezochten we een aantal watervallen: Porto Sabrito en Porto Formoso. Wat best gunstig is voor de ietwat luie toerist, of iemand die veel op 1 dag wil zien: de mooie plekjes zijn goed met de auto te bereiken. Vaak moet je dan wel een klein stukje wandelen, maar echt veel stelt het niet voor. We zette onze tocht voort naar Praia dos Moinhos (strand van de molentjes, geen molen te bekennen, maar oké), een super zwart strand waar grote blauwe golven op braken. Verder naar Parque Ribeira dos Calderoes, te bereiken langs prachtige wegen vol groene canyons, namelijk helemaal begroeid met bomen. Het park ziet er zelf ook heel lieflijk uit, het deed met denken aan Baracoa, op het uiterste puntje van Cuba, waar een tropisch miniklimaat heerst. Zo zijn er op beide plekken varenbomen te vinden, iets waar 2 Duitse biologen in Baracoa heel enthousiast over waren. We stopten nog bij uitzichtpunten in Nordeste, alvorens we doorreden naar onze guesthouse in Furnas, een dorpje met meer parken en veel thermale activiteit. We hadden vernomen dat je daar de lokale specialiteit móet proberen, een stoofpot met vlees en groente, lang gegaard in de thermaal actieve grond. Dan denk je heaven, maar in de praktijk was het een bord vol droog vlees en doorgekookte groente. Toen ik voorzichtig bij de ober aankaartte zei die dat je het ook eigenlijk voor lunch moet eten, omdat het 's avonds inderdaad te ver doorgegaard is, tip van de eeuw ;). Later die avond badderden we in de thermale baden van Poca de Doña Beij. Warmwaterbaden in smerige zwavel lucht, je moet ook erg oppassen met geverfd haar en zilveren of gouden sieraden, die kunnen allemaal erg verkleuren. Zo gezegd zo gedaan. Je hebt een stuk of 5 verschillende baden waar je in kan. Die op zich niet heel veel van elkaar verschillen. Het is op zich geinig voor de ervaring, maar stiekem ook wel een beetje saai, omdat we heel voorzichtig moesten zijn, met beide geverfd haar haha, dus na een half uurtje hadden we het wel gezien. Die avond boekten we na lang twijfelen tussen Flores en Pico toch een vlucht naar Pico voor de volgende dag omdat je vanaf Pico met de ferry nog 2 andere eilanden kan bezoeken en vanaf Flores maar 1.

Toen brak alweer onze voorlopig laatste dag op Sao Miguel aan. Tijd om Furnas zelf bij daglicht te bewonderen. Furnas ligt in de vallei en in het midden borrelen allerlei heetwaterbronnen. De kolommen stoom zijn een prachtig gezicht in he zonlicht. Je kan zomaar tussen die bronnen door lopen, het blijft toch een fascinerend verschijnsel voor een Hollander, die kracht die uit de aarde komt. Voor je neus is het minder aangenaam, maar goed je moet er iets voor over hebben. Daarna reden we door naar natuurpark Grena, gelegen naast een mooi groen meer. Entree in het park zelf bleek 10 euro te kosten en we hadden niet veel tijd, dus omzeilden dat en liepen een stukje langs het evenzogoed mooie meer. We sloten af met een catch of the day (Guey Triggerfish & Wreckfish) bij restaurant Borda d'Agua, volgens Anne het beste visrestaurant van het eiland. Ook deden we nog even een telefoontje naar het health center dat we onze 2e corona test niet op Sao Miguel maar op Pico zouden halen. Waar ik verwachtte dat ze een beetje zouden morren kreeg ik een hele jolige man aan de lijn die zei dat we moesten oppassen voor de mannen van Pico en dat die ons drankjes wilden aanbieden. Lijkt mij eerder een aanbeveling dat afschrikwekkend, maar wie ben ik? Of dit ook daadwerkelijk gebeurde lees je in de volgende blog!