Waarom ga je naar Iran?

Over 2 nachtjes is het eindelijk zo ver en vlieg ik naar Teheran! Tijd om de vraag te beantwoorden die ik het afgelopen jaar bijna net zo vaak heb gehoord als "hoe gaat het?" of "Wil je een biertje?" Waarom ga ik naar Iran? Ik heb wel gemerkt dat er veel onwetendheid over dit land is. Dit werd bijvoorbeeld zichtbaar toen ik op Facebook postte dat de tickets geboekt waren en we reacties kregen als: neem je wel een kogelvrij vest mee? En getting stoned in Amsterdam isn’t the same as getting stoned in Iran.

Hoe heb ik het in m’n hoofd gehaald om naar Iran te gaan? Het begon allemaal met een reisblog die ik volg, dat meisje sprak nogal enthousiast over het land en de kennelijk zeer vriendelijke bevolking, dus mijn interesse was gewekt. Niet lang daarna vloog ik naar Cuba waar ik 2 Amerikaanse, maar voor oorsprong Iraanse meisjes ontmoette. Zij waren al net zo positief en vertelden dat de bevolking het geweldig vindt als er toeristen komen en je spontaan overal op de thee wordt uitgenodigd. Klonk mij als muziek in de oren. En weer eens wat anders, het Midden Oosten.

Het was nog even de vraag of deze reis wel doorgaat, de ene na de andere vliegtuigmaatschappij staakt namelijk met het uitvoeren van de vluchten, thanks Trump! Zo zijn wel al een x of 5 omgeboekt, van een directe vlucht van 5 uur tot een vlucht met een 5 uur durende tussenstop. Inmiddels is onze hoop gevestigd op Austrian Airlines met een acceptabel reisschema.

Je moet wel wat aanpassingen doen voordat je daar over straat kan. Zo moet ik bedekt gekleed: de benen tot aan de enkels en de mouwen tot aan de polsen. Bovendien moet de kleding aan de bovenkant wijdvallend zijn. M’n outfits lijken dus een beetje op pyjama’s, maar 3 weken lang in pyjama lopen is natuurlijk geen straf. Daarnaast moet ik een hoofddoekje om, maar niet alle haren hoeven bedekt te zijn, hij mag een beetje losjes op je knot hangen. Een ex-collega die stewardess was, beweerde overigens dat een zweepslag op je kuit de repercussie is wanneer je sjaal eraf glijdt. Dit blijkt overigens zwaar achterhaald. Aan dit geheel zijn natuurlijk ook voordelen verbonden: 3 weken lang geen bad hairday! Besparen op shampoo. Benen niet scheren, kijken hoe lang m’n okselhaar eigenlijk kan worden..(grapje hoor die laatste).

Verder kan je niet pinnen in Iran, niet met gewone pinpas, maar ook niet met creditcard, er heerst daar een heel ander banksysteem. Dat wordt dus alles in cash meenemen. Gelukkig heb ik een andere optie ontdekt. Er bestaat zoiets als een Mah Card, een Iraanse debetcard. Dan geef je dus al je cash aan een mannetje en dan hoop je dat die het erop zet. Vervolgens kan je dan wel overal pinnen of met pin betalen.

Zoals een aantal van jullie weten zou ik in april met Angela naar Iran gaan, maar kon het voor mij niet doorgaan. Inmiddels heb ik nieuwe reisgenootjes gevonden in mijn oom en tante, waar ik iig mee samen vlieg en 2 nachtjes mee doorbreng, daarna ga ik lekker zelf op avontuur. Het contrast is de mate van voorbereiding is wel typisch. De vorige keer was mijn e-visa afgewezen, die je moet aanvragen voor je het gewone visum ontvangt, en wilde ik op goed geluk op het vliegveld iets regelen. Dit keer is het visum in Nederland al keurig in m’n paspoort geplakt. Ook heb ik al 2x zoveel nachten geboekt! (4 i.p.v. 2 ;)). Ook wel leuk om te melden dat het hostel me slechts 4 euro per nacht kost, volgens mij nog met ontbijt erbij ook.

Het wordt wel even wennen..geen uitgaansleven, geen barretjes niks: mijn enige troost is alcoholvrij bier. Wat ik echter heb gehoord, en gezien in de docu “Raving Iran”, overigens een aanrader, is dat er achter gesloten deurtjes genoeg gefeest wordt. Waarbij ook gerust de gewaden voor strakke rokjes en hemdjes worden verruild. Maar ik zie het wel, hoewel ik van een feestje houd, ben ik ook dol op slapen en cultuur snuiven, geen gek vooruitzicht voor 3 weken.