Op stap met mannen en stichting de zonnebloem rondom het meer van Ohrid.

Om even te schetsen wat ik allemaal over heb voor deze gezellige verhaaltjes, ik zit nu op een piepklein krukje, wijdbeens met een printer tussen mijn benen, voorovergebogen als een gebochelde vrouw weggestopt achter de receptie te typen. Maar die rugpijn neem ik gewoon op de koop toe om jullie te verblijden met onze avonturen. Op de achtergrond hoor ik de eigenaar van het hostel 'I love spacecookies' zeggen met de zware stem van een Russische crimineel, maar nu loop ik wat op de feiten vooruit. We zaten namelijk nog net in Albanie, namelijk in Gjirokaster. We wilden die ochtend een hike doen voordat we terugreden naar Tirana om vanuit daar naar Macedonie te gaan. Maar het regende pijpenstelen, dus we sprongen de auto in. We namen Bo (de vrolijke Amerikaan, toen hij die dag buiten stond een rainBow) nog een dagje mee, want die moest in Tirana de bus pakken. We maakten een stop in Fier voor de lunch, alwaar we op de kaart de Rotterdam Bar zagen staan, die moesten we natuurlijk even bekijken. Hartstikke geinig, de skyline van Rotterdam en alles aan de muur, maar ze serveerden alleen drankjes dus we zochten even verder. Angela zag op maps een pizzeria in de straat erachter. We reden erheen, parkeerden op een van de rijbanen (zelfs de politie stond daar geparkeerd dus waarom niet) en liepen erheen, bleek het een afhaal te zijn..dan maar pizza in de auto gegeten. In Tirana dropten we Bo bij het busstation en poogden zelf een aantal keer naar een hostel te rijden. Het verkeer was echter zo belachelijk chaotisch en het parkeren zo dramatisch dat we besloten de auto een dagje eerder in te leveren. Bij het laten volgooien van de tank vroeg de bediende nog of ik een kopje koffie met hem wilde drinken, maar ik moest verstek laten gaan, ik drink immers geen koffie. Die avond gingen we naar de bioscoop, Aladin in 3D! Die is namelijk gewoon Engels gesproken en kostte nog geen 4 euro. Eerst even langs de supermarkt en toen kwamen we precies op tijd aan, dat was maar goed ook, want ze hebben hier gewoon helemaal geen voorfilmpjes, heerlijk! Na afloop wachten ze ook echt niet de hele aftiteling af maar wordt de film abrupt stopgezet en schrik je je een ongeluk als de felle lampen in 1 keer weer aangaan. Wel efficient allemaal.

De dag erop stonden we op tijd op om de bus naar Struga te pakken, vanaf daar zouden we een taxi naar Ohrid, onze 1e bestemming in Macedonie kunnen pakken. Tijdens de busrit kwamen we nog de nodige ezeltjes tegen en bereikten voorspoedig de grens. Hier volgde een vrij langdurige controle, waarbij ze dus bus grondig controleerden, en onze tassen zeer oppervlakkig. Dat was maar goed ook, want er hing een poster dat amfetamines streng verboden zijn en Angela haar ADHD pillen vallen daar wel onder. Onze paspoorten werden 2x meegenomen en weer terug gegeven en na zo'n half uur/3 kwartier konden we weer verder. In Struga werden we doodleuk langs de kant van de weg gedropt, ze hadden ons verteld dat er taxi's zouden staan, maar dat was niks van te bekennen. We vroegen om raad in een winkel en een vrouw bood aan dat haar broer ons wel kon brengen voor 25 euro. We besloten toch naar het centrum te lopen en vonden een officiele taxi voor 6 euro, gedeeld met 2 Russische meisjes was dat zeer goed te doen ;). Ohrid is een klein stadje aan een groot meer dat ook Ohrid heet. Toen we daar rondliepen schrokken we ons een hoedje! 1 van de eerste dingen die we zagen was een groot spandoek met daarop 'u hebt ons gevonden!'  en dan ook echt in onze taal. Ohrid blijkt een soort Nederlandse enclave, waar deze tijd van het jaar vooral de gepensioneerde medemens rondsjokt. Ongelooflijk ook weer hoe snel je je landgenoten eruit pikt. Wij proberen ons undercover te gedragen, maar worden helaas ook soms in het Nederlands aangesproken door mensen die ons bijv. een boottocht willen aansmeren. Het was inmiddels al eind van de middag, dus we maakten alleen nog even een rondje om het stadje heen, is niet zo groot. Het is wel een heel leuke wandeling, waarbij je onder andere over houten plankjes langs de rand van het meer loopt. Vanaf het bergje heb je een mooi uitzicht. Die avond maakte ik zelf nog een rondje om de zonsondergang op de gevoelige plaat vast te leggen, maar ik had geen geluk, er waren wolken en viel lichte regen, dus van een zichtbare zonsondergang was er geen sprake. ' s Avonds aten we bij een chique ogend restaurant waar spontaan een accordeonist, 2 violisten, een contrabassist en een gitarist stemmige live muziek verzorgden.

