Zingend trekken en ons buikje vol eten in Myanmar!

We ontvluchtten de pagodes van Bagan door pardoes meteen de volgende ochtend op de ochtendbus te stappen. Tot onze schrik boektye de sjamaan ook voor die bus een ticket. Hij was nog wel 's ochtends extra vroeg opgestaan om naar 1 van de punten te fietsen waar de zonsopgang extra mooi was, maar de mensen van het hotel hadden zijn fiets op slot gezet dus dat zat er helaas niet in, daar moesten we stiekem wel om gniffelen.

Zo gingen we naar Kalaw omdat vanuit die plaats trekkings naar het Inle Lake vertrekken. Tot onze opluchting boekte de sjamaan een andere kamer, we vermoedden dat hij wellicht ook niet meer met ons wilde reizen. Dus hop hop met zijn tweetjes boekten we een trekking naar het Inle Lake waar een mede backpacker ook had geboekt en we werden in een groepje geplaatst met 2 oudere Spaanse dames. Dat leek ons wel prima, dat was het tempo iig niet te hoog. Toen we de sjamaan weer tegen kwamen bleek ie toch wel heeel graag met ons te willen trekken en ook al suggereerde Angela met klem dat het ook echt heel leuk voor hem zou zijn om een 3 daagse en 2 nachten trekking in plaats van een tweedaagse en 1 nacht trekking net als ons te boeken, hij was onvermurwbaar. Zijn liefde voor ons ging zelfs zo ver dat hij ons 's avonds in een compleet random restaurantje in Kalaw vond (je kon ons vanaf de straat niet zien), terwijl hij aan het vasten was, met de mededeling dat hij toch maar weer ging eten. Nou ja so be it, wij zijn natuurlijk ook wel enorm leuk gezelschap!

De dag erna vertrokken we 's ochtends op trekking met een enigszins zwaarlijvig schattig Burmees vrouwtje. Nou leek het ons we wat dat het niet te zwaar zou zijn allemaal. Maar dit was dan wel weer volledig het tegenovergestelde! Als we een minuut of 10 aan het lopen waren liepen we ongeveer al 50 meter voor de rest. Dus besloten we maar voorop te gaan en een beetje door te stappen. Helaas bleken er enorm veel splitsingen in de weg te zitten, dus om de zoveel minuten riepen we weer 'Which way?' en dan wees onze gids de juiste kant op of zette ze het op een holletje en zei "sorry, very slow!" en nam weer een paar minuten de leiding. Extra veel tijd om van het uitzicht te genieten dus! We liepen hoog door de bergen en langs ricepaddies en waterbuffels, dus dat was best vermakelijk. Echt vermakelijk werd het pas toen we pauze hielden en in de verte kreten hielden van iets wat klonk als een militaire training. Vol spanning gluurden we naar beneden en tot onze verbazing kwam daar een groepje volledig bezweten toeristen aan met een luid roepende gids die inderdaad een ex militair bleek te zijn. Hij had hun medegedeeld dat ze een shortcut gingen doen, maar toen de tocht dwars door de weilanden toch wel erg lang duurden giechelde hij 'long cut! long cut!' en het bleek dat dat niet de eerste keer was die dag. Desondanks hun gehijg en het feit dat ze nat van het zweet waren, waren ze in een uitstekend humeur, en we kregen plots het vermoeden dat dit groepje qua luidruchtigheid en tempo beter bij ons pastte. Zij keken dan ook helemaal niet vreemd op toen wij plots luid Nederlandse kinderliedjes gingen zingen (is dat feestmuziek? Het klinkt zo aanstekelijk!)

Het was nog maar 2 uurtjes naar onze homestay, dus het laatste stuk hebben we samen afgelegd, zingend en wel. Daar wachtte ons een uitgebreide Birmeze maaltijd. De volgende ochtend slenterden we weer voort totdat we vanaf beneden de berg de bekende militaire kreten vermengd met liederen hoorden opstijgen. Daar kwam het groepje van gisteren de berg op ploeteren. Wij besloten aan te sluiten en bij te dragen aande herrie. De gids vond dat ook fantastisch leuk. Als er verkeer aan kwam riep hij 'right side walking!' en moesten we allemaal rechts gaan lopen. Af en toe riepen wij 'all side walking!' en dan slingerden we met zijn allen een poosje over het hele pad heen. Uit volle borst zingend kwamen we uiteindelijk bij het Inle Lake waar ons nog een boottochtje naar het stadje wachtte. 's Avonds meeten we weer met de boys van ons nieuwe groepje en we vonden dat we naar 2 dagen trekken wel wel aan wat ontspanning toe waren. Laten we een Birmeze massage proberen! Ik dacht veel erger dan de seeing hands massage in Cambodja waar ze nota bene aan mn oren trokken kan het niet worden, nou...

Ten eerste hadden wij er ons in Mandalay en Bagan over verbaasd hoe mager en smalletjes gebouwd de Birmezen waren. Echter, Inle Lake is wat toeristischer en rijker, wat zich uit in een wat zwaarlijvigere bevolking. Nou kon een beetje meer vet bij de meeste Birmezen geen kwaad, maar echt, mijn masseuse overdreef het, duidelijk gevalletje obesitas. Je denkt misschien wat maakt dat uit? Wel, ze ging op me STAAN, en lang ook, verder wandelde ze ook rustigjes over mijn lichaam heen. Bovendien had ik een fikse blauwe plek omdat ik in Hanoi bijna van de trap was gevallen (nee ik was heus niet dronken, had gewoon enorme haast), hetgeen de massage tot een oefening in mindfulness maakte. Inle Lake leek ons een leuk plaatsje om een paar nachtjes te vertoeven. Wat we daar hebben gedaan valt in 1 woord samen te vatten: eten. De eerste dag aten we onder andere een aardappelflapje, een bananenbeignet, een kokosbal en iets wat volgens een Engels meisje vreemd genoeg 'beer bladder' heette, maar in feite een soort opgedraaid brood met heel veel suiker was. Om ons culinaire avontuur compleet te maken, sloten we ons bezoek aan het Inle Lake af met een wijnproeverij met een hapje blauwe kaas en stapten we niet op de nachtbus terug naar Mandalay voordat we Angela haar thermosfles met mojito hadden gevuld. Diner was inclusief bij onze trip met de nachtbus. De chauffeur kwam onze bestelling op nemen en we kozen voor iets dat klonk als 'Tea with pork' leek ons heerlijk, het bleek een soort broodje Bapao te zijn.

Ons laatste dagje in Mandlalay brachten we door aan de rand van het zwembad omdat zo'n nachtbus je ook niet in de koude kleren gaat zitten en ons een lange reis naar Koh Phangan voor de boeg stond.

Zo verruilde we het land waar ze auto's nog aanslingeren voor de grote chaos van de full moon party en de beschaving van de seven eleven! In m'n volgende en laatste (nooooo!!...ja echt :O) blog! Doeiii