De dag erop hadden we best zin in een stranddag, maar het weer werkte nog steeds niet mee, dus besloten we naar Bitola, een stad in de buurt, te gaan. We namen Christian mee, een 22-jarige Brit uit het hostel, want dat leek ons wel aardig gezelschap. De taxichauffeur was ook wel onder de indruk, want die noemde hem consequent 'Mister'. We hadden begrepen dat Bitola mooi was en nog niet zo toeristisch, inmiddels begrijpen we wel waarom, want er is niet echt veel te doen. Er staan mooie huizen, een aantal kerken, een aardig park en daarachter een oud amfitheater met bergen op de achtergrond. Daarna is het wel gedaan. Gelukkig waren er ook veel terrasjes en zijn de cocktails er spotgoedkoop. We hebben we vergelijkend warenonderzoek gedaan en bij een aantal terrasjes de cocktails getest, die waren wel wat wisselend in kwaliteit, waarbij het dieptepunt toch wel een gin & tonic met komkommer was, waarbij de komkommer bestond uit een soort groene siroop. Dat mocht overigens verder de pret niet drukken. Macedonie ziet er zo op het 1e gezicht welvarender uit dan Albanie, er zijn minder vervallen huizen, veel casino's en de mensen wegen een aantal kilootjes meer. De bevolking is verder net zo voorkomend als in Albanie. Zo ook onze hosteleigenaar die een stem heeft alsof hij een Russische crimineel in een B film speelt, maar zeer hulpvaardig is. De dag erop hadden we dan eindelijk onze stranddag! Het was stralend warm weer en aangezien we elke dag actief waren geweest hadden we wel een rustig dagje verdiend. Mister hield het nog steeds met ons uit en vergezelde ons. We stopten eerst op een strandje met een alleraardigst uitzicht, maar op de grond kiezels. Aangezien dat minder comfortabel was liepen we door naar een strandje met bedjes, die weliswaar betaald waren, maar wederom een habbekrats. Het was die dag zo warm dat we gingen afkoelen in het meer. Het meer zit vol met kleine visjes waar ik nogal van moest giechelen. Ze knabbelen namelijk aan je benen en dat kietelt behoorlijk, een gratis Dr. Fish behandeling! Familie Zwaan kwam ook  nog even voorbij zwemmen. Het was wel bijzonder om aan het meer te zonnen en het superwarm te hebben, terwijl je bovenin de bergen aan het meer de sneeuw nog ziet liggen. Die avond deden we weer een poging de zonsondergang te zien, door naar een Skybar te gaan, genaamd Skycorner. Dat klinkt heel hoog, maar het was in feite op de 5e verdieping en er stond dan ook een gebouw voor de zonsondergang. Verder wel een leuk uitzicht en goede cocktails. Ook hier deden we wat vergelijkend warenonderzoek en dronken nog een cocktail in het stadje. Hier maakten we onder andere kennis met chokeberry's (appelbessen in het Nederlands). Ze lijken uiterlijk verdomd veel op bosbessen, maar laat je niet verwarren! Het zijn vieze kleine donders! Ik snap wel waarom ze chokeberry's heten, Angela en ik hebben ze niet door willen slikken. 

Het grootste nationale park van Macedonie heet Mavrovo, op eigen gelegenheid hierheen gaan is bijna niet te doen. Je moet dan een aantal keer van bus wisselen en dan ook nog een stuk liften. Dus we besloten onze trots opzij te zetten en een boek te toeren bij Laleh tours, een bedrijfje aangeraden door Jaap Kroon, een hele goede fotograaf uit Haarlem (nee ik word niet gesponsord, helaas). Dit is een Nederlands bedrijf, met een pension en een tour company. We konden met ze appen en ze raadden zelf de toer naar Mavrovo aan, gewoon direct met een busje vanuit Ohrid. De gids zou ook Engels spreken, dus Mister waagde het er ook op en sloot nog een dagje aan. De groep had een zeer hoog bejaardengehalte, we hadden soms een beetje het idee dat we met stichting de Zonnebloem op pad waren. De gids was in Nederland geboren en getogen, maar van Macedonische oorsprong en teruggekeerd. Ze wist veel leuke info over het land te vertellen. We reden richting het park door de bergen, vlak langs de Albanese grens. Hierbij kwamen we door meerdere dorpjes heen. In een aantal van deze dorpen wonen vooral Albaniers, dat kan je zien aan de huizen. Deze zijn vaak behoorlijk groot, want Albaniers hebben grote gezinnen en voor elke zoon die ze krijgen wordt er een extra verdieping op het huis gebouwd. Wanneer de zoons trouwen trekt de vrouw namelijk erbij in. Verder doen ze moeite om je mooiste huis te bouwen, dus ze hebben net allemaal een andere kleur en stijl. Veel van deze villa's zijn slechts zomerhuizen. Je kan ze hier voor 100.000 euro kopen/bouwen. Vaak wonen de mensen in Italie of Zwitserland en zetten hier dan spotgoedkoop een huis neer. Vooral in het grensgebied dat vroeger bij Albanie hoorde wonen veel Albaniers, er wordt dan ook wel gedacht dat ze zo langzamerhand het land weer terug willen claimen..Er zijn ook Turkse en Roma gemeenschappen. Bovendien wonen er verschillende religies door elkaar heen. Veel dorpen hebben zowel een kerk als een moskee. Dat leeft allemaal heel vredig samen, maar mengen doen ze niet. Er vinden bijv. geen huwelijken plaats tussen Albaniers en Macedoniers. Mochten die toch verliefd op elkaar worden, dan zou de familie dat niet toestaan. Hoewel Macedonie iets welvarender is dan Albanie, verdienen ze ook hier omgerekend maar 250 euro per maand. Er is nauwelijks sprake van een middenklasse waardoor veel Macedoniers hun geluk in het buitenland beproeven. Macedonie wil erg graag bij de EU horen, op het nieuws zeggen ze dan ook dat het vast juli van dat jaar gaat lukken. Onze gids Katarina verwachtte dat het nog wel een jaar of 10 gaat duren. Er is nog wel sprake van corruptie en er zijn nu weinig regeltjes. Mochten ze bij de EU gaan horen, mogen ze bijv. geen eigen raki meer in hun achtertuin brouwen, en dat is heel belangrijk voor ze. Katarina wist leuk te vertellen, maar had wel wat moeite met de Engelse taal. Voor ons een bron van vermaak. Ze loste het namelijk meestal op door het Nederlandse woord op een Engelse manier uit te spreken, zo had ze het over de 'middelland sea' en reden we langs een 'stewlake' (stuwmeer), wat in het Engels naar 'stoofpotmeer' vertaalt. Verspreid door de bergen liggen veel kleine dorpjes die grotendeels zelfvoorzienend zijn. In de winter kunnen ze echter ingesneeuwd raken en het is al eens voorgekomen dat het rode kruis voedselpakketten moest droppen. Angela en ik verbazen ons nog wel eens als er middenin de bergen op een onmogelijke plek ineens 1 huis staat. Wij denken dat het wel zeer introverte mensen moeten zijn die daar wonen. Dan nog wat over de toer zelf! Deze voerde eerst langs het stadje Debar, alwaar we een koffiestop met gebak hadden en vervolgens langs het meer van Debar (ze zijn niet zo origineel met namen), een prachtig blauw stew..uh stuwmeer. Vervolgens reden we door naar een monnikenklooster, waar je ook als toerist zou kunnen verblijven. In het klooster bevindt zich een prachtige achterwand die geheel uit houtsnijwerk bestaat. Hierin zie je de kleinste details terug. Naar verluid hebben 2 monniken hier 6 jaar lang dag en nacht aan gewerkt (ze zijn zelf ook in het hout terug te vinden) en was het letterlijk hun levenswerk, want daarna waren ze blind en zijn ze gestorven. Vervolgens gingen we door naar de langstdurende lunch ooit (wel lekker gesmikkeld) en toen weer de bus in naar het wandelpad. Ik had vol goede moed mijn bergschoenen aangetrokken. Het was echter een wandeltocht die voor sommigen 45 minuten duurde, maar voor de wat betere ter been slechts 20 minuten. Wel een mooi paadje langs een rivier met een waterval aan het einde, maar echt veel van het nationale park hebben we niet gezien. Daarna was het namelijk weer tijd om terug te keren. We waren gelukkig precies op tijd om dit x wel de zonsondergang mee te pikken! Op advies van onze gids gingen we naar de bar Cuba Libre aan de andere kant van het meer, waarvandaan we precies de zon onder konden zien gaan. En uiteraard nog van een lekker cocktailtje genoten.

Dan zijn we alweer bij vandaag beland! Vanochtend knuffelden we Mister gedag die weer naar huis vloog. Maar niet getreurd, we vonden algauw nieuw mannelijk gezelschap (op de 1 of andere manier voegen we steeds 1 man aan ons toe). Namelijk de Zwitserse Pascal, die hier met een huurauto is. We mochten met hem mee rijden om een hike in de buurt te doen. Vandaag was het weer een stralende dag en we hadden dus keuze tussen een hike van 3 uur enkele reis of een hike van 1 uur enkele reis, waarbij het uitzicht mooier zou zijn. We lieten de keuze aan Pascal omdat hij de chauffeur was en hij koos gelukkig de hike van 1 uur. Het is namelijk bloedjeheet vandaag, dus dat was wel weer genoeg inspanning. Bovenop de berg hadden we uitzicht over zowel het Ohrid meer als het Prespameer en zagen we van redelijk dichtbij verse sneeuw liggen. We reden terug langs het Prespameer en sloten de dag af met een diner op een terras bovenop het meer. In stijl, zonder cocktails dit keer. Morgen tijd om Macedonie in het wisselen, dan pakken we namelijk dus bus naar Prishtina, de hoofdstad van Kosovo, de Nederlandse bingospelers ontvluchten! Waarschijnlijk zien we daar onze vriend Bo weer, maar dat is maar weer afwachten tot het volgende verhaaltje..